Τον Απρίλιο του 1983, το έγκριτο γερμανικό περιοδικό Stern και η έγκριτη αγγλική εφημερίδα The Sunday Times, ισχυρίστηκαν πως είχαν κάνει μια μεγάλη ιστορική ανακάλυψη φέρνοντας στο φως τα «Ημερολόγια του Χίτλερ». Στην πραγματικότητα όμως είχαν κάνει μια γκάφα ολκής που στοίχισε πολύ χρήμα και κατέστρεψε καριέρες.

Μάλιστα, στις 25 Απριλίου 1983, το περιοδικό Stern διοργάνωσε στο Αμβούργο μια press conference για να παρουσιάσει το θέμα που θα μονοπωλούσε το παγκόσμιο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Τρεις μέρες νωρίτερα ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Stern στην Αγγλία, Πίτερ Βίκμαν, δήλωνε στο BBC ότι ήταν «απόλυτα πεπεισμένοι» ότι τα ημερολόγια που είχαν στα χέρια τους ήταν αυθεντικά. Το ίδιο πεπεισμένοι ήταν και διάφοροι διακεκριμένοι ιστορικοί όπως ο καθηγητής Τρέβορ Ρόπερ.

Τα ημερολόγια κάλυπταν την περίοδο 1932-1945, ήταν 60 χειρόγραφα τετράδια με σκληρό εξώφυλλο το οποίο έφερε τη σβάστικα και τον αετό του Γ΄Ράιχ, ενώ στις πυκνογραμμένες σελίδες ξεχώριζε η «αραχνοειδής» πλάγια γοτθική γραφή του Χίτλερ.

Το περιοδικό Stern πίστευε πως η εύρεση των ημερολογίων θα μπορούσε να δώσει πολλά ιστορικά στοιχεία και πιθανότατα μια νέα διάσταση της συμπλεγματικής προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ. Τα ημερολόγια περιείχαν πλήθος στοιχείων από τις διάφορες μάχες του Χίτλερ, από τον αγώνα του ενάντια στα στομαχικά προβλήματα και την κακοσμία του στόματος, μέχρι την πίεση της μνηστής του Εύας Μπράουν για να της εξασφαλίσει εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936), και σημειώσεις για να στείλει ευχετήρια μηνύματα προς τη «γριά αλεπού», δηλαδή τον Στάλιν. Τα ημερολόγια επίσης «αποκάλυπταν» ότι ο Χίτλερ δεν ήταν ενήμερος για το Ολοκαύτωμα, το οποίο διεξαγόταν με κάθε αγριότητα επ’ ονόματί του.

Η «ανακάλυψη»

Τα ημερολόγια είχαν ανακαλυφθεί από τον Γερμανό δημοσιογράφο, Γκερντ Χάιντεμαν, ο οποίος εθεωρείτο λάτρης αλλά και μέγας γνώστης των αναμνηστικών αντικειμένων του Γ΄Ράιχ και είχε σοβαρές διασυνδέσεις με τη φρενήρη αγορά των συλλεκτών που είχε στηθεί γύρω απ’ αυτά. Ο Χάιντεμαν κάνοντας μια δημοσιογραφική έρευνα για το γιοτ του Χέρμαν Γκέρινγκ (δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χίτλερ), τελικά αγόρασε το σκάφος, το ανακαίνισε, και στην πορεία έκανε δεσμό με την κόρη του Γκέρινγκ, την Έντα Γκέρινγκ, η οποία τον σύστησε σ’ όλη την κοινότητα των πρώην ναζί αξιωματικών, μέσω της οποίας ήλθε σε επαφή με τα ημερολόγια.

Τα ημερολόγια είχαν διασωθεί από την πτώση του αεροπλάνου που τα μετέφερε, και είχαν επιμελώς αρχικά κρυφτεί, από τους χωρικούς που έσπευσαν, σε μια αποθήκη δημητριακών μέχρι να φτάσουν αργότερα στην Ανατολική Γερμανία και στα χέρια ενός μανιώδους συλλέκτη ο οποίος είχε αποφασίσει να τα πουλήσει.

Το περιοδικό Stern εξέτασε τα χειρόγραφα μέσω γραφολόγων (παραβάλλοντας γνήσια επίσημα έγγραφα του Χίτλερ), και βέβαια εξέτασε την αντιστοιχία των πραγματολογικών στοιχείων (αντιστοίχιση των ημερολογιακών εγγραφών και των πραγματικών γεγονότων). Όταν οι ειδικοί αποφάνθηκαν ότι τα ημερολόγια ήταν γνήσια, το περιοδικό Stern πλήρωσε 2,5 εκατομμύρια δολάρια για να τα αποκτήσει και τα ασφάλισε σε μια τραπεζική θυρίδα στην Ελβετία.

Η επιβεβαίωση των ειδικών

Ο πρώτος έγκριτος ιστορικός που εξέτασε τα ημερολόγια ήταν ο καθηγητής Χιου Τρέβορ-Ρόπερ, γνωστός και ως Λόρδος Ντάκρι του Γκλάντον, ο οποίος ήταν ειδικός στα θέματα αυτά και το 1947 είχε γράψει το βιβλίο The Last Days of Hitler, το οποίο με τη διεθνή επιτυχία του είχε αυξήσει το ακαδημαϊκό του κύρος και τον είχε αναγάγει σε «ειδήμονα» των θεμάτων που αφορούσαν τον Αδόλφο Χίτλερ.

