Το – για πάρα πολλούς απροσδόκητο – χρυσό μετάλλιο του Στέφανου Ντούσκου στην κωπηλασία, το χρυσό του Μίλτου Τεντόγλου στο μήκος μαζί με την απίστευτη χαλαρότητα και την αξιοθαύμαστη ειλικρίνειά του, τα δάκρυα, ο πόνος και η απελπισία του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη είναι μερικά από τα στιγμιότυπα που θα μας μείνουν για τα καλά στη μνήμη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Ο Ντούσκος και ο Τεντόγλου είναι τα λαμπρά παραδείγματα των αθλητών που μπορούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να μην χαμπαριάσουν από αντίπαλο, να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα της φιλοδοξίας τους και, ταυτοχρόνως, να παραμένουν σεμνοί και ειλικρινείς προς τον εαυτό τους και τους άλλους.

Η περίπτωση του Ιακωβίδη, ωστόσο, είναι διαφορετική. Είναι αυτή που συντάραξε την επικαιρότητα, τράβηξε το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση όλης της Ελλάδας, κυρίως όμως είναι η πιο ενδεικτική της κατάστασης του αθλητισμού στη χώρα μας. Διότι, πίσω από τα φώτα των μεγάλων διοργανώσεων, υπάρχει μια κατάσταση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί υγιής.

Τα λόγια των ίδιων των αθλητών είναι υπεραρκετά για να τη συνοψίσουν, τουλάχιστον στο οικονομικό σκέλος.

Επτά μήνες απλήρωτοι

Τον Απρίλιο του 2021, αμέσως ύστερα από την επιστροφή του από τη Βασιλεία, ο πεντάκις πρωταθλητής Ευρώπης στο αγώνισμα των κρίκων Λευτέρης Πετρούνιας δήλωσε στο αεροδρόμιο για το νέο του κατόρθωμα:

«Είναι ξεκάθαρα αφιερωμένο στην οικογένειά μου, αλλά πάνω απ’ όλα είναι στην Ελλάδα και τους Έλληνες και στους αθλητές που είναι πίσω μου. Αυτοί οι αθλητές που βλέπετε είναι επτά μήνες απλήρωτοι, το ίδιο ισχύει και για εμένα και ελπίζω η νέα διοίκηση να μην συνεχίσει τα λάθη της παλιάς διοίκησης. Χάρη στους χορηγούς που έχω μπορώ να συνεχίσω να κάνω γυμναστική. Αυτοί οι αθλητές που βλέπετε πίσω μου είναι στην ίδια κατάσταση χωρίς χορηγούς».

Και αμέσως μετά: «Η γυμναστική, παρά τις αντιξοότητες, θα συνεχίσει να πηγαίνει μπροστά. Σηματοδοτεί τη δική μου επιστροφή προσωπικά επειδή κατάφερα ύστερα από δυο – τρία χρόνια τραυματισμών και κορωνοϊού να επιστρέψω στο επίπεδο όπου ήμουν παλαιότερα. Είμαι σίγουρος πως η συνέχεια θα είναι λαμπρή».

Τους ζητούσαν πίσω τα πριμ

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 2020, η επικοντίστρια Κατερίνα Στεφανίδη, χρυσή ολυμπιονίκης και κατά πολλούς κορυφαία αθλήτρια στίβου στη χώρα μας όλων των εποχών, ύστερα από συνεχείς αναπάντητες οχλήσεις προς τον υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη και τον γ.γ. Αθλητισμού Γιώργο Μαυρωτά, δηλώνει:

«Ούτε η Παπαχρήστου, αλλά ούτε και ο Φιλιππίδης θα πάρουν χρήματα για τα μετάλλια που κατέκτησαν το 2017 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και, αν συνεχίσουν, αυτό θα επηρεάσει και άλλους αθλητές που κατέκτησαν μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του 2019.

Αυτό επηρεάζει και εμένα, αλλά όχι και τόσο, γιατί θα έπαιρνα το 20% επειδή έχω καλύτερα μετάλλια στον ανοικτό στίβο με εξαίρεση το ευρωπαϊκό του 2018. Το τρελό είναι ότι ζητάνε πίσω χρήματα από το 2016 και όχι από κάποιον άλλον χρόνο και ο νόμος υπάρχει από το 1999.

Οπότε σίγουρα αισθανόμαστε ότι στοχοποιούμαστε. Προσπαθούν να βρουν τρόπους να γλιτώσουν χρήματα πληγώνοντας αθλητές και βασικά πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους με αστείες δικαιολογίες. Ο νυν υπουργός υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να το λύσει, αλλά έχουν περάσει πολλοί μήνες που δεν υπήρχε πρόοδος και ο υπουργός δεν απαντά καν στα mail που του στέλνει κάθε κάτοχος μεταλλίου σε κλειστό στίβο από το 2016.

Έστειλαν ένα mail στην Ομοσπονδία με το οποίο ρωτούν εάν είναι ισάξιοι οι αγώνες κλειστού και ανοικτού στίβου. Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Όλοι αισθανόμαστε ότι προσπαθούν να μας παγιδεύσουν με αυτή την ερώτηση και ανεξάρτητα από την απάντηση θα βρουν μία δικαιολογία».

