Ο Ζυλιέν Γκοσλέν, καλλιτεχνικός διευθυντής του Odeon Theatre de l’Europe στο Παρίσι, έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς Γάλλους σκηνοθέτες που ασχολήθηκε μέχρι τώρα με τη θεατρική διασκευή σύγχρονων λογοτεχνικών έργων – όπως τα «Στοιχειώδη Σωματίδια» του Michel Houellebecq και το «2666» του Roberto Bolano –, εισάγοντας στις παραστάσεις του μια μικτή μορφή θεάτρου και κινηματογράφου.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, αποφάσισε να ανεβάσει «Το Παρελθόν» (Le Passe), που έχει ως κεντρικό θέμα το ελάχιστα γνωστό θεατρικό έργο «Αικατερίνα Ιβάνοβνα» του Leonid Andreyev (1871-1919) και πλαισιώνεται με κάποια διηγήματα του Ρώσου συγγραφέα. Όπως το «Ρέκβιεμ» που αμφισβητεί το θέατρο, την «Άβυσσο» που δείχνει έναν άγριο βιασμό ή ακόμα και μια μπουρλέσκ ιστορία με ήρωες-μαριονέττες («Στην ομίχλη») κ.ά.

Με στόχο «μια παράσταση-φόρο τιμής στην εξαφάνιση του θεάτρου και της ανθρωπιάς», όπως λέει ο ίδιος, ψηλαφίζει το παρελθόν για να αναδείξει το παρόν.

Ωστόσο, παρότι η άρτια τεσσερισήμισι ωρών σκηνική του σύνθεση καθορίζεται από την εξαιρετική σκηνογραφία της Λιζέτα Μποτσελάτο (σκηνές που θυμίζουν Ταρκόφσκι ή τοπία σαν τους πίνακες του Bruegel) και τη συγκλονιστική μουσική των Guillaume Bachele, Maxence Vandevelde, η υπερβολική χρήση της εικόνας – καθώς η θέαση σχεδόν όλου του έργου γίνεται ταυτόχρονα μέσω μιας τεράστιας οθόνης πάνω από το σκηνικό – όχι μόνο κουράζει, αλλά υποβιβάζει το θέατρο, ενώ η παρεμβολή από τα διαφορετικά και ασύνδετα ιντερμέδια διασπάει τη συνοχή της παράστασης.

Μια παράσταση που ξεκινάει με την όμορφη Αικατερίνα Ιβάνοβνα (στον ρόλο της η δαιμονική Βικτόρια Κιουσέλ) και τον βίαιο βουλευτή σύζυγό της που επιχειρεί να τη δολοφονήσει, γιατί θεωρεί πως τον έχει απατήσει. Η ηρωίδα φεύγει μαζί με τα παιδιά της και βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι της αδελφής της.

Σύντομα όμως ο θύτης μετανιώνει για την πράξη του και ζητάει απελπισμένα τη συγχώρεσή της και την επανένωσή τους.

Όμως, παρότι η Κάτια εξομολογείται ότι τον αγαπά, δεν είναι πια η ίδια. Είναι μια ζωντανή νεκρή. Βυθίζεται κατ’ επέκταση στην ακολασία καταγγέλλοντας με τον τρόπο της τη βάρβαρη πατριαρχία, τον φαλλοκρατισμό και την κτητικότητα.

Πάνω απ’ όλα, όμως, φοβάται. Και αυτός ο τρομερός φόβος στο τέλος την ωθεί στην απελπισία και την αυτοκαταστροφή.

Διαβάστε επίσης:

«Scream 7»: Η Neve Campbell επιστρέφει στο διάσημο franchise τρόμου για να αντιμετωπίσει τον Ghostface – Το πρώτο trailer (photos/video)

Woody Allen: Βρήκε επιτέλους χρηματοδότη για τη νέα του ταινία – Ο μοναδικός όρος

Η Έιμι Πασκάλ γίνεται η πρώτη γυναίκα παραγωγός που τιμάται με το Βραβείο Επιτεύγματος στον Κινηματογράφο