Ελευθερία Κόλλια

Στα χρόνια του Χρήστου Λαμπράκη

Μαρτυρίες και αφηγήσεις για τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη 1957-2017

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελ.: 768

Ο Χρήστος Λαμπράκης, σε αντίθεση με τις εφημερίδες του, δεν υπήρξε ως πρόσωπο ιδιαίτερα δημοφιλής. Αυτό, ωστόσο, είναι απολύτως φυσιολογικό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και για έναν λαό σαν τον ελληνικό, όπου η αστική τάξη δεν ευδοκίμησε, δεν «έπιασε η παραστιά της στάχτη» και η αστική συμπεριφορά δεν τύγχανε μεγάλης εκτιμήσεως. Και ο Λαμπράκης υπήρξε ένας αστός που μιλούσε λίγο, ήταν ευγενής, απευθυνόταν στους συνομιλητές του στον πληθυντικό από ανατροφή και όχι από επιτήδευση. Διέθετε, θα ’λεγε κανείς, όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ήταν αρκετά για να καταστεί αντιπαθές πρόσωπο – σύμφωνα με τα εγχώρια ήθη και την αντίληψη της λαϊκότητας που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Με δυο λόγια, η παράδοση της ευγένειας δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στο νεοελληνικό κράτος.

Θα επεσήμανε κανείς πως η προσωπικότητα του Λαμπράκη, σε συνδυασμό με τη δημοφιλία των εντύπων του, συνιστούσε μιαν αντίφαση. Εδώ, ωστόσο, εκφράζεται η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου ο οποίος σε ηλικία μόλις 23 ετών εκλήθη να αναλάβει ένα ιστορικό συγκρότημα που από το 1922 βρισκόταν στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων παρακολουθώντας την ιστορία της χώρας κάθε μέρα με την αφρόκρεμα των δημοσιογράφων και των ανθρώπων του πνεύματος, της τέχνης και του πολιτισμού.

Οι εφημερίδες του Λαμπράκη κυριάρχησαν στην πολιτική ιστορία της χώρας πέραν από κάποιες αμφιλεγόμενες στιγμές, και σε ένα ιδιαίτερα ρευστό πολιτικό περιβάλλον καθόρισαν τον ελληνικό Τύπο προσδίδοντάς του μιαν ευρωπαϊκή φινέτσα που το δίχως άλλο κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στον ίδιο τον Χρήστο Λαμπράκη που διεύθυνε ως μαέστρος μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, αφήνοντας ένα κατά γενική ομολογία ποιοτικό αποτύπωμα στον Tύπο. Οι εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα» έχαιραν της γενικότερης εκτιμήσεως του πλέον καλλιεργημένου κοινού της χώρας και όχι μόνο. Η ξεχωριστή καλλιέργεια του Λαμπράκη αποτυπωνόταν στην καθοριστικής σημασίας επιλογή του στελεχιακού δυναμικού του Συγκροτήματος.

Εδώ ας μου επιτραπεί να σημειώσω, παρά τις αλματώδεις αλλαγές που επέφερε η τεχνολογία της ψηφιακής πλέον εποχής, ότι, με αφορμή αυτό το βιβλίο, μοιραία οδηγούμαστε σε κάποιες συγκρίσεις των ανθρώπων του Τύπου τού τότε και του σήμερα, τόσο στο επίπεδο ιδιοκτησίας, αντίληψης και διαχείρισης του μέσου, όσο και των δημοσιογράφων. Οι διαφορές είναι συντριπτικές, παρά το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν δημοσιογράφοι του παλιού κόσμου που μας συνδέουν με την αντίληψη της δημοσιογραφίας που πλέον αποτελεί παρελθόν αλλά και των ανθρώπων σαν τον Λαμπράκη, που εξέλειψαν. Με μια λέξη, μαζί τους εξέλειψε και το ζητούμενο της καλλιέργειας, της γλωσσικής έγνοιας, της δημοσιογραφικής ευπρέπειας και δεοντολογίας. Η είδηση πλέον προσφέρεται ως επί το πλείστον δίχως περιεχόμενο από ανθρώπους δίχως περιεχόμενο. Όλα γίνονται ο καθρέφτης μας.

