Έχω γράψει κατά καιρούς ότι για λόγους οι οποίοι έχουν τις ρίζες τους στον ιδεολογικά καλλιεργημένο αντιαμερικανισμό της Μεταπολίτευσης, έχει παγιωθεί μια εντελώς λανθασμένη και εντέλει άδικη αντίληψη για την εξωτερική πολιτική της χώρας και τις συμμαχίες της.

Ας έρθουμε τώρα στην πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού Πρόεδρου με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και ας εξετάσουμε ξανά,  τις -για μια ακόμα φορά- ξεκάθαρες, ένθερμες και υποσχετικές δήλωσης Μπάιντεν. Μεταξύ άλλων δήλωσε: «Υπό την κυβέρνηση μου, θα είμαστε όσο πιο κοντά γίνεται. Σας το υπόσχομαι αυτό. Έχω δεσμευτεί να οικοδομήσουμε μια ισχυρότερη εταιρική σχέση από ό,τι ήδη έχουμε και να προωθήσουμε τα κοινά μας συμφέροντα. Αυτό ήταν το βασικό θέμα για το οποίο μιλήσαμε με τον πρωθυπουργό».

Οι δηλώσεις αυτές του Αμερικανού Πρόεδρου έχουν ιδιαίτερο βάρος κυρίως στην χρονική συγκύρια που διατρέχουμε. Για να γίνει αυτό κατανοητό στη σωστή του διάσταση, ας αντιστρέψουμε υποθετικά τα γεγονότα. Να αρνιόταν, δηλαδή, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να επικοινωνήσει με τον Έλληνα πρωθυπουργό ενώ από την άλλη να προέβαινε σε αντίστοιχες δηλώσεις υπέρ της Τουρκίας. Θα γινόταν χαμός, θα ξεσηκωνόταν θύελλα, τα υπνώττοντα αντιαμερικανικά αισθήματα θα αφυπνίζονταν. Όλοι θα μιλούσαν για καταστροφή, αποτυχία, ανικανότητα, για το ότι είμαστε μια χώρα της σφαλιάρας που δεν υπολογίζεται, για το ότι για άλλη μια φορά μας πρόδωσαν!

Εδώ και καιρό, στη διεθνή διπλωματία όπου όλα είναι ρευστά και ανά πάσα στιγμή μπορούν να σε διαψεύσουν, η Ελλάδα όχι μόνο στέκεται αξιοπρεπώς, αλλά πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις. Δεν τις παρακολουθεί. Όχι μόνο ενεργεί αλλά απαντά, δημιουργεί νέες συμμαχίες, νέα δεδομένα.  Αν μάλιστα κριθεί και με βάση τα στυγνά  αντικειμενικά μέτρα και σταθμά του συσχετισμού των δυνάμεων, πράγμα πάντα καθοριστικό, θα έλεγε κανείς  ότι τα κατάφερε μια χαρά τον τελευταίο χρόνο όχι μόνο στους διπλωματικούς στίβους αλλά και στα πεδία – τόσο στον Έβρο όσο και στο Αιγαίο.

Θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς, ποιες είναι οι αιτίες αυτής της μίζερης και μεροληπτικής αντιμετώπισης της εξωτερικής μας πολιτικής. Θεωρείται έξυπνο το να αμφισβητείς επαγγελματικά και όχι κριτικά κάθε ενέργεια σ’ αυτόν τον τομέα; Θεωρείται έντιμο να χαρακτηρίζεις  συστηματικά ενδοτική την εξωτερική πολιτική της χώρας καλλιεργώντας ένα κλίμα απογοήτευσης, ηττοπάθειας και παραίτησης;

Συμπερασματικά, αν η παραπάνω δήλωση αφορούσε τους Τούρκους και την Τουρκία, οι εδώ αντιδράσεις θα ήταν συντριπτικές και θα μιλούσαν για καταστροφή. Αντίθετα, κάθε  θετική για μας, εξέλιξη αντιμετωπίζεται  -αν όχι εχθρικά-  έντονα επιφυλακτικά και μίζερα. Με αυτόν τον μίζερο τρόπο ενημερώνεται σε γενικές γραμμές η κοινή γνώμη για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μοιάζει σαν να θεωρούν κάποιοι τον εαυτό τους έξυπνο με το να εμφανίζονται εκ συστήματος  επικριτικοί καλλιεργώντας έναν πατριωτικό λαϊκισμό όπου η Ελλάδα παρουσιάζεται ως ο Ξανθόπουλος της διεθνούς σκηνής. Αρκετά όμως πούλησε το σενάριο του αδικημένου έθνους…