Μηνύματα για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του στο κλείσιμο της Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη και την Βιώσιμη Ανάπτυξη.

Οι προοδευτικές δυνάμεις, είπε δεν μπορούν να αγνοούν την άνοδο της ακροδεξιάς και να μένουν απαθείς «εξουδετερώνοντας η μία την άλλη», αλλά πρέπει να δώσουν περισσότερο χώρο στο «μαζί» για να αποκατασταθεί η ισορροπία στο πολιτικό σύστημα και να αποκτήσει ξανά η προοδευτική παράταξη προοπτική διακυβέρνησης.

Δεν έλειψαν κάποιες αιχμές που «πιάνουν» και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το τι φταίει στο ότι οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα προοδευτικά κόμματα, καθώς αναφέρθηκε «σε εξουδετέρωση της ουσίας από την επικοινωνία». Η κοινωνία είπε, «δεν πείθεται ούτε με εύκολες απαντήσεις ούτε με επικοινωνιακά τρυκ. Θέλει σχέδιο, όραμα, βάθος πολιτικής ανάλυσης και συγκεκριμένες προτάσεις».

Ειδικότερα, μιλώντας για την σύγκλιση Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας είπε πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών «αποτελεί ένα σημείο καμπής». Και φταίει, όχι η πολιτική γενικά, αλλά μια συγκεκριμένη αντίληψη της πολιτικής, η εξουδετέρωση της αλήθειας από την καταιγιστική επικράτηση της προπαγάνδας, η εξουδετέρωση της ουσίας από την επικοινωνία και η πεποίθηση ότι άλλα κέντρα και όχι τα θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις. Οι πολίτες, είπε, αισθάνονται ότι αυτή η πολιτική δεν τους αφορά.

Ως εκ τούτου τόνισε:

«Οι προοδευτικές δυνάμεις, δεν μπορούν στις συνθήκες αυτές να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μια την άλλη με ανώφελους και άγονους εμφύλιους. Είναι πρωτίστως δικό τους καθήκον, κατά τη γνώμη μου, να αναλάβουν τολμηρές πρωτοβουλίες. Για να αποκτήσει ξανά η προοδευτική παράταξη προοπτική διακυβέρνησης».

Σημείωσε πως αυτό, «δεν αφορά μόνο την προοδευτική παράταξη αλλά το πολιτικό σύστημα γιατί θα αποκτήσει εκ νέου μια δημοκρατική ισορροπία».

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, είπε «δίπλα σε μια δεξιά κυβέρνηση, να ενισχύονται ως δεύτερη αθροιστικά δύναμη, κόμματα που φλερτάρουν με το ρατσισμό, την ομοφοβία, τον ακραίο εθνικισμό, ακόμα και το φασισμό. Και την ίδια ώρα οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου να παραμένουν κατακερματισμένες και περιχαρακωμένες καθεμιά στην αυτάρκειά της».

Υπογράμμισε πως «Η πραγματικότητα, τα εκλογικά μαθηματικά, οι πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας, επιβάλλουν στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουνε πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση. Να βάλουν μπροστά το εμείς και να αφήσουν το εγώ. Να δώσουν περισσότερο χώρο στο “μαζί”, στην από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας, δίνοντας ρεαλιστική υπόσταση στην προοπτική μιας νικηφόρας Προοδευτικής Συμμαχίας».

«Αυτό πιστεύω είναι σήμερα το αίτημα της κοινωνίας και των προοδευτικών πολιτών» σημείωσε. «Και όποιος το αγνοήσει, αργά ή γρήγορα θα δει να τον προσπερνούν η ζωή και οι εξελίξεις.

