Και η κυβέρνηση βρίσκεται σε σταυροδρόμι και αναποφάσιστη, καθώς από τη μία τα επιδημιολογικά δεδομένα οδηγούν σε εφιαλτικές προβλέψεις και από την άλλη η οικονομική πραγματικότητα προβάλλει οδυνηρή, πολλαπλασιάζοντας τις πιέσεις για το άνοιγμα της οικονομίας.

Έτσι ακούμε αυτές τις μέρες από τη μία τις περιγραφές της οδυνηρής πραγματικότητας των νοσοκομείων που γεμίζουν, των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας που ασφυκτιούν, τους νοσηλευόμενους με Covid σε ράντζα, το νοσηλευτικό προσωπικό που εργάζεται καιρό τώρα πάνω από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής (με τρεις κι εξήντα)…

Με δεδομένη αυτήν την πραγματικότητα, λοιπόν, ακούμε ταυτόχρονα από την άλλη ότι είναι έτοιμα τα κυβερνητικά σχέδια για το άμεσο σταδιακό άνοιγμα των δραστηριοτήτων, ότι θα ανοίξουν τα σχολεία, θα ανοίξει το λιανεμπόριο, θα ξεκινήσει η χαλάρωση στον περιορισμό των μετακινήσεων…

Η προφανής αντίφαση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, καθώς το εμβολιαστικό πρόγραμμα (όχι με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης) προχωρά με ρυθμούς χελώνας, γεγονός που αποκλείει την επίτευξη ανοσίας του απαραίτητου τμήματος του πληθυσμού πριν από το καλοκαίρι.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που επιδημιολογικά οι προβλέψεις είναι κατάμαυρες, οι φωνές που ακούγονται για το άνοιγμα δεν μπορούν παρά να διατυπώνονται με άλλα (και όχι υγειονομικά) κριτήρια.
Η κυβέρνηση αρχίζει σιγά – σιγά να διαπιστώνει το μέγεθος του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η οικονομική καταστροφή που συνοδεύει την πανδημία και τα μέτρα αποτροπής της.

Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονται οι κυβερνήσεις παντού στον (δυτικό) κόσμο, όπου οι κοινωνίες δεν είναι συνηθισμένες να πεθαίνουν οι άνθρωποι αβοήθητοι. Η ελληνική κοινωνία ύστερα από έναν χρόνο μέτρων κατά του κορωνοϊού, που οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες «δύο ακόμη κρίσιμες εβδομάδες», οι οποίες δεν τελειώνουν ποτέ, θα ζητήσει λογαριασμό από την κυβέρνηση και αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς το γνωρίζει.

Οι «πιστώσεις» που έχει λάβει στον πολιτικό του λογαριασμό ο πρωθυπουργός για τους χειρισμούς στο πρώτο διάστημα της πανδημίας εξανεμίζονται από τις τρέχουσες χρεώσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με την επιλογή τής μη ενίσχυσης του συστήματος Υγείας και την αδυναμία να προχωρήσει ο εμβολιασμός του απαραίτητου αριθμού ατόμων, έτσι ώστε το καλοκαίρι, εκτός από οικονομικά αποδοτικό, να είναι και ασφαλές.
Κάπως έτσι ο Σεπτέμβρης αχνοφαίνεται στο βάθος… κατάμαυρος.