Προπόνηση σε παράγκα

Η Άννα Κορακάκη έγινε ξαφνικά γνωστή στο πανελλήνιο όταν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 2016, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων. Έγινε έτσι η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κατέκτησε δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και η δεύτερη στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού αθλητισμού μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912.

Το πρώτο της χρυσό μετάλλιο το είχε κατακτήσει δύο χρόνια νωρίτερα, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αεροβόλων Όπλων της Μόσχας το 2014. Τότε, όπως έλεγε η μητέρα της, περίμεναν ολόκληρη τη νύχτα για μια αναφορά στα ΜΜΕ. Πέρασαν τρεις ημέρες μέχρι να παίξει ένα ερασιτεχνικό βίντεο η ΕΡΤ1. «Έχουμε μάθει στην αφάνεια» ήταν το συμπέρασμά της.

Για να φτάσει σε αυτά τα κατορθώματα όμως η Δραμινή αθλήτρια έπρεπε να κάνει προπονήσεις σε ένα άθλιο αχούρι, σε μια παράγκα για τις μικρές αποστάσεις και σε ένα νταμάρι στους πρόποδες του Κορυλόβου, ενός χαμηλού βουνού της Δράμας με ύψος 500 μέτρων, για τις μεγαλύτερες.

Ύστερα από τον θρίαμβό της στο Ρίο, η πολιτεία ανέλαβε να της φτιάξει ένα σκοπευτήριο. Τον Αύγουστο της ίδια χρονιάς γκρέμισαν το αχούρι και την έβαλαν σε κοντέινερ. Ο δήμαρχος Δράμας δήλωσε ότι το κράτος παραχώρησε γήπεδα και αθλητικές εγκαταστάσεις στους δήμους χωρίς τα απαραίτητα κονδύλια για τη λειτουργία και τη συντήρησή τους. «Αυτό μπορούσαμε να κάνουμε κι αυτό κάναμε», σημείωσε.

Εν τω μεταξύ, όπως είχε πει το 2016, αμέσως μετά τον θρίαμβο στο Ρίο η μητέρα της Άννας Κορακάκη, «οι πιο δύσκολες μάχες δόθηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων. (…) Έπρεπε να εξασφαλιστούν τα αυτονόητα με πάρα πολύ σκληρές μάχες. Μάχες για να έχει τις σφαίρες της, τα όπλα της, χώρο προπονήσεων και τον προπονητή της μαζί στον αγώνα της. Αυτό που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένας καθημερινός σκληρός αγώνας του άνδρα μου για της εξασφαλίσει τα υλικά και τις συνθήκες που έπρεπε».

Δύο χρόνια αργότερα, το 2018, η Κορακάκη απέκτησε το πρώτο της κανονικό προπονητήριο αλλά όχι με τη μέριμνα του κράτους. Από τη χορηγία ιδιώτη επιχειρηματία…

Με 250 ευρώ τον μήνα

Πριν από λίγες μέρες ήρθε ένα ακόμη χτύπημα στην ανεπάρκεια που επιδεικνύει το ελληνικό κράτος στον αθλητισμό. Ο αρσιβαρίστας Θοδωρής Ιακωβίδης, κάνει μια συγκλονιστική δήλωση:

«Συγγνώμη για το τρέμουλο της φωνής, είναι οι τελευταίες στιγμές μου στην εθνική ομάδα. Η επίδοση δεν αντικατοπτρίζει το 100%. Αντιμετώπισα κάποια προβλήματα μετά το Ευρωπαϊκό (σ.σ.: Πρωτάθλημα) κατά το διάστημα Απριλίου – Μαΐου. Ήρθα μόνο μ’ έναν μήνα βαριά προπόνηση. Έκανα παραπάνω κιλά απ’ αυτά που έκανα τελευταία στην προπόνηση και δεν μπορώ να έχω παράπονο. Διαλέξαμε να μπούμε σε μια προσπάθεια πέρα από τις δυνατότητές μας, αλλά μείναμε από δυνάμεις.

Δεν κλαίω από στεναχώρια, επειδή φαινομενικά δεν πήγα καλά. Κλαίω γιατί τελείωσε όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που αρμόζει να αποδίδω σε αυτή τη σημαία που φοράω.

Συγγνώμη αν για κάποιους το βάζω στα πόδια, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά γνωρίζοντας την κατάστασή σου. Και εγώ δεν το αντέχω. Θέλω να ηρεμήσω και να γυρίσω στους δικούς μου, να τους αγκαλιάσω και να τους ευχαριστήσω».

