Σε περίπου ενάμιση μήνα, στις 6 και 13 Οκτωβρίου, τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ θα κληθούν να επανεπιβεβαιώσουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη ή να επιλέξουν κάποια/ον από τα υπόλοιπα πρόσωπα που έχουν θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος.

Δεν είναι κακό να υπάρξει δυσαρέσκεια ή αμφισβήτηση προς οποιαδήποτε ηγεσία. Το πρόβλημα με το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ότι το βράδυ των ευρωεκλογών μετατράπηκε σε κόμμα… «τηλεοπτικό». Πριν καλά – καλά συγκληθούν τα όργανα, εκφραστούν οι όποιες αντιδράσεις, στελέχη και βουλευτές του Κινήματος που μέχρι εκείνη τη στιγμή απουσίαζαν επιμελώς – είτε για να υποστηρίξουν τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ ενόψει ευρωεκλογών είτε και για να εκφράσουν την όποια διαφωνία – έλαβαν θέση σταθερού «πανελίστα» σε κάθε τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή, παρουσιάζοντας το ως ένα κόμμα απολύτως «αρχηγικό», στο οποίο δεν λειτουργούν όργανα και τομείς ή δεν ερωτάται κανείς για όποιο πολιτικό ή τεχνοκρατικό ζήτημα.

Είναι γνωστές οι κοινοβουλευτικές παλινωδίες, οι οποίες και θόλωσαν το πολιτικό αφήγημα του ΠΑΣΟΚ ενόσω βρισκόταν δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση, σε δύο κρίσιμα νομοσχέδια που αφορούσαν την ισότητα στον γάμο αλλά και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Πολλές και πολλοί τότε επέλεξαν τον δρόμο της αφωνίας ή της έμμεσης διαφωνίας με θέσεις του ΠΑΣΟΚ που είχαν επικυρωθεί από το συνέδριο του 2022. Δόθηκε έτσι μια εικόνα πολιτικού οργανισμού όπου η καθεμία και ο καθένας πράττει κατά το δοκούν ή και κατά το συμφέρον της/του, βάσει του κοινού στο οποίο θέλει να απευθυνθεί η ίδια ή ο ίδιος.

Με βάση τα παραπάνω, αν το κόμμα ήταν «αρχηγικό» – κύρια κατηγορία των διαφωνούντων κατά της ηγεσίας του Νίκου Ανδρουλάκη – τότε «θα έπρεπε» να έχουν υποστεί και «κυρώσεις». Ο χρόνος έδειξε πως δεν υπήρξε καμία «κύρωση», αντιθέτως υπήρξε προσπάθεια εκπομπής μηνύματος ενότητας.

Όλα αυτά, όμως, είναι παρελθόν. Σήμερα 7 πρόσωπα διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν έχει καταστήσει σαφές που ακριβώς διαφοροποιούνται σε βασικές πολιτικές θέσεις – άρα συνεπώς να προκύπτει και η ανάγκη αλλαγής ηγεσίας – και, επιπλέον, δεν έχουν εξηγήσει πως το ΠΑΣΟΚ θα πάει από το 13% στο 30%… εν μια νυκτί.

Παράλληλα, με εξαίρεση τον Νίκο Ανδρουλάκη που έχει κάθε δικαίωμα να μιλά για αυτονομία του ΠΑΣΟΚ, κάτι το οποίο έκανε πράξη από το 2021 που βρίσκεται στην ηγεσία μη ενδίδοντας στα εκβιαστικά διλήμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιποι υποψήφιοι πρόεδροι εκπέμπουν θολό μήνυμα ως προς το ζήτημα της αυτονομίας και των συνεργασιών.

Κι εδώ τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Θα εκλεγεί κάποια ή κάποιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με μισόλογα ή χειρότερα ακόμα κρυπτόμενη ή κρυπτόμενος;

Θα ήταν ένα μεγάλο πισωγύρισμα για το ΠΑΣΟΚ να έχει «kinder έκπληξη» την επομένη των εσωκομματικών εκλογών. Να μην ξέρουν δηλαδή τα μέλη του Κινήματος αν η/ο πρόεδρος θα συνεχίσει ως ΠΑΣΟΚ ή αν θα επιδιώξει επιστροφή πολιτικά «ορφανών» στελεχών, στελεχών δηλαδή που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμες στιγμές για να διατηρήσουν καρέκλες και οφίτσια μέσω άλλων κομμάτων εξουσίας και σήμερα χωρίς καμία καρέκλα θέλουν να επιστρέψουν διά της πλαγίας οδού στο Κίνημα.

Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ: Ψηφίζεις Ανδρουλάκη, έχεις σίγουρα αυτόνομο ΠΑΣΟΚ. Ψηφίζεις άλλον υποψήφιο και περιμένεις να δεις τι θα κάνει. Μπορεί να μην κάνει τίποτα διαφορετικό, αλλά μπορεί και να επαναφέρει μια σειρά στελεχών που είχαν βρει στέγη τα προηγούμενα χρόνια στην «επαναστατική» αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα…

Όσο, λοιπόν, δεν απαντούν οι υπόλοιποι υποψήφιοι στο παραπάνω ερώτημα, τότε είναι μονόδρομος η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του Κινήματος.

Ο Τάσος Παππάς είναι δημοσιογράφος

Διαβάστε επίσης:

Καλαμπούρι

Ως εδώ με την κερδοσκοπία στα κόκκινα δάνεια!

SOS από την ελληνική περιφέρεια