Με τον Ερντογάν να αμφισβητείται πλέον ολοένα και περισσότερο καθώς οι εξελίξεις τρέχουν και αυτά που μαθαίναμε είναι ελάχιστα σχετικά με αυτά που γίνονται παρασκηνιακά, φαίνεται ότι μπαίνουμε στην τελευταία και μάλλον πιο επικίνδυνη φάση της περιόδου του νεοσουλτάνου.

Ο Τούρκος δικτατορίσκος φαίνεται ότι κούρασε στο εσωτερικό, έφτασε στα όρια της την ανοχή του διεθνούς παράγοντα και κυρίως για λόγους υγείας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στους …οραματικούς του στόχους.

Όσον αφορά στα εσωτερικά, η Τουρκία δεν φαίνεται να περνά τις ευτυχέστερες στιγμές της ιστορίας της. Περνά μιαν όντως δύσκολη οικονομική κρίση που έχει έντονο αντίκτυπο  στην καθημερινότητα των πολιτών και πλέον η αντιπολίτευση αμφισβητεί σοβαρά την παντοδυναμία του Ερντογάν. Ταυτόχρονα, το τρομακτικό έλλειμμα δημοκρατίας άλλα και οι συνεχιζόμενες διώξεις δημιουργούν ακόμα και σε αυτή την αμιγώς ανατολίτικη χώρα, προβλήματα που προστίθενται επιβαρυντικά στην εικόνα του λαοφιλούς ηγέτη -που προβάλει ο ίδιος. Αυτό γίνεται φανερό ήδη από μια σειρά υπονομευτικών ενεργειών που θολώνουν την εικόνα του, αμφισβητούν ευθέως την παντοδυναμία του και κυρίως από το ότι ο πρόεδρος-δικτάτορας φαίνεται να έχει χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας.

Εξωτερικά, ο Ερντογάν στηρίζει την ύπαρξή του σε ένα σχέδιο που ξεπερνά κατά πολύ τις δυνάμεις του, τις δυνατότητές του, άλλα και την δυναμική της χώρας του. Ο νεοοθωμανισμός στον όποιο επενδύει αλλά και η εκ θεμελίων υπονόμευση του κεμαλικού κράτους πάνω στο όποιο η Τουρκία σχεδίαζε και προσδιόριζε την σχέση της με τον υπόλοιπο κόσμο, έχουν φτάσει σε ένα σημείο καμπής. Το σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν όλο και περισσότερο μένει μόνος κι αυτό δεν είναι καλό σημάδι για το μέλλον του. Ο δικτάτορας φαίνεται να έχει αρχίσει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, πράγμα που τον καθιστά ασταθή όχι μόνο σωματικά ως προς τον βηματισμό του άλλα και διανοητικά καθώς πλέον παίζει επικίνδυνα ένα παιχνίδι που δεν αποδέχεται ο διεθνής παράγων.

Τέλος, ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν λόγο στο εσωτερικό της Τουρκίας για την κατάσταση της υγείας του -και προφανώς δεν εννοούν μόνο την πνευματική του κατάσταση. Ήδη στα μέσα ενημέρωσης άλλα και στο διαδίκτυο, ο Ερντογάν εμφανίζεται σε στιγμές που όπως επισημαίνει ο Τούρκος αναλυτής, Τζεβχέρι Γκιουβέν: «Δυσκολεύεται να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων». Δυσκολεύεται επίσης να ανταπεξέλθει στο βαρύ καθημερινό του πρόγραμμα.

Με δυο λόγια, υπάρχουν σοβαρές πλέον ενδείξεις ότι διανύουμε την αρχή του τέλους της περιόδου Ερντογάν. Το ανησυχητικό είναι ότι σε αυτή την περίοδο, η Τουρκία έχει απομακρυνθεί δραματικά από την Δύση και συμπεριφέρεται έξω από τα πλαίσια του διεθνούς δικαίου ως κράτος-ταραξίας. Σε αυτή της την στάση έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι δεν ευδοκίμησε η πολύ κακή ιδέα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η εμμονή της Δύσης να εκδυτικοποιηθούν κοινωνίες με άλλη πολιτισμική κληρονομιά, εκτός από αστήριχτη, αποδείχτηκε πολλές φορές και επικίνδυνη. Μπορεί κάλλιστα με μια χώρα σαν την Τουρκία να αναπτύξει πολύπλευρες διμερείς σχέσεις.

Όσον αφορά στα ελληνοτουρκικά, εκτός των άριστων συμμαχιών που έχουμε, εκτός των διπλωματικών επαφών και διμερών συμφωνιών που αναπτύσσει στρατηγικά η χώρα μας μαζί με τα εξοπλιστικά προγράμματα, πρέπει να καταλάβουμε μια και καλή ότι η Τουρκία ανεξαρτήτως  πολιτικής καταστάσεως θα αποτελεί στο διηνεκές εθνικό κίνδυνο για την Ελλάδα και αυτό σημαίνει απλά ότι στην ζωή μας πλέον πρέπει να εντάξουμε τους εξοπλισμούς – εάν θέλουμε να μιλάμε για εθνική κυριαρχία και να εννοούμε τα λόγια μας: δηλαδή, πριν απ’ όλα, να έχουμε εμείς, μόνοι μας, την δυνατότητα να την υπερασπιστούμε!

Διαβάστε επίσης:

Σε λάθος κατεύθυνση

«Νέο ΕΣΥ»: Όταν η αιτία του προβλήματος παρουσιάζεται ως λύση

Η Πολιτική Προστασία απέναντι στις καταστροφές