Κλείνοντας αναφέρθηκε στην προσπάθεια του Ινστιτούτου του λέγοντας πως στόχος είναι η συνεισφορά «σε αυτόν τον αναγκαίο δημόσιο διάλογο και στις προγραμματικές συγκλίσεις, που είναι το προαπαιτούμενο κάθε πολιτικής σύγκλισης. Γιατί η κοινωνία δε πείθεται ούτε με εύκολες απαντήσεις ούτε με επικοινωνιακά τρυκ. Θέλει σχέδιο, όραμα, βάθος πολιτικής ανάλυσης και συγκεκριμένες προτάσεις. Που θα απαντάνε στα πραγματικά της προβλήματα και θα δίνουν προοπτική στις προσδοκίες των πολιτών. Θέλει βήματα τολμηρά, αλλά ταυτοχρόνως και βήματα σταθερά. Αυτή τη δύσκολη δουλειά περιεχομένου, φιλοδοξούμε να ξεκινήσουμε σήμερα».

Αποσπάσματα από το σύνολο της ομιλίας του:

Για την κοινή ευρωπαϊκή Αμυντική Πολιτική

Είναι σημαντικό η Ευρώπη να επανεξετάσει τη θέση της στο σημερινό παγκόσμιο γεωστρατηγικό χάρτη, καθώς και την Κοινή της Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας.

Η συζήτηση για ενίσχυση των κοινών αμυντικών της δυνατοτήτων είναι εύλογη.

Δεν μπορούμε, όμως, να μιλάμε για μια κοινή ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, αν δεν καταλήξουμε πρώτα στους κοινούς μας στόχους και δεν απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο γεωστρατηγικός ρόλος της ΕΕ;

Θα αποτελεί η ΕΕ παρακολούθημα των στρατηγικών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ; (…) Ή στρατηγικά αυτόνομη, μεγάλη και ενεργή δύναμη ειρήνης και προόδου, με βάση τις ευρωπαϊκές αξίες, τον διαφωτισμό και τα μαθήματα της Ιστορίας;

Ο Διατλαντικός διάλογος – ο διάλογος ΗΠΑ-Ευρώπης- εντός και εκτός του ΝΑΤΟ, πρέπει να βασίζεται στην ειλικρίνεια.

Στην αναγνώριση των πολλών πεδίων όπου τα συμφέροντά μας και οι προσεγγίσεις μας συγκλίνουν, αλλά και σε εκείνων όπου τα συμφέροντά μας αποκλίνουν.

Για τις Πρέσπες: Μονόδρομος ο σεβασμός της Συμφωνίας

Κατά το διήμερο επιβεβαιώθηκε σε όλα τα επίπεδα η σημασία της Συμφωνίας των Πρεσπών για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την συνανάπτυξη στην περιοχή μας. Τονίσθηκε ότι ο μόνος δρόμος όχι μόνο για το ευρωπαϊκό μέλλον, αλλά για το μέλλον της Βόρειας Μακεδονίας αυτό καθ’αυτό, είναι ο σεβασμός της Συμφωνίας. Και αυτό είναι ένα απολύτως σαφές μήνυμα προς την νέα πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της γειτονικής μας χώρας – για το τι σημαίνει παραβίαση της Συμφωνίας.

 Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι πρότυπο επίλυσης διαφορών γιατί αποδεικνύει ότι υπάρχει δρόμος για αμοιβαία αποδεκτές λύσεις στη βάση του διεθνούς δικαίου, με σκοπό την ειρηνική επίλυση χρόνιων προβλημάτων και διενέξεων. Ότι υπάρχει ο δρόμος μιας ουσιαστικής ευρωπαϊκής προοπτικής απέναντι στα εθνικιστικά αδιέξοδα και την οπισθοδρόμηση. Αρκεί να υπάρχουν ηγεσίες με βούληση να αναλάβουν το πολιτικό κόστος προς όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας και προς όφελος των λαών τους. 

Για την Γάζα: Οδικός χάρτης για την αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους

Στη Γάζα το ευρωπαϊκό μήνυμα για άμεση κατάπαυση πυρός πρέπει να είναι απόλυτα σαφές και να μην εκφράζεται μόνο με δηλώσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Η απόλυτη καταδίκη των τρομοκρατικών επιθέσεων της Χαμάς από όλους μας, δεν μπορεί επουδενί να αποτελεί λευκή επιταγή για τον θάνατο χιλιάδων παλαιστίνιων αμάχων και μια πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή.

Η ΕΕ πρέπει να συμμετάσχει ενεργά στις συνομιλίες για κατάπαυση πυρός. Να υποστηρίξει την επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ, αν δεν τερματιστούν οι επιχειρήσεις.

