Η Βαλερί Σολάνας, γεννήθηκε το 1936, στο Νιου Τζέρσεϊ. Όταν ήταν μικρή ο πατέρας της την κακοποιούσε σεξουαλικά. Οι γονείς της χώρισαν, αλλά η Βαλερί δεν τα πήγαινε καλά με τον πατριό της και επαναστάτησε ενάντια στη μητέρα της.

Δεν πήγαινε στο σχολείο, κι όταν πήγαινε άλλοτε έδερνε κάποιο αγόρι επειδή έκανε μπούλινγκ σε κάποια συμμαθήτριά της, άλλοτε έγραφε επί πληρωμή υβριστικά σχόλια για τους συμμαθητές της, ενώ κάποτε επιτέθηκε και χτύπησε μια καλόγρια. Η μητέρα της τότε την έστειλε να ζήσει με τη γιαγιά και τον αλκοολικό παππού της, με αποτέλεσμα η Βαλερί να το σκάσει στα 15 της χρόνια και να ζήσει ένα διάστημα σαν άστεγη. Στα 18 της, γέννησε ένα αγόρι με κάποιον ναυτικό, και το παιδί δόθηκε για υιοθεσία. Παρόλα αυτά, η Βαλερί τέλειωσε το λύκειο και πήρε δίπλωμα ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Όσο ήταν φοιτήτρια, έκανε εκπομπές στο ραδιόφωνο συμβουλεύοντας τα κορίτσια πώς να αντιμετωπίζουν και να μάχονται τους άντρες, δήλωνε προκλητικά «λεσβία», και σκανδάλιζε τη συντηρητική Αμερική της δεκαετίας του 1950.

Στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ολοκληρώνοντας τις σπουδές ψυχολογίας σε δεύτερο βαθμό, και εργάστηκε με ζώα, στο πειραματικό εργαστήριο του πανεπιστημίου. Τότε, έφυγε για το Μπέρκλεϊ, προκειμένου να συμπληρώσει τις σπουδές της.

Η γνωριμία με τον Άντι Γουόρχολ

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Βαλερί βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, όπου συντηρείται άλλοτε επαιτώντας, κι άλλοτε εκπορνευόμενη. Το 1965, γράφει δύο έργα, μια μάλλον αυτοβιογραφική μικρή ιστορία με τίτλο «A Young Girl’s Primer on How to Attain the Leisure Class», και το θεατρικό έργο «Up Your Ass!»που έχει θέμα μια νεαρή πόρνη. Η μικρή ιστορία εκδόθηκε το 1966, στο περιοδικό Cavalier, ενώ το θεατρικό έμεινε ανέκδοτο έως το 2014.

Την εποχή εκείνη αρχίζει να γράφει το εμφατικό της έργο «SCUM Manifesto», και το 1967 συναντά τον Άντυ Γουόρχολ έξω από το Factory και προσπαθεί να τον πείσει να κάνει την παραγωγή του έργου της. Ο Γουόρχολ, βλέποντας ότι το υλικό της Σολάνας ήταν πολύ σκληρό και σχεδόν πορνογραφικό, στην αρχή φοβήθηκε ότι επρόκειτο για παγίδα που του είχε στήσει η αστυνομία. Όταν η Βαλερί Σολάνας επικοινώνησε με τον Γουόρχολ για να δρομολογήσουν το ανέβασμα του έργου, αυτός της είπε ότι το χειρόγραφό της χάθηκε. Η Σολάνας απαίτησε να την αποζημιώσει για την απώλεια αυτή, και ο Γουόρχολ της πρότεινε να εργαστεί στο Factory ως δακτυλογράφος, και της πρότεινε αμοιβή 25 δολαρίων για να παίξει στο φιλμ του «I, a man».

Τελικά η Σολάνας έπαιξε στο φιλμ του Γουόρχολ, και έπαιξε κι ένα μικρό ρόλο στο φιλμ «Bikeboy» του 1967, δείχνοντας συμφιλιωμένη με τον «Μίδα της σύγχρονης τέχνης» κατά τα λεγόμενα του εκδότη Μορίς Ζιροντιά.

Μανιφέστο φεμινισμού

Μέσα σ΄ όλα αυτά τα γεγονότα, η Βαλερί Σολάνας γράφει και εκδίδει μόνη της το «SCUM Manifesto» ένα έργο ενάντια στην πατριαρχία. Η Σολάνας, επιχειρηματολογεί, λέγοντας ότι οι άντρες έχουν καταστρέψει τον κόσμο, και είναι στο χέρι των γυναικών να διορθωθεί η κατάσταση. Το έργο αυτό μεταφράστηκε σε 12 γλώσσες, και αποτελεί ένα ντοκουμέντο του πολιτικοποιημένου φεμινισμού.

Η Σολάνας εκείνο το διάστημα διέμενε στο «καταραμένο» Chelsey Hotel στη Ν. Υόρκη, και υπόγραψε με τον Μορίς Ζιροντιά που είχε τον εκδοτικό οίκο Olympia Press, ένα άτυπο συμβόλαιο ώστε οι μελλοντικές δουλειές της να εκδίδονται απ’ αυτόν. Ο Μορίς Ζιροντιά, της έδωσε για το λόγο αυτό, μια αμοιβή 500 δολαρίων. Παρόλα αυτά, η Σολάνας πίστευε πως βρέθηκε παγιδευμένη από το συμβόλαιο αυτό.

