Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν νοιάζεται αν είσαι νέος, ηλικιωμένος, γονιός, παιδί, πλούσιος, φτωχός, βασιλιάς, πριγκίπισσα ή πωλητής βιβλίων σε λαϊκές αγορές.

Ο καρκίνος δε νοιάζεται για τίποτα άλλο παρά μόνο για το πώς θα εξαπλωθεί.

Και ο ασθενής για τίποτα άλλο παρά μόνο για το πώς θα τον σταματήσει.

Και εκεί φαίνεται όχι η τοξικότητα, αλλά η ταξικότητά του.

Η Κέιτ Μίντλετον είναι μια νέα γυναίκα, αθλητική, όμορφη, με οικογένεια και παιδιά και επιπλέον ένα από τα πιο διάσημα πρόσωπα του κόσμου.

Μια γυναίκα που θα δώσει κι αυτή, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, τη μάχη της για να κερδίσει τον καρκίνο που αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει, μετά από ένα σίριαλ συνωμοσιολογίας και μια «δυστοκία» του Μπάκιγχαμ να πει την αλήθεια.

Ο Π.Α. ήταν ένας 72χρονος άντρας που ήρθε αντιμέτωπος με το θηρίο πολύ πριν από την Κέιτ.

Δεν ασχολήθηκαν τα ΜΜΕ μαζί του, δεν ήταν διάσημος, δεν «πουλούσε» η ιστορία του, παρά μόνο όταν αυτοκτόνησε μη αντέχοντας άλλο να δίνει τη δική του μάχη.

Την ταξική μάχη ενός ανθρώπου του μεροκάματου, που πουλούσε βιβλία σε λαϊκές αγορές και προσπαθούσε να γιατρευτεί στο ελληνικό ΕΣΥ.

Ο άνθρωπος αυτός κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον καρκίνο σε ένα δημόσιο νοσοκομείο στην Κρήτη, το οποίο δεν είχε να του προσφέρει το απαραίτητο φάρμακο της χημειοθεραπείας.

Η οικογένειά του προσπάθησε να το βρει αλλά ήταν σε έλλειψη, όπως άλλωστε και εκατοντάδες άλλα φάρμακα.

Δυόμιση μήνες είχαν περάσει από τη διάγνωσή του, ο όγκος στον πνεύμονα μεγάλωνε και το φάρμακο των 11,75 ευρώ έπρεπε να το βρει ο ίδιος και να το πάει στο νοσοκομείο για να κάνει την πρώτη χημειοθεραπεία του.

Ναι, είχε ραντεβού στις 4 Μαρτίου, αλλά δεν είχε το φάρμακο.

Το ραντεβού ακυρώθηκε και, όπως ανέφερε η κόρη του μετά τη δημοσιοποίηση της τραγωδίας, ως δια μαγείας, τη μέρα του ακυρωμένου ραντεβού, το φάρμακο βρέθηκε και ο 72χρονος κλήθηκε αιφνιδιαστικά να πάει για χημειοθεραπεία.

Μόνο που δεν μπορούσε πια να πάει, γιατί ήταν μόνος του και δεν είχε το κουράγιο.

Όπως δεν είχε το κουράγιο να περιμένει ως το νέο του ραντεβού, στις 12 Μαρτίου, γιατί δεν άντεχε άλλο να πονάει.

Έδωσε τέλος στη ζωή του, άφησε σημείωμα, ζήτησε συγγνώμη από τους δικούς του κι έγραψε τον δικό του επίλογο σε ένα δράμα που ζουν καθημερινά στη χώρα μας οι καρκινοπαθείς, με ένα διαλυμένο σύστημα υγείας, με γιατρούς που έχουν ξεπεράσει τις δικές τους αντοχές και με… λύση τα απογευματινά χειρουργεία…

Όλα αυτά τα μάθαμε αφού ο Π.Α.έφυγε από τη ζωή.

Τη μάχη της Κέιτ ενδεχομένως θα τη μαθαίνουμε καθημερινά, γιατί, δυστυχώς για την κοινωνία μας, «πουλάει».

Γιατί άνθρωποι από το (ιδιωτικό) νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε κλέβουν και δίνουν σε όποιο ΜΜΕ πληρώσει καλύτερα τα δεδομένα της.

Γιατί κανείς δε θα σεβαστεί την έκκλησή της για ιδιωτικότητα στις δύσκολες ώρες.

Γιατί κάποιοι θα πουν «καλά να πάθει» επειδή είναι πριγκίπισσα.

Για την Κέιτ δε θα χρειαστεί να ψαχτούν φάρμακα και να αναβληθούν ραντεβού και μακάρι να της πάνε όλα καλά στη δική της μάχη.

Για κάποιους άλλους καρκινοπαθείς στο εξίσου κατακερματισμένο εθνικό σύστημα υγείας της Βρετανίας, τα πράγματα δε θα είναι τόσο απλά.

Γιατί απλούστατα, ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις, αλλά τα εθνικά συστήματα υγείας κάνουν τη διαφορά στην αντιμετώπισή του…

Και το δικό μας είναι αδιάφορο…

Διαβάστε επίσης:

Απελπισμένοι κι επικίνδυνοι…

Κι όμως κινείται…

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος