Πριν μερικά χρόνια, είχα πάει σε έναν αρχαιολογικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί μου έκανε εντύπωση ένα τοιχείο και σκέφτηκα να ρωτήσω τους φύλακες που έστεκαν λίγο πιο πέρα να μου πουν περί τίνος πρόκειται.

Ο ένας με κοίταξε παράξενα και μου είπε δίχως περιστροφές και μάλλον απορημένος από το ερώτημά μου: «και που θες να ξέρω εγώ;». Ταυτόχρονα όμως, σε μια …κρίση καθήκοντος, στράφηκε στον δεύτερο «εργαζόμενο» που κάπνιζε υπό σκιάν και τον ρώτησε: «Ρε Μήτσο, ξέρεις τι είναι αυτός ο τοίχος;» 

«Πλάκα μου κάνεις τώρα!», απάντησε ο Μήτσος. 

Ένας τρίτος, σαφώς πιο κατατοπιστικός, γύρισε και μου είπε με συγκινητική ειλικρίνεια: «Ρε φίλε δεν έχουμε ιδέα. Εμείς είμαστε από μετάταξη. Ήρθαμε από την Μεγαλόπολη Αρκαδίας – δουλεύαμε στο λιγνίτη…»

Εγώ συνέχισα παραξενεμένος και μάλιστα -αυτό το θυμάμαι καθαρά- μου ήρθε ένας στίχος του Ν. Εγγονόπουλου από το ποίημα του, Μπολιβάρ: «Στρατηγέ, τί ζητούσες στη Λάρισα, συ ένας Υδραίος; …»

Σκέφτηκα να γυρίσω να τους πω τον στίχο, άλλα μετάνιωσα και συνέχισα την μοναχική μου περιήγησή στον αρχαιολογικό χώρο.  

Το περιστατικό το θυμήθηκα εκείνες τις καταραμένες μέρες, όταν μάθαμε ότι ο σταθμάρχης ήρθε από μετάταξη εκεί, κατά παράβαση μιας σειράς κανονισμών ηλικίας, ειδικότητας κλπ, για να πάρει το «παιδί» μεγαλύτερη σύνταξη. Ο σταθμάρχης ήθελε μετάταξη στον ΟΣΕ και τελικά τα κατάφερε …σκοτώνοντας 58 ανθρώπους. 

Προσοχή εδώ: αναρωτιέμαι στα σοβαρά πόσα εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες έχουν διοριστεί στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης από τα πορτοπαράθυρα κατά παράβαση κάθε έννοιας νομιμότητας κλπ… Οι κυβερνήσεις διόριζαν και οι αντιπολιτεύσεις πλειοδοτούσαν! Είναι αστείο να μιλάνε για την διαπλοκή. Ήδη μετά την Πρώτη Φορά Αριστερά, γίναμε ακόμα σοφότεροι. 

Γίναμε όμως στ’ αλήθεια; 

Έχει αναρωτηθεί η κοινωνία πόσα «δικά της παιδιά» (των οικογενειών τους, όχι των άλλων) έχουν βολευτεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάπως παράτυπα;

Γιατί τα ρουσφέτια, κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα παράδοξα της ελληνικής κριτικής αντίληψης, δεν τα ζητάν  οι βουλευτές. Η κοινωνία τα ζητάει και η κοινωνία παραβιάζει τα αξιολογικά κριτήρια.

Η κοινωνία τοποθετεί τον σταθμάρχη που είναι εντελώς ανεύθυνος, ακατάλληλος, ανεπαρκής, για να έχει την ευθύνη για τις ζωές των επιβατών, γιατί το «παιδί πρέπει να ρυθμίσει τη σύνταξή του αφού μπορεί».

Σίγουρα κάποιος συνδικαλιστής του το σφύριξε, όχι κάποιος υπουργός. Οι γύρω συνδικαλιστές προφανώς και ήξεραν αλλά δεν κατήγγειλαν τον «συνάδελφο», τον «εργαζόμενο» , «το καλό παιδί». Πάνω από όλα, η «αλληλεγγύη». Ως γνωστόν, η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη με καλά παιδιά και περίσσια αλληλεγγύης.

Το πρόβλημα για να το λύσουμε πρέπει να το αντιμετωπίσουμε απλά με ειλικρίνεια. Δεν είναι καθόλου πολύπλοκο. Ξεκινάμε με το ότι η κοινωνία πρέπει να θελήσει να μπει τέλος στη διαπλοκή.

Η κοινωνία είναι που θα ρίξει στον γκρεμό πρώτη εκείνη την κυβέρνηση που θα άρει την μονιμότητα των δημόσιων υπάλληλων, το σκληρό φατριασμό των συνδικαλιστών, που θα επιβάλει την αξιοκρατία και τον έλεγχο. Η κοινωνία είναι που στηρίζει τα κεκτημένα κι όποιος τολμήσει να τα αγγίξει, τον τρώει το μαύρο σκοτάδι. 

Η κοινωνία είναι που επιβραβεύει τις γελοιότητες του κάθε τσαρλατάνου που επινοεί ραδιουργίες και αλληλογραφεί με τον Ιησού και ψάχνει για να μεταλάβει αίμα αθώο ή ένοχο.

Η κοινωνία μπορεί να ξοδεύει 150 δις και να δηλώνει 80, να μπαζώνει ρέματα, να παίρνει πτυχίο το …σπάνιων ικανοτήτων, τέκνο της – και μεταπτυχιακό και καμιά δεκαριά ακόμα τίτλους για να επιτεθεί στη συνέχεια εναντίον της με την ασχετοσύνη του. Γιατί πρέπει όλα τα Ελληνόπουλα να έχουν πτυχία και μεταπτυχιακά…  Αλλά όταν της ζητούν να σκεφτεί, να βάλει πλάτη, να θυσιάσει κάτι να για να  βελτιωθεί το σύστημα, καταφεύγει στην συνήγορο του πολίτη, Ζωή Κωνσταντόπουλου.  

Η κοινωνία είναι που δίνει τα επιχειρήματα στους λαϊκιστές «δεν μπορεί να φταίει μόνο το μικρό ψάρι. Εδώ κάτι μας κρύβουν τα συμφέροντα, οι σκοτεινές δυνάμεις, το σύστημα, ο Υπουργός που είχε …προφανείς  λόγους να δολοφονήσει αθώους πολίτες».

Η κοινωνία είναι που στηρίζει το σύστημα του σταθμάρχη. Το πιο ισχυρό και ακλόνητο σύστημα της χώρας. Όλα τα άλλα εμπλουτίζουν την τραγωδία.

Διαβάστε επίσης

Έφτασαν… τρεκλίζοντας στην πρόταση μομφής

Η αμείλικτη ταξικότητα του καρκίνου

Απελπισμένοι κι επικίνδυνοι…