Αυτός που έφυγε σήμερα, ο σπουδαίος άνθρωπος του κινηματογράφου Ρόμπερτ Ρέντφορντ, δεν ήταν απλά ένας όμορφος ηθοποιός, δεν ήταν καν απλά ένας ηθοποιός.

Πέρα από τα κλισέ, τα οποία συνοδεύουν ανάλογες απώλειες, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ υπήρξε, αρχικά, κύριος εκπρόσωπος της νέας γενιάς των Αμερικανών σταρ της υποκριτικής.

Αυτών που ήθελαν, με την εμφάνιση και την ερμηνεία τους, να σηματοδοτήσουν την υγεία και την ακμή της νέας, μεταπολεμικής Αμερικής. Με τέτοια εμφάνιση, τέτοιες ικανότητες και τέτοιες «κατακτήσεις», θα μπορούσε πολύ εύκολα να διολισθίσει σε ό,τι ο κοινωνικός του ρόλος επέβαλε: ένας ανερχόμενος, περιζήτητος αστέρας, πασπαλισμένος με κάποιες επιτυχίες και Όσκαρ.

Τρέιλερ της ταινίας «Οι δύο ληστές» («Butch Kassidy and Sundance Kid») του Τζορτζ Ρόι Χιλ, που τόσο ενέπνευσε τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Δεν είναι, όμως, μόνον οι κινηματογραφικές και έξω κινηματογραφικές του εμφανίσεις, αυτές που διέπλασαν την περσόνα του. Οι πολιτικές του ανησυχίες, η ανάγκη του να θέσει ερωτήματα γύρω από το βασίλειο του Χόλιγουντ και η σχεδόν «ακτιβιστική» δράση του σε διάφορους τομείς της έβδομης τέχνης, κάνουν τον θάνατό του όχι μόνον ένα «τέλος εποχής», όπως κατά κόρον γράφτηκε, αλλά και την απώλεια ενός θύλακα αντίστασης σε ένα ολόκληρο αδηφάγο σύστημα.

Από τις ταινίες του ακόμη, εκεί όπου είχε συμμετοχή ως πρωταγωνιστής, οι επιλογές του δεν ήταν «φτηνιάρικες» και κερδοφόρες, αλλά φιλμ με πολιτική διάσταση. Από τα πιο γνωστά («Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» και «Τρεις ημέρες του Κόνδορα») ακόμη και τα φαινομενικά «ουδέτερα» , όπως το κλασικό «Δυό ληστές» («Butch Kassidy and Sundance Kid») ή «Το κεντρί», ο σχολιασμός απέναντι στη διαφθορά – ιδίως του πολιτικού συστήματος- συνδέθηκε με την παρουσία του. Έτσι η κλασική αμερικανική ομορφιά του (αυτή για την οποία αποτέλεσε πρότυπο) συνδέθηκε με την αμφισβήτηση, ένα άτυπο «American beauty».

Πέρα από το γεγονός ότι αυτό που υπεράσπισε μπροστά από την κάμερα, το έπραξε κι όταν πέρασε πίσω από αυτήν, στη σκηνοθεσία ( τιμήθηκε με Όσκαρ για το «Συνηθισμένοι άνθρωποι») , αλλά ακόμη περισσότερο το τίμησε με τη φεστιβαλική του «εφεύρεση», το Σάντανς (Sundance, τίτλος εμπνευσμένος από την ταινία, την οποία προαναφέραμε). Το κινηματογραφικό αυτό φεστιβάλ, δίπλα στον χολιγουντιανό όγκο της Καλιφόρνιας, ήταν μια αγκίδα στο μάτι της κυρίαρχης κινηματογραφίας.

Έδρα των αμερικανικών ανεξάρτητων παραγωγών, μακριά από ό,τι το «σύστημα» επέβαλε ως άποψη, έγινε πηγή μιας άλλης κινηματογραφικής φωνής, εκεί όπου οι περισσότεροι σιωπούν. Από τα σπλάχνα της διοργάνωσης ξεπετάχτηκαν δημιουργοί, «εναλλακτικοί», όπως απορριπτικά θα τους ονόμαζαν κάποιοι και που ο Ρέντφορντ τους κράτησε σε μια θέση στο προσκήνιο. Τώρα που η κουΐντα έπεσε, θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τη ρωμαϊκή ρήση, ως κατακλείδα: «Έτσι ταξίδεψε η American beauty»…

Διαβάστε επίσης:

Ρόμπερτ Ρέντφορντ: Πέταξε για τα αστέρια ο «γόης» του Χόλιγουντ – Οι εμβληματικές ταινίες του και η πολιτική σκέψη

Πέθανε σε ηλικία 89 ετών o Ρόμπερτ Ρέντφορντ – Παγκόσμια θλίψη για τον θρύλο του Χόλιγουντ

«Springsteen: Deliver Me From Nowhere»: Η 20th Century Studios έδωσε στη δημοσιότητα το δεύτερο trailer της βιογραφικής ταινίας (photos/video)