Οι θεατές ανυπομονούν να ανοίξει η αυλαία, να λάμψουν οι προβολείς, να απολαύσουν την παράσταση, να χαρίσουν το πιο θερμό τους χειροκρότημα στους πρωταγωνιστές κι έπειτα να συναντήσουν και να συγχαρούν από κοντά τους καταξιωμένους «θεατρανθρώπους» που θαυμάζουν.

Καλλιτέχνες ταλαντούχοι, άνθρωποι καλλιεργημένοι. «Ιερά τέρατα» του θεάτρου συνήθιζαν να λένε κάποιοι. Μέχρι που η λέξη “τέρατα” έχασε τον επιθετικό προσδιορισμό της -τουλάχιστον για κάποιους.

Τους τελευταίους μήνες το θέατρο πλήττεται βάναυσα. «Θύμα» του κορωνοϊού αρχικά, έκλεισε τις πόρτες του, αφήνοντας εκτεθειμένους -οικονομικά- ηθοποιούς, παραγωγούς, σκηνοθέτες…

Και μια μέρα, τα κλειστά θέατρα διαδέχθηκαν τα ανοιχτά στόματα… Ηθοποιοί που σώπαιναν κι έκρυβαν απ’ το κοινό -ίσως κι από τον ίδιο τους τον εαυτό- την πιο σκληρή αλήθεια τους.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας Ολυμπιονίκη για βιασμό, άνοιξε το στόμα της πρώτης ηθοποιού, καταγγέλλοντας ψυχολογική και σωματική βία. Το όνομα του καταγγελλόμενου «τεράστιο», το ιερό καθήκον της, όμως, μεγαλύτερο.

Σαν αστραπή, άρχισαν να ανοίγουν κι άλλα στόματα, με τις «μάσκες» να πέφτουν μία προς μία. Καταγγελίες για ηθική, ψυχολογική, σεξουαλική παρενόχληση, βία και κακοποίηση βαραίνουν σήμερα ονόματα που για χρόνια γράφονταν με τα πιο «φωτεινά» γράμματα. Που το κοινό αποθέωνε, θαύμαζε, χειροκροτούσε ασταμάτητα.

Κάποιοι μιλούν για την απόλυτη κατάρρευση του θεάτρου, καθώς όντας κλειστό εδώ και έναν χρόνο σχεδόν, αποκαλύπτει το πιο «σκοτεινό» του πρόσωπο.

Το θέατρο, όμως, δεν είναι αυτό. Ούτε είναι αυτοί οι λειτουργοί του. Στην πραγματικότητα, το θέατρο βιώνει την εποχή της μεγαλύτερης αναγέννησής του.

Γιατί όταν η αυλαία σηκωθεί ξανά, τα φώτα θα είναι διάφανα και οι ηθοποιοί χωρίς «μάσκες». Καθαρό και ανακουφισμένο απ’ ό,τι και όποιον το έφθειρε βάναυσα, θα γεμίσει τη σκηνή του με καλλιτέχνες που όντως «ποιούν ήθος» και σέβονται τόσο την τέχνη τους όσο και τον συνάνθρωπό τους.

– «Γιατί τώρα;» εξακολουθούν να ρωτούν κάποιοι.

– Γιατί δεν πήγαινε άλλο…