Και, επιτέλους, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πρέπει να βάλει στο τραπέζι έναν οδικό χάρτη για την συντονισμένη αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους από τα κράτη-μέλη του.

Για Ουκρανία: «Ναι» στην Ευρωπαϊκή προοπτική, «όχι» στην ένταξη στο ΝΑΤΟ

Η αλληλεγγύη μας στον Ουκρανικό λαό απέναντι στην παράνομη και αιματηρή Ρωσική εισβολή είναι σαφής.

Το μήνυμα απέναντι σε οποιαδήποτε λογική παραβίασης της εδαφικής ακεραιότητας και αναθεωρητισμού πρέπει να είναι ξεκάθαρο. 

Είναι ακατανόητο η ΕΕ να μην επενδύει στον διπλωματικό, μεσολαβητικό της ρόλο για ειρήνη στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.

Αποτελεί θετικό βήμα η πρωτοβουλία στην Ελβετία, αλλά  δεν αρκεί. Είναι αναγκαία μια μόνιμη κατάπαυση πυρός που θα τερματίζει αυτήν την ανείπωτη αιματοχυσία, χωρίς να αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της εισβολής.

Και θα δίνει μια Ευρωπαϊκή προοπτική στον Ουκρανικό λαό, αποκλείοντας όμως ρητώς την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Για Κυπριακό: Δυσμενείς εξελίξεις θα επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις της Τουρκίας με Ελλάδα και ΕΕ

Το ίδιο έντονα και πιο αποτελεσματικά πρέπει να παλέψουμε για τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Σήμερα, 50 ακριβώς χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, -50 χρόνια παράνομης στρατιωτικής κατοχής- η ΕΕ πρέπει να αναλάβει έναν πιο δυναμικό και ουσιαστικό ρόλο για την επανεκκίνηση των συνομιλιών από το σημείο που διεκόπησαν στο Κρανς Μοντανά το 2017, όταν επιχειρήσαμε να λύσουμε το μείζον αυτό διεθνές, ευρωπαϊκό και περιφερειακό ζήτημα.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δυσμενείς εξελίξεις στην Κύπρο θα επηρεάσουν αρνητικά όχι μόνο τις ελληνοτουρκικές αλλά και τις ευρωτουρκικές σχέσεις, ενώ η πρόοδος στο Κυπριακό, είναι η μόνη εξέλιξη που θα τις αναβαθμίσει. 

Για την ευρωπαϊκή οικονομία την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης

Έχουμε στη διάθεσή μας δυο πάρα πολύ σημαντικά ευρωπαϊκά εργαλεία: Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας που βασίζεται για πρώτη φορά και στην δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού χρέους και την Πράσινη Ατζέντα.

Ωστόσο, οι δομικές ανισορροπίες της Ένωσης παραμένουν και ενισχύονται.

Είναι το αδιανόητο γεγονός πως σήμερα το πλουσιότερο 10% της Ευρώπης κατέχει το 67% του ευρωπαϊκού πλούτου.

Είναι θεμιτή και επιθυμητή η ανάπτυξη, μόνο που αυτή πρέπει να αφορά όλους, όχι λίγους. Αυτό σημαίνει βιώσιμη ανάπτυξη.

Η πράσινη μετάβαση είναι επίσης αναγκαία και αυτονόητη, μόνο που πρέπει να γίνει με βιώσιμο και δίκαιο τρόπο, χωρίς να εντείνονται οι περιφερειακές ανισότητες και χωρίς οι πιο αδύναμοι πολίτες, κυρίως στον αγροτικό τομέα, να επωμίζονται το κόστος.

Για την Ευρώπη μετά τις ευρωεκλογές

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποτελεί καμπάνα κινδύνου. Οφείλουμε να αναστοχαστούμε.

