Τάνερ Άκτσαμ

Το Έγκλημα των Νεότουρκων κατά της Ανθρωπότητας

Η γενοκτονία των Αρμενίων και η εθνοκάθαρση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Μετάφραση: Μάρκος Καρασαρίνης

Εκδόσεις: Εστία

Σελ.: 663

«Κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα θυμόμαστε τις ζωές όλων εκείνων που πέθαναν στη γενοκτονία των Αρμενίων κατά τη διάρκεια της περιόδου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δεσμευόμαστε να αποτρέψουμε μια τέτοια θηριωδία στο μέλλον» τόνισε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, 106 μόλις χρόνια μετά την κτηνώδη, μεθοδευμένη και καλοσχεδιασμένη εθνοκάθαρση των Νεότουρκων εναντίον των Αρμενίων. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο όρος γενοκτονία προέρχεται από δύο ελληνικές λέξεις: «γένος» και «κτείνω» (= φονεύω). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ράφαελ Λέμκιν, έναν Πολωνοεβραίο δικηγόρο, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ, τον Νοέμβριο του 1944, στο βιβλίο του «Axis Rule in Occupied Europe», που αναφερόταν στα εγκλήματα που γίνονταν από τη Γερμανία και τους συμμάχους της στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη.

Το αποτρόπαιο έγκλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων ακολουθήθηκε από ένα ακόμα πιο σκληρό και επώδυνο, αυτό της αποσιώπησής του. Γι’ αυτό και σήμερα, που σπάει αυτή η τρομερή σιωπή, η Τουρκία αντιδρά σπασμωδικά μη έχοντας το ιστορικό και εθνικό σθένος να το αντιμετωπίσει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της. Ακόμα κι όταν η Τουρκία ως Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο δεν υπέστη την παραδειγματική τιμωρία που της άξιζε εκ μέρους των νικητών, αλλά η τότε Κοινωνία των Εθνών (μετέπειτα ΟΗΕ) δεν καταδίκασε ξεκάθαρα αυτό το τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Την πολιτική συνέχεια των Νεότουρκων εκφράζουν οι κεμαλιστές και όχι μόνο, αν σκεφτεί κανείς την αντιμετώπιση των Κούρδων στη σύγχρονη εποχή (από τότε που οι τελευταίοι απέκτησαν εθνική συνείδηση) αλλά και την τακτική της Τουρκίας στη Βόρεια Κύπρο, την οποία συνεχίζει με άλλους όρους ο νεο-ισλαμιστής Ερντογάν – ένα πρόσωπο που πρέπει να καθίσει στο εδώλιο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι, η παγκόσμια καταδίκη της Τουρκίας, όχι μόνο είναι απαραίτητη, αλλά επιβάλλεται, μια και εξακολουθεί να πολιτεύεται αμετανόητη – όποτε έχει τη δυνατότητα – με βάση τους ίδιους εγκληματικούς στόχους. Βασική και διαχρονική πολιτική μέριμνα της Τουρκίας είναι να εξαφανίσει από τον χώρο που θεωρεί δικό της κάθε διαφορετική εθνότητα που διεκδικεί το δικαίωμά της ως έθνους.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που παρουσιάζει νέα τεκμήρια, προερχόμενα από 600 και πλέον απόρρητα έγραφα, και επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο γεγονός ότι η γενοκτονία, τόσο στη σύλληψή της όσο και στην εκτέλεσή της, ήταν αποτέλεσμα ενός κεντρικού πολιτικού σχεδιασμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, ο μαζικός αφανισμός ενός λαού υπήρξε μια συνειδητή πολιτική επιλογή των Νεότουρκων. Τις σφαγές ακολούθησαν οι εκτοπίσεις, πράγμα που ήδη από το 1915 δεν διέλαθε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας. Οι εγκληματικές αυτές πράξεις άφησαν μιαν ανοιχτή πληγή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η πάγια τακτική, ωστόσο, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της μετεξέλιξής της σε Τουρκική Δημοκρατία (κατ’ ευφημισμόν) ήταν και είναι η άρνηση των φρικαλεοτήτων και των θηριωδιών της κατά των λαών που γειτνιάζουν με το βάρβαρο αυτό έθνος, που ως μόνη πολιτική σχέσεων με τους γείτονές του έχει τον αφανισμό τους.

Όπως αποδεικνύεται από τα οθωμανικά έγγραφα, σύμφωνα με τις μελέτες του Άκτσαμ, Τούρκου καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κλαρκ των ΗΠΑ και σπουδαίου μελετητή της τουρκικής ιστορίας, υπήρξε εκ μέρους της κεντρικής διοίκησης ένα καλά οργανωμένο σχέδιο για τον αφανισμό των χριστιανικών πληθυσμών από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το οποίο μπήκε σε εφαρμογή με τη συνεργασία τοπικών στελεχών. Προφανώς, αυτός ο σχεδιασμός αφορούσε και τους ελληνικούς πληθυσμούς. Μάλιστα, ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι διώξεις των Ελλήνων από τις εστίες τους στα μικρασιατικά παράλια το 1914 – 1915 αποτέλεσαν την πρόβα τζενεράλε του μηχανισμού που θα χρησιμοποιούσαν εναντίον των Αρμενίων.

Πρόκειται για μια τεκμηριωμένη ιστορική έρευνα, που φέρνει στο φως αδιάσειστα στοιχεία περί του ότι επρόκειτο για μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση εθνοκάθαρσης, όχι μόνο εναντίον των Αρμενίων αλλά και όλων των χριστιανικών εθνοτήτων εντός του πυρήνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – αυτού που είχε απομείνει, αφού στο τέλος του 19ου αιώνα είχε χάσει ήδη το 60% των κατακτήσεών της.

Ωστόσο, οι μεγάλες απώλειες ήρθαν μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, όταν έχασε το 80% των ευρωπαϊκών της κτήσεων και το 70% των ευρωπαϊκών της πληθυσμών μέσα σε έναν μήνα. Τότε, ο Εμβέρ ήταν που ισχυρίστηκε ότι τα «μη τουρκικά στοιχεία» της αυτοκρατορίας, δηλαδή οι χριστιανοί, ήταν υπεύθυνοι για την κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Άρα η σωτηρία του κράτους εξαρτιόταν από τον αφανισμό των χριστιανών, των οποίων η σφαγή και η εκδίωξη από τα εδάφη τους αποτελούσε ζήτημα εθνικής ύπαρξης.

Έκτοτε, πάγια τακτική της Τουρκίας είναι να ισχυρίζεται ότι ο χώρος της Μικράς Ασίας είναι δικός της χώρος και ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλα έθνη. Κι όμως, οι Τούρκοι είναι οι τελευταίοι που εγκαταστάθηκαν στη Μ. Ασία. Και παρά το ότι κυριάρχησαν μέσα από σφαγές και διωγμούς, εξακολουθούν να αποτελούν μειοψηφία σε αυτό τον χώρο που κατοικείται από διάφορες εθνότητες από τα πανάρχαια χρόνια.

Η γενοκτονία των Αρμενίων σ’ έναν χώρο που κατοικούσαν από παλιά, υπήρξε συνειδητή πολιτική απόφαση των Νεότουρκων – όπως και η σφαγή των Ελλήνων το 1922…