Ο πολυσέλιδος αυτός τόμος μεγάλου σχήματος φιλοτεχνεί την πολύπλοκη προσωπικότητα του Λαμπράκη, ενός ανθρώπου μονήρους, θα λέγαμε, που δεν νοιαζόταν να κερδίσει την ευρύτερη συμπάθεια, ούτε γοητευόταν από τα φώτα της δημοσιότητας. Αυτή του, θαρρώ, η χαρακτηρολογική ιδιαιτερότητα, αλλά και η σαφής πολιτική δύναμη του Συγκροτήματος να επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις, έδωσε τροφή στη λαϊκή φαντασία που δημιούργησε διάφορες σκοτεινές εκδοχές για την προσωπικότητά του, σε σημείο που πίσω από κάθε πολιτικό συμβάν να ανακαλύπτεται ο Χρήστος Λαμπράκης…

Το βιβλίο αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς εξήντα συνεργάτες του, τόσο στο «Βήμα» όσο και στα «Νέα», ταυτόχρονα με τις αποκαλυπτικές μαρτυρίες συγγενικών του προσώπων, ανατέμνουν πτυχές της πολυσύνθετης προσωπικότητάς του, ξεκινώντας από τον Γιάννη Μαρίνο, έναν μαχόμενο δημοσιογράφο που εργαζόταν στο Συγκρότημα από το 1953, μερικά χρόνια πριν αναλάβει τη διεύθυνσή του ο Χρήστος Λαμπράκης μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του και ιδρυτή του Συγκροτήματος. Εξήντα σημαντικές προσωπικότητες – που πολλοί από αυτούς διακρίθηκαν και σε άλλους τομείς – γράφουν για τις εντυπώσεις τους από τη συνεργασία μαζί του, ενώ ταυτόχρονα χαρίζουν στον αναγνώστη μια πλήρη εικόνα των διάφορων εποχών και των κυριότερων γεγονότων που τις σφράγισαν.

Πρόκειται για σημαντική μαρτυρία όχι μόνο για τους ανθρώπους του Τύπου, αλλά ευρύτερα για κάθε φιλομαθή αναγνώστη, καθώς πίσω από την προσωπικότητα του θρυλικού εκδότη αναδεικνύεται η ιστορία μιας σημαντικής περιόδου που καθόρισε το σήμερα και το μέλλον μας. Η εργασία αυτή της δημοσιογράφου Ελευθερίας Κόλλια εγγράφεται ως μια σημαντική παρακαταθήκη στην ιστορία του Τύπου στη χώρα μας και όχι μόνο.

Γράφει ο Γιάννης Δρούγος

Βουλιάζοντας στη Νάπολη

Aλέσιο Φορτζόνε

Napoli mon amour

Μετάφραση: Δέσποινα Γιαννοπούλου

Εκδόσεις Πόλις 

Σελ.: 272

Έξοχο μείγμα μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας, το «Napoli mon amour» αποτελεί το ντεμπούτο του Ιταλού Αλέσιο Φορτζόνε, για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Berto και το Prix Méditerranée 2021. Βαθιά μελαγχολικό μυθιστόρημα με ειρωνική, λιτή και απέριττη, οξυδερκή γραφή και γλώσσα αστραφτερή κι εκλεπτυσμένη μέσα στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα της ιστορίας. Και ο ταλαντούχος Φορτζόνε συνδυάζει την αμείωτη ένταση, τη χρήση υπαινιγμών και την ψυχολογική ευαισθησία με απίστευτη μαεστρία.

Πρωταγωνίστρια του έργου είναι η Νάπολη με τις αντιφάσεις της, με τα χρώματα, τη ζωντάνια της, τη σιωπή της, τις λιακάδες και τις συννεφιές της. Πρωταγωνιστής πλάι της, ο τριαντάχρονος Αμορεζάνο που ζει με τους γονείς του. Είναι κάτοχος δύο πτυχίων, παλιότερα δούλευε στα καράβια ενώ τώρα είναι άνεργος. Κάνει έναν νωχελικό αγώνα εύρεσης νέας εργασίας. Είναι βαρύς, ράθυμος, παραιτημένος, με ένα ανέκφραστο άγχος κι έναν αδιόρατο φόβο, με ένα συναίσθημα κενού και με μια μόνιμη συνήθεια να υπολογίζει τα έξοδά του. Διαβάζει αρκετά, γράφει λιγότερο, επιθυμεί μια μέρα να γίνει συγγραφέας. Η διαρκής ανησυχία του και η παραίτησή του αναμειγνύονται με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του και το αποτέλεσμα προκαλεί ευφορία, θλίψη και αποπροσανατολισμό. Οι γονείς του ανέχονται διακριτικά την κατάσταση του γιου τους και προσπαθούν να του συμπαρασταθούν, συχνά όμως το επικριτικό βλέμμα τους κάνει τη σχέση τους μαζί του παγωμένη.

