Το διακύβευμα αυτών των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι ένα: Θα κερδίσουν οι τοπικές κοινωνίες ή το κόμμα; Θα εκλεγούν εργατικοί και ανοιχτόμυαλοι Δήμαρχοι με αυτοδιοικητικό και προοδευτικό πρόσημο ή Δήμαρχοι κομματάρχες και κομματικά στελέχη; Θα πάμε στο μέλλον ή θα επιστρέψουμε στο παρελθόν των «Γκρούεζων»;

Πώς μπορούμε να μιλάμε – τόσο πολύ που χάθηκε το νόημα – για «έξυπνες πόλεις και Περιφέρειες» όταν ο στόχος είναι απλώς να επικρατήσουν οι «κομματικές πόλεις και Περιφέρειες» και να πανηγυρίσουν το βράδυ των εκλογών οι κομματικοί στρατοί και όχι οι πολίτες;

Αυτό δεν είναι καθόλου έξυπνο τελικά.

Τι κερδίσαμε στο παρελθόν, από τα μεταπολεμικά χρόνια έως και τις αρχές του 21ου αιώνα από την κομματικοποίηση των τοπικών εκλογών; Το μόνο που κερδίσαμε ήταν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις Δημάρχων που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και χωρίς καμία κομματική στήριξη και ταύτιση, παρήγαγαν σπουδαίο έργο. Κι όταν αυτές οι εξαιρέσεις άρχισαν να γίνονται κανόνας και τα κόμματα να υποχωρούν από τις τοπικές κοινωνίες, ήρθε η πτώχευση της χώρας για να μας γυρίσει πάλι πίσω.

Τι κέρδισε και το Χαλάνδρι, στο οποίο είμαι υποψήφιος στο πλευρό του νυν δημάρχου, από τους κομματικούς Δημάρχους που διοικούσαν επί δεκαετίες έως το 2014, πέρα από ένα-δυο έργα βιτρίνας; Χρειάστηκε η εξαίρεση του Σίμου Ρούσσου για να εκλεγεί από τους απηυδισμένους δημότες πριν από εννέα χρόνια και σήμερα να θεωρείται ο ίδιος από τους πιο επιτυχημένους Δημάρχους και το Χαλάνδρι από τους πλέον εξελισσόμενους Δήμους.

Κι όμως. Φτάσαμε πάλι σήμερα, αντί να μιλάμε για τις πόλεις, τις γειτονιές, τους ανθρώπους και τα τοπικά τους προβλήματα, να έχουμε γίνει θεατές στο project: «Βάψτε την Ελλάδα πάλι μπλε!».

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι σήμερα στοιχίζονται στη ΝΔ 7 στους 10 δημάρχους και σχεδόν το σύνολο των περιφερειαρχών. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στο Χαλάνδρι, για παράδειγμα, οι προερχόμενοι από τη ΝΔ υποψήφιοι Δήμαρχοι, πάσχιζαν πολύ περισσότερο να πάρουν το κομματικό χρίσμα, πιστεύοντας ότι οι πολίτες θα τους ψηφίσουν για αυτό, παρά για να πείσουν τους ψηφοφόρους για το πρόγραμμα τους.

Και είναι λυπηρό γιατί ο ίδιος ο νυν Πρωθυπουργός το 2019, ευαγγελιζόταν ότι έφερνε ένα νέο πνεύμα, αρνούμενος να δώσει χρίσματα. Τώρα, θα μετρήσουν πάλι το μπόι τους πατώντας στις πλάτες των τοπικών κοινωνιών; Δεν είναι καθόλου μακριά αυτό από ότι ίσχυε παλιά με το βαθύ κράτος της ΕΡΕ της δεκαετίας του ‘60. Σε αυτό επιστρέφουμε;

Το μείζον ερώτημα πια είναι εάν θα συνεχίσουμε να αναπαράγουμε τον αναχρονισμό των κομματικών ταυτίσεων και να αγνοούμε τις ουσιαστικές δυνατότητες εφαρμογής προοδευτικών και αποτελεσματικών πολιτικών που διαθέτουν τα στελέχη που εκλέγουμε για να διοικήσουν τις πόλεις μας.

Θέλουμε να κερδίσει το κόμμα ή η πόλη μας; Θέλουμε Δημάρχους και Περιφερειάρχες που να νοιάζονται για την κομματική τους θέση και καριέρα ή ανθρώπους που να νοιάζονται για την πόλη και τα πραγματικά της προβλήματα; Θέλουμε Δημάρχους και Περιφερειάρχες «παραδοσιακούς» που θα παίρνουν εντολές από τα «κεντρικά» ή ανθρώπους ακηδεμόνευτους με δημοκρατικό και προοδευτικό προφίλ και όραμα που έχουν αποδείξει ότι θέλουν και μπορούν;

Ως πολίτες, αυτή την απάντηση οφείλουμε να δώσουμε.

*Ο Αλέξης Μαυραγάνης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου με τον Σ. Ρούσσο, Μέλος Δ.Σ. ΚΕΔΕ και Πολιτικός Επιστήμονας – Περιβαλλοντολόγος

Διαβάστε επίσης:

Τα Βριλήσσια δεν υπάρχουν μόνο την περίοδο των εκλογών – Υπάρχει συνέχεια αλλά και αντιστοίχιση λόγων και έργων

Αυτοδιοίκηση για τις λαϊκές ανάγκες με στήριγμα τη Λαϊκή Συσπείρωση

Η Σουηδία στα όπλα!