Στις 31 Μαΐου του 1968, η Σολάνας δανείστηκε 50 δολάρια από τον συγγραφέα Πολ Κράσνερ, και με τα χρήματα αυτά πιθανότατα αγόρασε ένα περίστροφο. Αργότερα αναζήτησε τον Ζιροντιά, και όταν δεν τον βρήκε στο ξενοδοχείο, πέρασε από το Actors Studio, αναζητώντας τον Λι Στράσμπεργκ και εκφράζοντας την επιθυμία να παίξει σε κάποια παράστασή του. Η Σολάνας επισκέφθηκε επίσης την παραγωγό Μάργκο Φέιντεν προκειμένου να συζητήσουν κάποιο ανέβασμα του έργου της, και της έδωσε μερικά της χειρόγραφα.  Η Σολάνας είπε στην Φέιντεν ότι: «Θα ανεβάσεις το έργο μου, γιατί θα πυροβολήσω τον Άντυ Γουόρχολ, και θα γίνω διάσημη, οπότε θα γίνει και το έργο μου διάσημο!».

Οι πυροβολισμοί

Η Φέιντεν προσπάθησε να ειδοποιήσει τον δήμαρχο Τζον Λίντσεϊ και τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Νέλσον Ροκφέλερ, αλλά δεν πρόλαβε. Η Σολάνας περίμενε τον Γουόρχολ έξω από το Factory. Όταν την ρώτησε ο σκηνοθέτης Πολ Μόρισεϊ τι κάνει εκεί, είπε ότι περίμενε τον καλλιτέχνη για να της δώσει κάποια χρήματα. Ο Γουόχολ έφτασε στο Factory και μπήκαν στο στούντιο παρέα με τη Σολάνας, ήταν ευδιάθετος και της έκανε κοπλιμέντα για το ασυνήθιστο μακιγιάζ της.  Ο Πολ Μόρισεϊ την απείλησε για να φύγει, αλλά η Σολάνας έμεινε. Κάποια στιγμή ο Μόρισεϊ πήγε στο μπάνιο, και ο Γουόρχολ άρχισε να μιλά στο τηλέφωνο.

Τότε η Σολάνας έβγαλε το περίστροφο και πυροβόλησε 3 φορές τον Γουόρχολ. Οι δύο πρώτες βολές αστόχησαν, αλλά η τρίτη διαπέρασε τους πνεύμονες, τη σπλήνα, το συκώτι και τον οισοφάγο του Γουόχολ. Τότε πυροβόλησε τον κριτικό τέχνης Μάριο Αμάγια στον μηρό. Η Σολάνας επιχείρησε να πυροβολήσει στο κεφάλι τον μάνατζερ του Factory Φρεντ Χιουζ, αλλά το όπλο μπλόκαρε. Η Βαλερί Σολάνας αποχώρησε, αφήνοντας πίσω της το σημειωματάριό της.

Ο Άντυ Γουόρχολ, τελικά σώθηκε μετά από χειρουργική επέμβαση 5 ωρών. Η Βαλερί Σολάνας, παραδόθηκε στην αστυνομία, και είπε ότι πυροβόλησε τον Γουόρχολ γιατί προσπαθούσε να ελέγξει τη ζωή και το έργο της. Δικάστηκε, πέρασε από ψυχιατρικά ιδρύματα, και το 1969 διαγνώστηκε επίσημα με χρόνια παρανοϊκή σχιζοφρένεια.

Ο εγκλεισμός, η φυλακή και το τέλος

Ο Νόρμαν Μέιλερ την χαρακτήρισε «Ροβεσπιέρο του φεμινισμού», η πρόεδρος της National Organization for Women (NOW), Τι – Γκρέις Άτκινσον τη χαρακτήρισε «εξέχουσα υπέρμαχο των δικαιωμάτων των γυναικών, και ηρωΐδα του φεμινισμού». Ο εκδότης Μορίς Ζιροντιά εξέδωσε το «SCUM Manifesto» με μεγάλη επιτυχία.

Η Βαλερί Σολάνας, εκτός από τον ψυχιατρικό εγκλεισμό έκανε και 3 χρόνια φυλακή. Μετά χάθηκε, και την ανακάλυψε μετά από χρόνια η καλλιτέχνης Ούλτρα Βάϊολετ που κατάφερε να της πάρει μια τηλεφωνική συνέντευξη για την εφημερίδα, Village Voice.

Η Βαλερί Σολάνας, πέθανε το 1988 στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά έμεινε σαν μια cult φυσιογνωμία της δεκαετίας του 1960, που συγκρούστηκε με τον πλαστικό κόσμο του Άντι Γουόρχολ, την εκμετάλλευση των νέων γυναικών (βλέπε Έντι Σέτζγουϊκ), και τα γυναικεία πρότυπα που αυτός ήθελε να επιβάλλει. Το έργο της, άγριο και συγκρουσιακό, ξαναδιαβάζεται από τις σύγχρονες γυναίκες και αποτελεί ένα κλασικό έργο της φεμινιστικής λογοτεχνίας.

Διαβάστε επίσης:

Μπερτράν Καντά: Ο διάσημος τραγουδιστής που δολοφόνησε την κόρη του Ζαν Λουί Τρεντινιάν συγκλονίζοντας τη Γαλλία (Photos)

Edie Sedgwick: Η «καταραμένη» πριγκίπισσά και μούσα του Άντι Γουόρχολ

«Ghost Army», ο στρατός – φάντασμα που νίκησε τον Χίτλερ (Photos)