Όταν ο Αμορεζάνο γνωρίζει και ερωτεύεται την όμορφη Νίνα, η διάθεσή του αλλάζει, η ζωή του αποκτά νόημα. Στέλνει δείγμα γραφής του στον λογοτεχνικό του μύθο, Ραφαέλε Λα Κάπρια, και αποσπά θετικά σχόλια. Η επιβράβευσή του από τον μεγάλο συγγραφέα και ο έρωτάς του με τη Νίνα αναπτερώνουν το ηθικό του. Κάθε συνάντησή του με το όμορφο κορίτσι, όμως, καταναλώνει μέρος της ενέργειάς του και του τραπεζικού λογαριασμού.

Όταν εκείνη του ανακοινώνει ότι θα φύγει για τη Βαρκελώνη για ένα πρόγραμμα σπουδών, ο Αμορεζάνο – που αδυνατεί να την ακολουθήσει – επιστρέφει στον πρότερο θλιμμένο βίο του, στην ανεπάρκειά του, στη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του να ζήσει όπως ονειρεύεται και της γενικής αδυναμίας να λειτουργήσει κάτι ομαλά δίχως εμπόδια και κόπο.

Ο Φορτζόνε φιλοτεχνεί με γκρίζες και μπλε αποχρώσεις το ημιφωτισμένο πορτρέτο του νεαρού πρωταγωνιστή και, με τη χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, μας δίνει τη δυνατότητα να εισχωρήσουμε στο μυαλό του ήρωά του, να δούμε και να ακούσουμε όσα ποτέ δεν εκμυστηρεύεται σε κανέναν.

Ρεαλιστικοί διάλογοι. σκοτεινό χιούμορ, διακειμενικές και κινηματογραφικές αναφορές σε αυτό το γλυκόπικρο, τρυφερά σπαρακτικό μυθιστόρημα για την ημερομηνία λήξης της ευτυχίας και την κατάρρευση της ομορφιάς. Κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Πόλις σε καλοδουλεμένη μετάφραση της Δέσποινας Γιαννοπούλου, που αναδεικνύει τη μαγική πρόζα του Αλέσιο Φορτζόνε.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Επιμέλεια: Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Δημήτρης Καιρίδης – Κωνσταντίνος Φίλης

Ανατολική Μεσόγειος: Ολική επαναφορά

Ιστορία και γεωστρατηγική μιας αναδυόμενης περιοχής

Συνομιλίες με τον Μάκη Προβατά

Επίμετρο: Έντι Ζεμενίδης

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελ.: 256

Η Ανατολική Μεσόγειος ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο παγκόσμιων εξελίξεων και μετατρέπεται σε πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, με την Ε.Ε. προς το παρόν σε ρόλο παρατηρητή. Μέσα σε αυτό το ευμετάβλητο περιβάλλον, τα αίτια και οι συνέπειες των κρίσιμων αλλαγών που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας αναλύονται με τρόπο κατανοητό, αλλά αυστηρά επιστημονικό, σε μια σειρά απολαυστικών συζητήσεων του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά με δύο καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, τον Δημήτρη Καιρίδη και τον Κωνσταντίνο Φίλη. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αλέξανδρος Μακρής

Οι κήρυκες της ιδέας του έθνους

Παλαιοί πολεμιστές, ανάπηροι και θύματα πολέμου στην Ελλάδα: (1912-1940) Πρόνοια, οργανώσεις μνήμη

Εκδόσεις: Εστία

Σελ.: 372

Οι παλαιοί πολεμιστές αποτέλεσαν έναν πυλώνα της κοινωνικής ιστορίας του Μεσοπολέμου, ωστόσο στη χώρα μας βρίσκονται εν πολλοίς στη λήθη της Ιστορίας. Το κοινωνικό αυτό ζήτημα αποτέλεσε αντικείμενο της παρούσας έρευνας η οποία εξετάζει την περίοδο 1912-1940 μέσα από τρεις κυρίως οπτικές: τους προνοιακούς μηχανισμούς που αναπτύχθηκαν για τους παλαιμάχους, τις δραστηριότητες των οργανώσεων που αυτοί ίδρυσαν και τις διεθνείς επαφές τους, τη θέση τους στη συγκρότηση της θεσμικής μνήμης του πολέμου. Οι πτυχές αυτές εξετάζονται παράλληλα με πυκνές αναφορές στις αντίστοιχες διεθνείς εξελίξεις, καθώς σταθερή επιδίωξη της παρούσας έρευνας είναι η ένταξη της ελληνικής περίπτωσης στο διεθνές πλαίσιο. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σάββας Σαββόπουλος

