Παρασκευή. Ένα όνομα που σβήστηκε από τον χάρτη της ζωής, αφήνοντας πίσω του μια αβάσταχτη σιωπή. Δώδεκα χρόνια, μια ολόκληρη παιδική ηλικία χαμένη στους δρόμους, κάτω από μια γέφυρα που έγινε σπίτι, κρεβάτι .

Το “παιχνίδι” της Παρασκευής ήταν η επιβίωση. Ένα μπουκάλι νερό, ένα πανί, και τα τζάμια των αυτοκινήτων γίνονταν ο καμβάς της καθημερινής της μάχης για το μεροκάματο. Σε έναν κόσμο που τρέχει αδιάφορα, εκείνη προσπαθούσε να κερδίσει μια ανάσα, ένα πιάτο φαΐ, μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Χθες, αυτό το μικρό σώμα έπαψε να παλεύει. 

 Ένα παιδί που χάθηκε στην αδιαφορία, όπως τόσες άλλες ζωές που σβήνουν αθόρυβα στην περιθωριοποίηση.

Γιατί; Ίσως γιατί ήταν Ρομά. Ίσως γιατί δεν ταίριαζε στα στερεότυπα του “κανονικού” παιδιού. Ίσως γιατί η κοινωνία μας δεν της έδωσε ποτέ τον χώρο και την ευκαιρία που της άξιζε.

Όμως, ήταν παιδί. Ένα παιδί που έζησε μια ζωή γεμάτη στερήσεις και δυσκολίες, αλλά που πάλεψε με όλη της την μικρή δύναμη. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.

Της χρωστάμε να θυμόμαστε το όνομά της. Να μην την αφήσουμε να γίνει άλλη μια στατιστική, άλλη μια αόρατη απώλεια.

Παρασκευή. Ας κρατήσουμε αυτό το όνομα ζωντανό. Ας γίνει η φωνή όλων αυτών των παιδιών που ζουν στις σκιές, που παλεύουν για την επιβίωση, που αξίζουν μια παιδική ηλικία, ένα σπίτι, μια οικογένεια, μια ευκαιρία.

Ας μην ξεχνάμε την Παρασκευή. Γιατί η ιστορία της είναι μια σιωπηλή κατηγορία για μια κοινωνία που συχνά κλείνει τα μάτια μπροστά στην αλήθεια.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Το καταστροφικό Real Estate της κυβέρνησης στη ΔΕΘ: Business as usual

Το στεγαστικό πρόβλημα για τον λαό η άλλη όψη της μεγάλης κερδοφορίας του κεφαλαίου

Η 13η σύνταξη ανάχωμα στη φτωχοποίηση των συνταξιούχων