Ο Λόρδος του Γκλάντον ήταν επίσης ανεξάρτητος διευθυντής της εφημερίδας The Times η οποία δύο χρόνια πριν είχε αγοραστεί μαζί με την κυριακάτικη εφημερίδα The Sunday Times, από τον Ρούπερτ Μέρντοχ.

Ο Λόρδος του Γκλάντον εξέτασε και επικύρωσε την αυθεντικότητα των ημερολογίων, εγγυήθηκε τη γνησιότητά τους, και μάλιστα έγραψε ένα κατατοπιστικό άρθρο στους The Times του Λονδίνου, τονίζοντας την ιστορική σημασία αυτών των ημερολογίων αφού θα μπορούσαν να ρίξουν φως σε διάφορα γεγονότα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πυρετός για την απόκτηση και τη δημοσιογραφική αξιοποίηση αυτών των ημερολογίων είχε αρχίσει να ανεβαίνει, οι προσφορές έπεφταν η μια μετά την άλλη, και ο Ρούπερτ Μέρντοχ ταξίδεψε στη Ζυρίχη, αποφασισμένος να διαπραγματευτεί προσωπικά το ζήτημα.

Το Stern έσπευσε να ανακοινώσει τη δημοσίευσή τους, ενώ στους The Sunday Times, κάποιοι συντάκτες αμφέβαλαν, αφού το 1968 είχαν δώσει προκαταβολή για τα «ημερολόγια του Μπενίτο Μουσολίνι» τα οποία αποδείχθηκαν τελικώς πλαστά, γραμμένα από δύο ηλικιωμένες κυρίες που ζούσαν στο Βερτσέλι, έξω από το Μιλάνο.

Ο Μέρντοχ, όμως, σίγουρος πλέον για την αυθεντικότητα των ημερολογίων, και παρά τις επιφυλάξεις του διευθυντή σύνταξης Φρανκ Τζιλς, έσπευσε και ανακοίνωσε την έκδοση των ημερολογίων και δίνοντας τον βαρύ τίτλο “world exclusive”, μια μέρα πριν την ανακοίνωση του περιοδικού Stern. Ο διευθυντής, Φρανκ Τζιλς, από ένστικτο, ζήτησε άλλη μια φορά επιβεβαίωση από τον καθηγητή ιστορίας Λόρδο Ντάκρι του Γκλάντον, ο οποίος όμως τού δήλωσε ότι δεν είχε επαρκή στοιχεία που θα τον ανάγκαζαν επιστημονικά να αναιρέσει την αρχική του επικύρωση. Οι συντάκτες στο Λονδίνο ένιωθαν τη γη να κουνιέται κάτω από τα πόδια τους.

Ο Φρανκ Τζιλς, μετέφερε τις επιφυλάξεις του στον Μέρντοχ αλλά αυτός απάντησε: «Επειδή ο Λόρδος του Γκλάντον αμφιταλαντεύεται τόσο καιρό, εμείς θα σταματήσουμε; Τυπώστε! Θα τα δημοσιεύσουμε!»

Για το περιοδικό Stern, την επόμενη μέρα, τα πράγματα πήγαν άσχημα στη συνέντευξη Τύπου. Ο διευθυντής, Πίτερ Κοχ, δήλωσε «100% σίγουρος για την αυθεντικότητα των ημερολογίων και ότι ο Χίτλερ είχε γράψει κάθε λέξη των 60 αυτών τόμων». Όμως όταν ρωτήθηκε, ο Λόρδος του Γκλάντον, ομολόγησε ότι είχε δεύτερες σκέψεις. Μπροστά στους έντρομους ανθρώπους του Stern, ο Λόρδος του Γκλάντον δήλωσε ότι δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει τη σύνδεση του αεροπορικού δυστυχήματος με τα ημερολόγια, και παραδέχτηκε ότι ίσως είχε βιαστεί να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα. «Ως ιστορικός, λυπούμαι που οι επιστημονικές μέθοδοι της ιστορικής επαλήθευσης θυσιάστηκαν ίσως στο βωμό μιας δημοσιογραφικής επιτυχίας».

Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική «γκάφα» του 20ού αιώνα. Ο παραχαράκτης ή οι παραχαράκτες, πάντως, πρέπει να ήταν πολύ ταλαντούχοι, αφού μαζί με τα ημερολόγια παρέδωσαν και τουλάχιστον 300 εικόνες και ζωγραφικά σχέδια, σκίτσα με μολύβι και κάρβουνο που ο νεαρός Χίτλερ είχε υποβάλει για την εισαγωγή του στην Σχολή Καλών Τεχνών, ακόμη κι έναν πίνακα από λάδι. Κατά τους ειδικούς είναι σχεδόν αδύνατον ένα και μόνο άτομο να παραχαράξει τόσα πολλά και διαφορετικά αντικείμενα, χρησιμοποιώντας δεκάδες διαφορετικές τεχνικές.

Διαβάστε επίσης:

Wall Street: Άνοιγμα με ισχυρή άνοδο μετά την αλλαγή στάσης του Τραμπ απέναντι σε Πάουελ και Κίνα (video)

Η υποθαλάσσια σήραγγα που θα ενώσει Γερμανία με Δανία, σπάει πολλά ρεκόρ μηχανικής

Πάπας Φραγκίσκος: Koσμοπλημμύρα στο Βατικανό για το λαϊκό προσκύνημα – Το τελετουργικό της κηδείας – «Εμπλοκή» με το κονκλάβιο (Photos/Video)