Εμείς και η ψυχή μας

Όλα όσο θα θέλατε να ρωτήσετε έναν ψυχίατρο – ψυχαναλυτή

Μια συζήτηση με τον Κώστα Γιαννακίδη

Εκδόσεις: Παπαδόπουλος

Σελ.: 344

Ένας δημοσιογράφος, ο Κώστας Γιαννακίδης, απευθύνει στον διακεκριμένο ψυχίατρο και ψυχαναλυτή Σάββα Σαββόπουλο τις ερωτήσεις που θα θέλατε να κάνετε και εσείς. Και τον ρωτάει για τα πάντα. Την παιδική ηλικία και την εφηβεία. Την ενήλικη ζωή, τις σχέσεις και το σεξ. Την κατάθλιψη και το άγχος. Τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις. Τους αθεράπευτα ναρκισσιστές και τους ψυχοπαθητικούς. Τη ζήλια και την κακία. Τα όνειρα. Την αρρώστια και τον θάνατο. Και ο γιατρός απαντά με επιστημονική επάρκεια και γλώσσα απλή και κατανοητή.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μένο τερ Μπράακ

Ο εθνικοσοσιαλισμός ως δόγμα μνησικακίας

Με ένα κείμενο του Τόμας Μαν

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μπονάτσου

Εκδόσεις: Καστανιώτη

Σελ.: 80

Το 1937 ο Μένο τερ Μπράακ έγραψε ένα από τα πιο διορατικά και δριμέα κατηγορώ απέναντι στον εθνικοσοσιαλισμό. Το δοκίμιο αυτό, μέσω του οποίου εξέφραζε την αγωνία του για την αυξανόμενη απήχηση του Χίτλερ, εκδόθηκε από την ολλανδική Επιτροπή Επαγρύπνησης Αντιναζιστών Διανοουμένων. Ο ίδιος, βασισμένος στον Νίτσε και επικεντρωμένος ακριβώς στην έννοια της μνησικακίας, υποστηρίζει ότι κατά τη διαδικασία του εκδημοκρατισμού, όπου το ιδανικό της ισότητας συγκρούεται με την πραγματικότητα, οι άνθρωποι βιώνουν όλο και περισσότερο την ανισότητα ως αδικία, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στον φθόνο και το μίσος. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Λέων Τολστόι

Δεν μπορώ να σωπάσω

Μια καταδίκη για τη θανατική ποινή

Μετάφραση: Κώστας Βαρνάβας

Εκδόσεις: Δίχτυ

Σελ.: 152

Η ζωή του Τολστόι , από μόνη της, είναι ένα ολόκληρο «μάθημα» για το πώς μπορείς να χάσεις τον δρόμο σου, να τον ξαναβρείς και τελικά να παραμείνεις ανήσυχος μέχρι την τελευταία πνοή σου.
Πίστευε στην αφύπνιση και θεωρούσε πως το κυρίαρχο όπλο της εξουσίας είναι ο «υπνωτισμός» του πλήθους. Θέλησε να διαμοιράσει τη γνώση μέσω «λογοτεχνικών εφημερίδων» όταν συνειδητοποίησε πως τα βιβλία δεν μπορούσαν να φτάσουν στην πλατιά μάζα των ανθρώπων.
Το«Δεν μπορώ να σωπάσω»ήταν μια κραυγή για τη θανατική ποινή, για τη βία της εξουσίας και είναι αδιανόητο το πόσο αφορά το σήμερα. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Rainer Zitelmann

Προς υπεράσπιση του καπιταλισμού

Καταρρίπτοντας τους μύθους

Μετάφραση: Βάιος Φ. Ντάφος

Εκδόσεις: Ευρασία

Σελ.: 374

Λαμβάνοντας υπόψη τα εκατοντάδες βιβλία που έχουν γραφτεί για να καταγγείλουν τον καπιταλισμό, σίγουρα δεν θα ήταν κακό να γραφτεί και ένα προς υπεράσπισή του. Στην κοινή γνώμη, ο καπιταλισμός συνδέεται με όλα όσα έχουν πάει στραβά στον κόσμο. Για πολλούς, και όχι μόνο για τους θιασώτες της πολιτικής θρησκείας του αντικαπιταλισμού, η ίδια η λέξη είναι συνώνυμη του απόλυτου κακού. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, θα διαπιστώσει ότι ο καπιταλισμός δεν φαίνεται να έχει πολλούς φίλους ή συμμάχους. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές η συζήτηση περί καπιταλισμού μοιάζει μάλλον με δίκη-παρωδία παρά με δίκαιη δίκη. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Elizabeth Kolbert