Ποιος είναι ο λόγος που η Ευρώπη δεν συγκινεί;

Ποιος είναι ο λόγος που οι προοδευτικές δυνάμεις δε συγκινούν ;

Και κυρίως ποιος ο λόγος που η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος μεταξύ άλλων και σε λαϊκές δυνάμεις που παραδοσιακά έλκονταν από την Αριστερά;

Η πρώτη και εύκολη απάντηση είναι ότι φταίει η ανασφάλεια των αλλεπάλληλων κρίσεων. Από την κρίση χρέους, στη προσφυγική και μετά στη πανδημική και αργότερα στους δύο πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα και ενδιάμεσα η ενεργειακή και η πληθωριστική κρίση.  Και όλα αυτά στο ευρύτερο πλαίσιο της κλιματικής κρίσης.

Όπως είναι γνωστό όλες αυτές οι κρίσεις γεννούν ανασφάλεια και φόβο. Και ο φόβος ήταν πάντα ο  καλύτερος σύμμαχος της συντήρησης.

πρέπει να παραδεχτούμε ότι η υποχώρηση της πολιτικής έναντι της αντιπολιτικής, η υποχώρηση της αριστεράς έναντι της ακροδεξιάς, δεν οφείλεται μόνο σε αντικειμενικούς παράγοντες, αλλά και σε υποκειμενικούς.

Οφείλεται και στην αδυναμία των προοδευτικών δυνάμεων να εμπνεύσουν και να πείσουν για το πολιτικό τους σχέδιο.

Οφείλεται στην υποχώρηση των οραμάτων και των ιδεών.

Στην αδυναμία να γίνουν διακριτές οι ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές των πολιτικών δυνάμεων – οι διαχωριστικές γραμμές.

Να είναι ξεκάθαρο στον πολίτη τι θα αλλάξει στη ζωή του αν εκλεγεί η αριστερά και τι θα αλλάξει αν εκλεγεί η δεξιά.

αυτές οι διαφορές έχουν χάσει πια την ορατότητά τους.

«Δεν είναι μόνο πρόβλημα που κέρδισε η Μελόνι, αλλά που πιθανόν να πορευτεί με την Φον ντερ Λάιεν»

Η Αριστερά, λοιπόν, με την πληθυντική της έννοια- οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις – οφείλουν να ξαναδώσουν με αυτοπεποίθηση τη μάχη των ιδεών και της επικράτησης προοδευτικών πολιτικών προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.

Να  επαναπροσεγγίσουν τα οράματα και τις αξίες της πολιτικής.

Να δώσουν νόημα στην πολιτική ως μάχη για τη αλλαγή της ζωής των πολλών προς το καλύτερο και όχι ως εναλλαγή αποτυχημένων ιδεών και πολιτικών.

Να κάνουν αισθητές τις ιδεολογικές πολιτικές και αξιακές τους διαφορές από τη δεξιά.

Και κυρίως να αντιμετωπίσουν το κρίσιμο αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της ασφάλειας.

Δεν μπορούμε να χαρίσουμε την έννοια της ασφάλειας στην δεξιά και την ακροδεξιά.

Ούτε να αγνοήσουμε τις μεγάλες προκλήσεις που πιθανότητα θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον.

·       Τη γενίκευση των συγκρούσεων στην Ουκρανία και την επικράτηση των δυνάμεων του Πούτιν.

·       Τη πιθανότητα νίκης του Τραμπ στις εκλογές των ΗΠΑ, το Νοέμβρη.

·       Και την όσο ποτέ άλλοτε πιθανή νίκη της Λέπεν στις επόμενες Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.

Οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να αναγνωρίσουν τόσο τον κίνδυνο της ανόδου της ακροδεξιάς όσο -και ακόμη περισσότερο- της νομιμοποίησής της Ακροδεξιάς ρητορικής αλλά και των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων, από το ευρωπαικό συντηρητικό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.

Πρόβλημα δεν είναι μόνο που κέρδισε η Μελόνι στην Ιταλία.

Πρόβλημα είναι που σήμερα είναι πιθανό να πορευθεί χέρι χέρι, αν όχι αγκαλιά, με την Φον Ντερ Λαίεν.

«Να συγκροτήσουμε ενιαία πολιτική ομάδα στο ευρωκοινοβούλιο»

Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη οι προοδευτικές δυνάμεις, πώς τοποθετούμαστε;

Απλά το παρακολουθούμε;

Οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, οι σοσιαλιστές, οι αριστεροί και οι πράσινοι, οφείλουμε να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τις υπαρκτές διαφορές μας.

