Εδώ και αρκετό καιρό, οι δημόσιες αντιδράσεις απέναντι στις φυσικές καταστροφές έχουν δημιουργήσει μια νέα ακραία, συνεπώς κι επικίνδυνη, αντίληψη σχετικά με το ρόλο του κράτους.

Ταυτόχρονα, έχει δημιουργηθεί μια γενιά πολιτών οι οποίοι απαιτούν δίχως να σκέφτονται. Το νέο αυτό μοντέλο συμπεριφοράς έρχεται ως αποτέλεσμα της πολιτικής παρακμής στα όρια της απρέπειας.

Χαλά ένα φανάρι στο δρόμο και το γεγονός αυτό δημιουργεί μια έκρηξη αλλόκοτων αντιδράσεων θυμού, γενικοτήτων, ολοκληρωτικής απαξίωσης λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Αντί για εφτά ζαχαρίνες στον λάτε καφέ το γκαρσόνι φέρνει μόνο έξι και το θέμα καταλήγει στο «δεν υπάρχει κράτος», «τίποτα δεν λειτουργεί», «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις» κ.ά

Από μια στραβή πλάκα στο πεζοδρόμιο, ως τον πλέον τρομακτικό κατακλυσμό, η αντίδραση είναι εκτός ορίων. Το γεγονός, μικρό ή μεγάλο, γίνεται αφορμή να εκδηλώσουμε οργή και μίσος, να δημιουργήσουμε έναν κοινωνικό ζόφο, όπου «δεν υπάρχει αύριο», «όλοι ίδιοι είναι»… Αυτή η σαδομαζοχιστική αντίληψη απελευθερώνει  σκοτάδια μειονεξίας, δημιουργεί μια αυτοϊκανοποίηση ότι είμαστε έξυπνοι, δεν μας πιάνει κορόιδα το σύστημα, είμαστε παντογνώστες και …βασικά αδικημένοι. Πάνω από όλα, όμως, οι καταστροφές μάς δικαιώνουν. Κατά βάθος μοιάζουμε να είμαστε «περίπου» ευτυχείς γιατί καθημερινά επιβεβαιώνουμε την μιζέρια μας, «ότι τίποτα δεν πάει καλά σε αυτόν τον τόπο». Διαλύεται το συνοικέσιο της Μαρίας με το Μίλτο και φταίει το κράτος, οι συνθήκες, οι αγορές και οι εξοπλισμοί. Πέφτει ένας πρωτοφανής κατακλυσμός  ο οποίος απλά δεν αντιμετωπίζεται, γιατί υπάρχουν «ακόμα» φυσικά φαινόμενα που υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνατότητες  και …φταίει ξανά το κράτος!

Πρόσφατα βιώσαμε την πανδημία του κορωνοϊού. Ζήσαμε μια πλανητική και ηρωική ιστορική επιστημονική κινητοποίηση για να βρεθεί και να παραχθεί το εμβόλιο, ταυτόχρονα με μια πάνδημη αντίδραση όλου του παρδαλού κοινωνικού φάσματος! Από την γελοιότητα αυτή δεν έλειψε κανείς ειδικός και μη ειδικός.

Το κράτος έφταιγε γιατί ήταν απροετοίμαστο, γιατί δεν αντέδρασε, και όταν αντέδρασε, γιατί αγόρασε  τα εμβόλια από τους ιμπεριαλιστές κι όχι από την Κούβα ή την Κίνα; Μας ζητούσαν να εφαρμόσουμε κάποιες στοιχειώδεις οδηγίες για να προφυλαχθούμε. Αμέσως επενέβησαν οι θεοσεβούμενοι οι οποίοι δεν μπορούσαν να μην πηγαίνουν στην  εκκλησία, εμφανίστηκαν  οι ρηξικέλευθες θεωρίες συνομωσίας, οι σιωνιστές που κρύβονται πίσω από όλα και λανσαρίστηκε με την ευκαιρία και η θαυματουργή επίδραση της θείας κοινωνίας που δεν μεταδίδει τον ιο, παρά μόνο την ευλογία του Θεού.

Ταυτόχρονα, αυτόνομοι και ημιαυτόνομοι, αναρχικοί και συλλογικότητες έδιναν τον ίδιο σκληρό αγώνα με τους Αγιορείτες και ρωσόφιλους αγωνιστές αλλά και κόμματα της ελληνικής βουλής αντιστέκονταν στην αντιμετώπιση της πανδημίας διαφημίζοντας μαντζούνια ενώ κάποιοι την θεωρούσαν ευκαιρία πολιτικής εκμετάλλευσης μαθαίνοντας πρόσθεση με πτώματα. Κατόπιν έφταιγε το κράτος που μας εμβολίασε πρώτους και καλυτέρους στον πλανήτη με ακρίβεια δευτερόλεπτου «γιατί πήρε αυτό το εμβόλιο κι όχι το άλλο;», «τι μας κρύβουν;», «ποια σκοτεινά σχέδια εξυπηρετούν;»…

Με δυο λόγια δεν υπήρξε γελοιότητα που να μην εμφανιστεί στη δημόσια θέα. Και τέλος όταν τα σουμάραμε όλα, το αποτέλεσμα… δικαίωσε τους αντιεμβολιαστές φυσικά, αφού «το κράτος είναι υπεύθυνο για τους θανάτους στην μετα-κορωνοϊό εποχή, γιατί τα εμβόλια ως γνωστό προκαλούν τώρα θανάτους. Οποίος πεθαίνει οφείλεται στο ότι έκανε το “μπόλι“». Οποίος δεν πεθαίνει, διαμαρτύρεται γιατί έχασε η εργατική τάξη το δικαίωμα στην απεργία εν μέσω κορωνοϊού ή γιατί οι καπιταλιστές θα βρουν ευκαιρία να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Είναι προφανές ότι το κράτος έφταιγε κι εδώ!

Όπως φταίει γιατί έπεσαν σύμφωνα με τους επιστήμονες δισεκατομμύρια τόνους νερού και δεν είχε μεριμνήσει να φτιάξει μια Κιβωτό του Μπέου και μια του Αγοραστού, να σωθούν άνθρωποι, περιουσίες, καλλιέργειες και ζώα. 

Με δυο λόγια, Αγιοπαΐσιες και Αγιοπαΐσιοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, το κράτος δεν έχει απεριόριστες δυνάμεις όπως επίσης δεν λειτουργεί ως ψυχιατρική κλινική. Κυρίως όμως -κι εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε- το κράτος  δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Διαθέτει πεπερασμένες δυνάμεις – όπως και ο άνθρωπος. Άρα και με την θεολογική ερμηνεία και με την επαναστατική (που προφανώς δεν επιθυμεί ένα κράτος παντοδύναμο και πανεποπτικό) ίσως σε κάποιες περιπτώσεις καλό είναι να «φταίει» και η ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στη φύση… 

Βιώνουμε μια δημόσια παράκρουση ως πολιτισμική συνέπεια της αντίληψης ότι το κράτος όλα τα μπορεί άρα για όλα είναι υπεύθυνο. Η ιδέα, εκτός από απολύτως ολοκληρωτική, είναι αποκρουστική καθώς επιθυμεί ένα κράτος που θα ελέγχει από τους σεισμούς τους λιμούς και τους καταποντισμούς έως την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας.

Τελευταία ευκαιρία ο μεσσίας Κασσελάκης! 

Διαβάστε επίσης:

Δίδυμοι Πύργοι και πολυ-κρίσεις, 22 χρόνια μετά. Ένας φοιτητής Ιατρικής έγραφε…

Κριτήριο για μια νέα αρχή του ΣΥΡΙΖΑ, η σύνθεση και η υπέρβαση

Η τριετία από τον Ιανό, ο Daniel και τα συμπεράσματα