Έχετε ακούσει τη φωνή του μαζί με τις ωραιότερες μουσικές φωνές της χώρας, ξαγρυπνήσατε μαζί ακούγοντας τραγούδια που επέλεξε, αλλά ανταλλάξατε και καλημέρες από τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές.

Το όνομά του συμπεριλαμβάνεται στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, μια και είναι από τους παλαιότερους και εγκυρότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Εκτός από επιτυχημένος επαγγελματίας σε όλους σχεδόν τους τομείς που έχουν να κάνουν με το τραγούδι – στιχουργός, παραγωγός μουσικών live και δίσκων, αρθρογράφος στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο –, ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος είναι ένας άνθρωπος που κέρδισε τη ζωή του εργαζόμενος άοκνα όταν οι δυσκολίες της καθημερινότητας δεν γίνονταν δικαιολογίες, αλλά δημιουργία.

Γιος σκληρά εργαζόμενων μεταναστών από το Βέλγιο, άρχισε με τον επαναπατρισμό τους να εργάζεται για να στηρίξει την οικογένειά του από τα 16 του ως πλασιέ βιβλίων, πωλητής σε καταστήματα ρούχων και δισκοπωλεία, ενώ παράλληλα σπούδασε Διακοσμητική Εσωτερικών και Εξωτερικών Χώρων και Γραφικές Τέχνες. Το 1987 αρχίζει να εργάζεται στην «Ελευθεροτυπία» και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μεταπηδά στην ιδιωτική ραδιοφωνία, όπου αρχίζει μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο ραδιόφωνο, την ιδιωτική τηλεόραση, τον Τύπο και τη δισκογραφία. Συμμετείχε δύο φορές και στην Eurovision με τα τραγούδια «Comme ci, Comme ça» και «Secret Combination», εκπροσωπώντας αντίστοιχα την Κύπρο και την Ελλάδα, κερδίζοντας την τρίτη θέση. Από το 2015 είναι μέλος της Νέας Δημοκρατίας και φέτος κάνει το μεγάλο βήμα κατεβαίνοντας υποψήφιος βουλευτής στον Νότιο Τομέα της Αθήνας.

• Πώς αποφάσισες να κατέβεις στις εκλογές; Ήταν κάτι που είχες στο μυαλό σου ως μια προοπτική ή υπήρξε αποτέλεσμα των εξελίξεων της τελευταίας δεκαετίας που άλλαξε τη ζωή όλων μας;

Από το 2010, οπότε και ξεκινάει στη χώρα η «εποχή της χρεοκοπίας», όπως την ονομάζω, και όχι «των μνημονίων» ως είθισται να αποκαλείται – μια και τα θεωρούσα αναπόφευκτα –, γίνονται στην Ελλάδα τεκτονικές αλλαγές – στην κοινωνία, στη ζωή μας, στην πολιτική σκηνή – και ταυτόχρονα σημαντικές αλλαγές για μένα προσωπικά. Κάποιες κοινωνικές ομάδες αντιδρούν εξαιρετικά επιθετικά και κερδίζει έδαφος ένας άκρως επικίνδυνος λαϊκίστικος λόγος, είτε με ακροδεξιό είτε με ακροαριστερό μανδύα.

Ένα μείγμα παραλόγου που συμβιώνει, αν και φαινομενικά ετερόκλητο. Συναγελάζεται στο Σύνταγμα, μουντζώνει με χαρά το Κοινοβούλιο και βρίζει το μπουρδέλο που πρέπει να καεί… Γίνεται μόδα το «πάμε πλατεία» με τάση όμως όχι ψυχαγωγική, αλλά καταστροφική, και κάπου εκεί εγώ μένω εμβρόντητος και αρχίζουν να αλλάζουν όλα μέσα μου! Η Αριστερά παύει να είναι ελκυστική και γίνεται στα μάτια μου μεγάλη εστία προβλημάτων και παραφροσύνης. Δεν μπορώ να αποδεχτώ να βρίζουν και να θέλουν να καεί το σύμβολο του κοινοβουλευτισμού οι αριστεροί, σε μία χώρα που έζησε επτά χρόνια δικτατορίας! Τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι και τις πρώτες σοκαριστικές εκλογές του 2012, όπου όλα τα κόμματα βρίσκονταν κάτω από το 20%, με έκαναν να νιώσω ακόμα περισσότερο την κρισιμότητα της κατάστασης για τη χώρα. Τότε εγκαταλείπω την Κεντροαριστερά και ψηφίζω για πρώτη φορά Νέα Δημοκρατία.