Ο αθλητής δήλωσε ότι τα παρατάει επειδή δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα με 250 ευρώ τον μήνα και αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά για τα προς το ζην, παρότι παίρνει προκρίσεις για Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ποιοι τους κρίνουν;

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις που αθλητές, με τα δικά τους λόγια, τα οποία δεν έχουν ανάγκη από κανενός είδους σχολιασμό, περιγράφουν τόσο γλαφυρά την ανεπάρκεια, την απροθυμία και ενίοτε την εχθρότητα του κράτους, το οποίο δεν παρέχει ούτε τη στοιχειώδη στήριξη σε αθλητές που με δικά τους μέσα, με σκληρούς αγώνες και κάποιες φορές με τη στήριξη χορηγών καταφέρνουν να κερδίζουν προκρίσεις για μεγάλες διοργανώσεις και, σε πολλές περιπτώσεις, μετάλλια.

Είναι αθλητές που πηγαίνουν σε μεγάλες διοργανώσεις και, αν όλα πάνε καλά, θα απολαύσουν τα φώτα της δημοσιότητας, τη δόξα, την ευγνωμοσύνη όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά και όσων τους έστειλαν εκεί «γυμνούς», χωρίς κρατικές δαπάνες, χωρίς οικονομική, αθλητική και ηθική στήριξη.

Όλα όμως θα είναι εντελώς διαφορετικά εάν δεν «ταΐσουν» την «υπερηφάνεια» του κοινού, των αρμοδίων και των… δημοσιογράφων. Κάποιοι δε απ’ αυτούς τους τελευταίους έχουν το απύθμενο θράσος να μιλήσουν, με ύφος ειδημόνων, για «αποτυχία». Ποιοι όμως απέτυχαν;

– Αυτοί που μόνοι (ολομόναχοι) έκαναν ό,τι έκαναν, βασισμένοι μόνο στις δικές τους δυνάμεις, κόντρα όχι μόνο σε εύλογες πιθανότητες, αλλά και σε αθλητικά μεγαθήρια;

– Αυτοί που έφτασαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Ξέρουν αυτοί οι ειδήμονες της πλάκας τι θα πει να παίρνεις πρόκριση για Ολυμπιακούς; Ξέρουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των αθλητών του κόσμου μπορούν να πάνε σε Ολυμπιακούς μόνο ως θεατές;

Και ποιοι τους κρίνουν;

– Αυτοί που γλείφουν κατουρημένες ποδιές για να πιάσουν μικρόφωνο και δεν έχουν μια λέξη κριτικής να πουν για την αθλιότητα των παραγόντων και των πολιτικών προϊσταμένων τους, που χτίζουν καριέρες (ενίοτε και περιουσίες) στις πλάτες των ανθρώπων τους οποίους στέλνουν άοπλους στη μάχη;

-Αυτοί που δεν ξέρουν να μοιράσουν άχυρο σε δυο γαϊδούρια, που ονομάζουν ολυμπιονίκες μόνο τους «χρυσούς», άντε και τους «χάλκινους», προκαλώντας την οργή όσων κατέχουν τα στοιχειώδη;

Για να κρίνεις, πρέπει να γνωρίζεις, να στηρίζεις, να πιέζεις, να ελέγχεις και να έχεις τα προσόντα για να αξιολογήσεις. Αλλιώς… μόκο.

Χρήμα, η κορυφή του παγόβουνου

Μπορεί το χρήμα να μην ρέει προς τους αθλητές, αλλά οι μάχες παραγόντων γι’ αυτό είναι ομηρικές. Το ίδιο και το μέγεθος των καταχρήσεων και της διασπάθισης. Πρόσφατες είναι οι καταγγελίες για την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία ΑμεΑ και για την Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία.

Η διαχείριση του χρήματος, ο πολιτικός έλεγχος των ομοσπονδιών, το παράδοξο φαινόμενο των ομοσπονδιών – τσιφλικιών με τις ισόβιες ηγεσίες, οι συνεχείς καταγγελίες για διαιτητικές παράγκες, το ντόπινγκ ακόμη και σε ανήλικους αθλητές και, προσφάτως, οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς ακόμη και μικρών κοριτσιών είναι οι μεγαλύτερες από τις πληγές του (πόσο άραγε;) ερασιτεχνικού, αλλά και του επαγγελματικού αθλητισμού.

Ωστόσο, η «εξυγίανση» διαρκώς αναγγέλλεται και σπανίως επέρχεται. Το αποτέλεσμα είναι οι αθλητές, από τα πρώτα έως τα τελευταία αθλητικά βήματά τους, να παλεύουν κόντρα σε όλους και σε όλα. Εκτός από τους ελάχιστους τυχερούς που έχουν την τύχη να βρίσκονται σε οικογένειες με οικονομικές δυνατότητες, να βρίσκουν χορηγούς ή, όπως ο Τσιτσιπάς και ο Αντετοκούνμπο, να αποτελούν αθλητικά «προϊόντα» που παρήχθησαν εκτός Ελλάδος…

Διαβάστε επίσης:

Τα μεγάλα θύματα της πανδημίας στην οικονομία

Οι Αμερικανοί, οι Τούρκοι και εμείς…

ΚΚΕ: Πυρά σε κυβέρνηση για ασφαλιστικό, εκπαίδευση, υποχρεωτικότητα