Πολύ συχνά γίνεται κουβέντα για την στόφα των ηγετών του παρελθόντος που έχει χαθεί.

Έτσι φαντασιώνονται γρήγορες λύσεις αναπολώντας ηγέτες του παρελθόντος, που κατ’ όνομα μόνον γνωρίζουν, αλλά η αχλή της ιστορίας τους έχει εξιδανικεύσει. Χωρίς όμως ποτέ να αναρωτηθούν με ποιους πολίτες οι ηγέτες αυτοί έγιναν μεγάλοι.

Με αφορμή τη διαδικασία διαδοχής στο Κίνημα Αλλαγής, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο πληθωρισμός υποψηφιοτήτων δημιουργεί εύλογα κάποια ερωτήματα, τόσο στους δυνητικούς ψηφοφόρους όσο και στους υπόλοιπους πολίτες.

Οι υποψήφιοι Πρόεδροι για να θέσουν υποψηφιότητα σημαίνει πως θεωρούν ότι έχουν την πολιτική συγκρότηση αλλά και τα ηγετικά χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να αναλάβουν ένα μικρό, αυτή τη στιγμή, κόμμα και να εκφράσουν την παράταξη.

Φαντάζομαι πως θεωρούν ότι με το παράδειγμά τους μπορούν να εμπνεύσουν τους πολίτες για την αναγκαιότητα και την εμβάθυνση της Δημοκρατίας και αν χρειαστεί να πουν αλήθειες που μπορεί να πονέσουν.

Σήμερα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίος ο πολιτικός μετασχηματισμός σε έναν κόσμο που αλλάζει, αν μου δινόταν η ευκαιρία να συνομιλήσω με τους υποψηφίους θα ήθελα να μου πουν: πώς κάνουμε πολιτική σήμερα, με ποιο ύφος και ποια επιχειρήματα διατυπώνουμε πολιτικό λόγο, ποιες είναι οι ιδέες και τα συνθήματά τους, ποιο είναι τελικά το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Θα ήθελα να μου απαντήσουν στο ερώτημα αν παραμένει η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, επίκαιρη και ιδανική ως λύση και ποια είναι η ηγεσία εκείνη που μπορεί να παράγει σύγχρονες πολιτικές ιδέες.

Διότι για μένα φωτισμένη ηγεσία είναι εκείνη που σε έναν κόσμο που ασχολείται με την ηλεκτροκίνηση και την 4^η βιομηχανική επανάσταση δεν μένει στη θεματική ή τις διαιρέσεις του παρελθόντος. Ο ηγέτης για να δικαιούται το χαρακτηρισμό οφείλει να σκέφτεται αντισυμβατικά και να μην είναι ένας απλός διεκπεραιωτής.

Διαφορετικά θα θυμίζουμε το σκύλο που κυνηγά την ουρά του και θα επιβεβαιώνουμε την αλήθεια που ο Γκαίτε δια στόματος Βέρθερου διατύπωσε: «αυτός ο οποίος κατέχει την πρώτη θέση, σπάνια παίζει και τον πρώτο ρόλο. Πόσοι είναι οι βασιλιάδες που κατευθύνονται από έναν υπουργό τους και πόσοι υπουργοί που τους κυβερνά ο γραμματέας τους!»

*Η Μαρία Καρακλιούμη είναι Πολιτική Αναλύτρια της RASS AE

Διαβάστε επίσης:

Πόσος Ερντογάν απομένει ακόμα;

Σε λάθος κατεύθυνση

«Νέο ΕΣΥ»: Όταν η αιτία του προβλήματος παρουσιάζεται ως λύση