Το 2015, με τον Τσίπρα καβάλα στ’ άλογο, νιώθω ότι πρέπει να πάρω θέση για το ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι και να ηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν για μένα η επιβεβλημένη επιλογή. Τότε γράφτηκα στη Ν.Δ. για να τον ψηφίσω. Ήμασταν, όπως έλεγαν, η «έκπληξη» του πρώτου γύρου. Κάναμε την ανατροπή! Θεωρώ μέχρι και σήμερα ότι κάναμε ασυζητητί εκτός από την ανατροπή και την καλύτερη επιλογή! Από το 2017 μέχρι και το 2019 συμμετείχα ενεργά και στις Γενικές Γραμματείες της Ν.Δ., ειδικότερα στη Γραμματεία Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κάπως έτσι, η ανάμειξή μου εκ νέου, με την κάθοδό μου στις εκλογές, ήρθε ως αναμενόμενη και φυσική συνέχεια. 

• Έχοντας τεράστια εμπειρία από τον χώρο του ελληνικού τραγουδιού και τις «στενές επαφές… κομματικού τύπου» που αυτό ανέπτυξε στη Μεταπολίτευση, θεωρείς ότι η σχέση αυτή άφησε ένα θετικό αποτύπωμα στην πολιτική σκηνή – λαμβάνοντας υπόψη και τις πολιτικές παρεμβάσεις επώνυμων καλλιτεχνών; 

Αυτή η υπόθεση έχει δύο πλευρές. Είναι γεγονός ότι από το ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης ευνοήθηκαν πολλοί καλλιτέχνες, ερμηνευτές, δημιουργοί. Το θετικό ήταν ότι υπήρξαν πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι, καλλιτέχνες – μεγαθήρια που άξιζαν αυτήν την εύνοια, την αξιοποίησαν σωστά και παρήγαγαν και αξιόλογο έργο, που σε πολλές περιπτώσεις έμεινε και διαχρονικό. Το αρνητικό είναι ότι περνώντας οι δεκαετίες «έφευγαν» οι πραγματικά σπουδαίοι και έρχονταν νεότερες γενιές μετριότατων «καλλιτεχνών», που θεώρησαν – και το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους – ότι λόγω «αριστερού προφίλ» έχουν ταυτόχρονα και κάτι σαν το «αλάθητο του Πάπα». Και στο έργο και στις απόψεις τους. Θεωρούν ότι και τη μεγαλύτερη μπούρδα να παρουσιάσουν, πρέπει να τη θαυμάσουμε και να την αποθεώσουμε σαν να είναι μεγάλο έργο. Και μέτρια φωνή ή ερμηνευτική ικανότητα να έχουν, οφείλουμε να υποκλιθούμε. Κάπως έτσι, πιστεύουν ότι και η άποψή τους είναι σημαντικότερη και ορθότερη από αυτή των άλλων. Το δυσάρεστο είναι ότι αυτό το «αγοράζουν» πολλοί, με αποτέλεσμα να παραμυθιάζουν και να παρασέρνουν πολύ κόσμο – και ειδικότερα τους νέους.

• Πολλοί θεωρούν ότι η καλλιτεχνική δημιουργία, κυρίως στον χώρο του τραγουδιού, δέχτηκε έντονη κομματική «παρενόχληση» – έως κακοποίηση…

Την κομματική παρενόχληση τη δέχτηκαν και την αποδέχτηκαν όσοι την επιζητούσαν και σκόπευαν και να την εκμεταλλευτούν. Μια χαρά ζούνε με αυτήν. Δεν υπάρχει εδώ καμία απολύτως κακοποίηση. Εγώ βλέπω αμφίπλευρη εκμετάλλευση. 

• Βαδίζουμε προς τις εκλογές εν μέσω σκανδάλων… Το βρίσκεις αυτό υγιές; Από την άλλη, φαντάζομαι ότι η υπόθεση Γεωργούλη φέρνει στην επικαιρότητα την πολιτική ευθύνη των επιλογών των κομμάτων σε σχέση με την ποιότητα και το ποιόν αυτών που προτείνουν για εκπροσώπους τους.

Δυστυχώς, το δυσάρεστο που θα προκύψει με την υπόθεση Γεωργούλη είναι ότι θα γίνει η αιτία να γίνουν ξανά άπειρες γενικεύσεις, οι οποίες ίσως και να παγιωθούν. Θα αρχίσουν να θεωρούν ότι όσοι δεν είναι από επαγγέλματα που παραδοσιακά ασχολούνται με την πολιτική – όπως π.χ. οι νομικοί ή οι γιατροί – είναι ακατάλληλοι για να ασχοληθούν με αυτήν. Το συγκεκριμένο πρόσωπο (πέραν του ότι έχει το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση) ήταν για πολλούς λόγους μία κραυγαλέα λάθος επιλογή. Οι δηλώσεις του, η συμπεριφορά του και άλλα, έδειχναν πως δεν είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του και ότι δεν ήταν και το πρώτο του μέλημα να βγάλει ασπροπρόσωπους τους ψηφοφόρους και το κόμμα που τον εμπιστεύτηκαν και τον τίμησαν με την επιλογή τους… 

• Η γενικότερη κοινωνική και οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας πώς θεωρείς ότι έχει αποτυπωθεί στο ελληνικό τραγούδι; 

Με τον θάνατο της δισκογραφίας. Οι δισκογραφικές εταιρείες σχεδόν φυτοζωούν και δουλεύουν κυρίως με το παλιό και κλασικό τους ρεπερτόριο. Τα μεγάλα συμβόλαια καλλιτεχνών εξαφανίστηκαν μαζί με τις πωλήσεις δίσκων, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από την κατανάλωση της μουσικής ουσιαστικά δωρεάν μέσω διάφορων πλατφορμών. Μια θλιβερή κατάσταση με τραγουδιστάκους να μετράνε views – τα οποία είναι αμφισβητήσιμα και ενίοτε «αγορασμένα» – και να παριστάνουν τους πετυχημένους με αυτά, σαν να είναι πωλήσεις δίσκων. Αυτό έφερε και μια γενικότερη φτήνια στη μουσική και στο τραγούδι, και φυσικά από τους περίπου 14.000 συνθέτες και στιχουργούς που υπάρχουν στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν έχουμε τι να κάνουμε τα τραγούδια μας. Δεν λέω «δεν γράφουμε». Γράφουμε και μένουν στο συρτάρι, διότι τι να τα κάνουμε και πού έχει νόημα να τα κυκλοφορήσουμε; Για να είμαι δίκαιος, όλη αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση αλλά και στην επανάσταση της τεχνολογίας, που άλλαξε ριζικά τον τρόπο που ακούμε μουσική.

• Ποσειδώνα, γιατί Νέα Δημοκρατία; Απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, η οικογένειά σου ήταν αριστερή, είσαι παιδί μεταναστών στο Βέλγιο, όπου και γεννήθηκες… 

Θα έλεγα ότι έχω κάνει όλο τον φυσιολογικό «ηλικιακό πολιτικό κύκλο». Από την αμφισβήτηση και την ουτοπία στον ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Στα 16 με 18 στην ΚΝΕ, έπειτα πότε στην Αριστερά του Κύρκου, πότε στη Σοσιαλιστική Αριστερά του Ανδρέα. Όσο μεγάλωνα, γινόμουν περισσότερο οπαδός της λογικής, του εφικτού, της σταθερότητας, της Κεντροδεξιάς. Και σε αυτό έπαιξαν ρόλο πρόσωπα που εμπνέουν εμπιστοσύνη – όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Επιπλέον, λυπάμαι που θα το πω, αλλά – κατά την άποψή μου – η Αριστερά της τελευταίας δεκαετίας έχει το χειρότερο πρόσωπο που είχε ποτέ. Ασφαλώς αναγνωρίζω ότι ένας άνθρωπος που πάει ένα κόμμα από το 4% στο 30+% έχει κάποιο χάρισμα, αλλά για μένα ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πρόσωπο που με απωθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ηγέτη της Αριστεράς. Από το ξεκίνημά του με ενοχλούσε και με τρόμαζε ο δημαγωγικός, επιθετικός και πάντα διχαστικός του λόγος και η έντονη αμετροέπειά του. Μαζί του ταυτίζεται ένα ακραίο τμήμα του κόσμου με αντιδημοκρατικές, στην ουσία, αντιδράσεις… Και μόνο που δηλώνεις μη Συριζαίος σε λένε φασίστα! Σε όποιο κόμμα κι αν ανήκεις! Κι όλο αυτό το νοσηρό κλίμα συντηρείται και με ένα απίστευτο κύμα «ανώνυμων λογαριασμών» στο Τwitter, χωρίς πρόσωπα και ονοματεπώνυμα, το οποίο επιτίθεται σε κάθε «Μη Συριζαίο» με εξευτελιστικές ύβρεις και μια λογική «Θα πεθάνεις ρε ή θα σε κάνουμε να αυτοκτονήσεις»… Είναι οι λογαριασμοί που κάποιοι αποκαλούν «τρολ της Κουμουνδούρου» από τη λεγόμενη «Υπόγα».

Δεν ξέρω αν αληθεύουν όλα αυτά. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ένα κόμμα κατηγορείται πως υποθάλπει τέτοιες συμπεριφορές και λογικές, αν δεν συμφωνεί, δεν το επιβεβαιώνει με δηλώσεις στελεχών του ή φροντίζει να το εξαλείψει περνώντας σε αυτούς το μήνυμα «τέτοια υποστήριξη δεν την εγκρίνουμε». Μου φαίνεται αδιανόητο να εγκρίνεται όλο αυτό από έναν πολιτικό που δηλώνει ότι εκπροσωπεί το «νέο»! Αυτή η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που ακολουθούσα κάποτε.

Διαβάστε επίσης:

Εμφύλιες εκλογο-συγκρούσεις: Πόσο κινδυνεύουν τα «μεγάλα» κόμματα από τα όμορα «μικρά»

Εκλογές 2023 – Ανδρουλάκης: «Κανείς δεν πιστεύει τον Μητσοτάκη» (Video)

Εκλογές 2023: Αυτό είναι το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ – Όλα τα ονόματα (video)