Να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό μίνιμουμ πλαίσιο αξόνων για τη διακυβέρνηση της Ε.Ε. την επόμενη πενταετία και να συγκροτήσουμε ενιαία πολιτική ομάδα, με συνομοσπονδιακούς όρους, στο επόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Μια ενιαία ομάδα που με βάση τους αριθμούς θα είναι η ισχυρότερη του ευρωκοινοβουλίου. Θα είναι πρώτη δύναμη με διαφορά από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Έτσι ώστε στη διαπραγμάτευση με το Λαϊκό Κόμμα και τους φιλελευθέρους για τη διακυβέρνηση της Ένωσης την επόμενη πενταετία, για τις κρίσιμες θέσεις, η προοδευτική Συμμαχία, ως πρώτη δύναμη στο κοινοβούλιο, να μπορεί να θέσει τους δικούς της όρους από θέση ισχύος.

·       Να εξασφαλίσει προοδευτικό Πρόεδρο της επόμενης Κομισιόν.

·       Να διασφαλίσει τον αποκλεισμό της ακροδεξιάς από θέσεις ευθύνης.

·       Και να έχει μεγαλύτερη επιρροή στη διαμόρφωση των πολιτικών της Ε.Ε.

Οι έξι προτεραιότητες

Χρειαζόμαστε μία δύναμη που θα αγωνιστεί:

1. για τη δημιουργία ενός μόνιμου Ευρωπαϊκού εργαλείου βασισμένου και στην έκδοση κοινού χρέους, για τη στήριξη δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η καινοτομία και η πολιτική προστασία απέναντι σε καταστροφές.

2.για τη δημιουργία ενός κοινού Ταμείου στήριξης απέναντι στην ανεργία και ενίσχυσης της απασχόλησης που θα αμβλύνει τις συνέπειες μελλοντικών κρίσεων στους ευάλωτους επιμερίζοντας το κόστος μεταξύ των κρατών μελών.

3. για την αύξηση των ιδίων πόρων της ΕΕ, φορολογώντας αποτελεσματικά το πλούτο, τα υπερκέρδη και τα ολιγοπώλια και αντιμετωπίζοντας τη φοροδιαφυγή. Το θέμα της φορολογίας του πλούτου είναι σήμερα στην ατζέντα των G20 χάρη στη Προεδρία της Βραζιλίας του Προέδρου Λούλα.

4. για μια ισχυρή βιομηχανική πολιτική όχι για να ωφελήσει τις ήδη προνομιούχες περιοχές της Ευρώπης, αλλά για ένα ισχυρό χρηματοδοτικό εργαλείο για την περιφερειακή βιομηχανική πολιτική, με σκοπό να αντιμετωπιστούν οι περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες και να υπάρξει όντως δίκαιη μετάβαση στην πράσινη ατζέντα.

5. για τη προώθηση της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην εξασφάλιση της ειρήνης στην Γάζα και στην Ουκρανία και σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Αναγνωρίζοντας ότι μια Ευρώπη που ταυτίζεται με τις Αμερικανικές προτεραιότητες ακόμη κι όταν αυτές είναι σε βάρος των δικών της συμφερόντων, είναι μια Ευρώπη χωρίς μέλλον.

6. για να στηρίξει μια δίκαιη και αποτελεσματική ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική η οποία θα βασίζεται στο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, στην προώθηση νόμιμων διόδων και στην επιστροφή των αιτούντων που δεν δικαιούνται άσυλο. 

Διαβάστε επίσης:

Ολάντ: Τι θα συμβεί στην ΕΕ αν επικρατήσει η ακροδεξιά στην Γαλλία

Παύλος Μαρινάκης: «Θέλω να καταδικάσω την απαράδεκτη ανακοίνωση Κούγια»

Η αιχμηρή απάντηση Φλωρίδη στις δηλώσεις Κούγια: «Ακούσαμε έναν εξαιρετικά πρωτότυπο ορισμό του τι είναι άνδρας»