Ο έκτος αφανισμός

Μια αφύσικη ιστορία

Μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελ.: 336

Εδώ και μισό δισεκατομμύριο χρόνια έχουν συμβεί πέντε μαζικοί αφανισμοί, κατά τους οποίους η βιοποικιλότητα μειώθηκε ξαφνικά και δραματικά. Επιστήμονες σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν τον έκτο αφανισμό, που προβλέπεται πως θα είναι ο πιο σαρωτικός από τότε που η πρόσκρουση του αστεροειδούς εξόντωσε τους δεινόσαυρους. Αυτή τη φορά, όμως, η αιτία είμαστε εμείς.
Με ειλικρίνεια και εμπεριστατωμένη γραφή, η αρθρογράφος του «New Yorker», Elizabeth Kolbert εξηγεί γιατί και πώς έχει αλλάξει ο άνθρωπος τη ζωή στον πλανήτη με πρωτόγνωρο τρόπο. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

R. Keith Schoppa

Μια σύντομη ιστορία του εικοστού αιώνα

Μετάφραση: Μενέλαος Αστερίου

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελ.: 328

Μέχρι το 1900 κανένας αιώνας στην Ιστορία δεν είχε γνωρίσει τον συνεχώς επιταχυνόμενο ρυθμό και την έκταση της αλλαγής του 20ού αιώνα. Οι επαναστατικές ανακαλύψεις, οι τεχνολογικές επινοήσεις, οι πολιτικές ανακατατάξεις και οι επιστημονικές πρόοδοι επέφεραν ριζικές αλλαγές σχεδόν σε όλες τις πλευρές της ζωής.
Χρησιμοποιώντας έναν ευρυγώνιο φακό που καλύπτει την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τη Ρωσία, την Ασία και τον Ειρηνικό, την Ευρώπη και την ήπειρο της Αμερικής, ο Σόπα καταγράφει τις σημαντικότερες εξελίξεις αυτού του αιώνα, από την κατάρρευση των αυτοκρατοριών ως την ανάδυση των αποαποικιοποιημένων εθνικών κρατών, από την άνοδο της παγκοσμιοποίησης ως την αυγή της ψηφιακής εποχής.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ρασέλ Μπεσπαλόφ

Για την Ιλιάδα

Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας

Επίμετρο: Χέρμαν Μπροχ

Εκδόσεις: Μάγμα

Σελ.: 112

Για τη Γαλλίδα φιλόσοφο, το κεντρικό μοτίβο του έπους συνίσταται στη μονομαχία Αχιλλέα και Έκτορα, στην τραγική σύγκρουση του ήρωα της εκδίκησης με τον ήρωα της αντίστασης. Ο Όμηρος στέκεται αμερόληπτος πάνω από τα πεπρωμένα των Τρώων και των Αχαιών, αναδεικνύοντας, ωστόσο, την ευθύνη και την ελευθερία των θνητών, εν αντιθέσει με την αμεριμνησία των Αθανάτων, εκείνων των «κωμικών ηρώων» του Ολύμπου. Όμως ο Όμηρος δεν καθαγιάζει τη δύναμη: Την εμφανίζει ως υπέρτατη πραγματικότητα και ταυτόχρονα υπέρτατη αυταπάτη της ύπαρξης. Αυτό που υμνεί είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα, η δόξα του νεκρού ήρωα – η θέληση του ατόμου, που λαμβάνει διαστάσεις αιωνιότητας. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σόφη Μεριά

Ξεριζώματα

Εισαγωγή: Κυριάκος Ντελόπουλος

Εκδόσεις: Εστία

Σελ.: 320

Η Σόφη Μεριά έζησε μια πλήρη ζωή. Νήπιο, μετανάστευσε από τη Μικρασία στη Νέα Υόρκη και ξαναβρέθηκε στη Σμύρνη, όπου και διέσωσε τον πατέρα της με μυθιστορηματικό τρόπο, τον Αύγουστο του 1922. Πρόσφυγας στην Αθήνα, κατόρθωσε και μαθήτευσε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου κατόπιν δίδαξε επί δεκαετίες. Παρ’ όλη τη φρίκη που βίωσε ως θύμα των ιστορικών γεγονότων (Μικρασιατική Καταστροφή, Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος), δεν έχασε ποτέ το κέφι της και τη διάθεση για προσφορά.
Η μαρτυρία της, απομαγνητοφωνημένη από τη μαθήτριά της Λιλή Γιαλέσσα-Λεοντίδη, σφύζει από χαρά της ζωής και από αγάπη για τους ανθρώπους. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διαβάστε επίσης

Βιβλίο: Ένα αριστοτεχνικό μνημείο λόγου

Βιβλίο: Οι προτάσεις της Εβδομάδας

Βιβλίο: Το πένθος ως τραγούδι ειρήνης