Ο δικηγόρος είναι δημόσιος λειτουργός. Το λειτούργημά του αποτελεί θεμέλιο του κράτους δικαίου. ..//.. Υπερασπίζεται το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

«αρ. 1, 5 Κώδικα Δικηγόρων»

Με λίγες λέξεις, ο Κώδικας Δικηγόρων, ο θεσμικός νόμος του κράτους για την άσκηση του Δικηγορικού λειτουργήματος, αναδεικνύει το ρόλο του δικηγόρου, καθορίζοντας, όχι απλά επαγγελματικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά οριοθετώντας την ευθύνη του ως ενός εκ των εγγυητών του Συντάγματος και των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.

Αυτές βέβαια οι λίγες λέξεις δεν χαράχτηκαν μέσα σε ένα ιστορικό κενό, in vitro, αλλά είναι το αποτέλεσμα σειράς αγώνων. Ήταν οι δικηγόροι, που έδωσαν τον αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Ήταν ο Νικηφόρος Μανδηλαράς που δολοφονήθηκε από τη χούντα, ήταν ο Αριστείδης Οικονομιδης, ο Νίκος Αλαβάνος, ο Εμμανουήλ Στεφανάκης, ο Γρηγόρης Κασσιμάτης, ο Γεώργιος – Αλέξανδρος Μαγκάκης ο Γιώργης Τσαρουχάς, ο Φοίβος Ιωαννίδης, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, που έδωσαν τόσους αγώνες στα ακροατήρια και στην κοινωνία.

Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, μετέπειτα Πρόεδρος του Δ.Σ.Α που έμεινε στην ιστορία απευθύνοντας στους στρατοδίκες το «ψήφισμα του Δημοφάντους». Και βέβαια, ο κορυφαίος ίσως, Τάκης Παππάς. Ο Τάκης των «Λαμπράκηδων», Ο Τάκης του ΕΑΤ-ΕΣΑ, ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ο δάσκαλός μου.

Αυτοί και προφανώς όσους ατυχώς παρέλειψα να αναφέρω, συνέστησαν αυτήν την ιστορική παρακαταθήκη του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Αυτοί οι αγώνες αναβίβασαν τον ΔΣΑ, όχι μόνο ως τον μεγαλύτερο επιστημονικό σύλλογο της χώρας, αλλά ως έναν από τους πυλώνες της δημοκρατικής νομιμότητας.

Και αυτό ενοχλεί βεβαίως.

Πρωτίστως την κυβερνητική εξουσία που πάντα είναι αλλεργική στην διεισδυτική ματιά του δικηγόρου. Που προτιμά πάντα δίκες express χωρίς τον καταγγελτικό λόγο του δικηγόρου. Το έχει νιώσει άλλωστε στο πετσί του ο λαός διαχρονικά. Από τις δίκες-παρωδία των δοσίλογων, την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ», την «αθωοδίκη» των βασανιστών της Χούντας, την δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου έως και σήμερα με την υπόθεση των υποκλοπών και του εγκλήματος των Τεμπών.

Ενοχλεί ένας Δ.Σ.Α που θα διεκδικεί, όχι για τα μέλη του μόνο, αλλά για την κοινωνία και το δημοκρατικό πολίτευμα. Που θα παρεμβαίνει σε κάθε κρίσιμο γεγονός που άπτεται του νομικού καθήκοντος του δικηγόρου να μη σιγήσει.

Προτιμούν βεβαίως κάποιοι έναν δικηγορικό σύλλογο που θα ασχολείται μόνο με «τα του οίκου του». Που θα περιορίζεται σε επιστημονικές διαλέξεις και σε ημερίδες εμβάθυνσης σε συγκεκριμένα ζητήματα του δικαίου. Κάτι σαν μια «λέσχη» δηλαδή.

Αυτό λοιπόν είναι το διακύβευμα των επικείμενων δικηγορικών εκλογών.

Αν ο ΔΣΑ θα παραμείνει, αταλάντευτα λειτουργικά ανεξάρτητος, ή θα μετατραπεί σε κυβερνητικό απολογητή. Αν θα εξακολουθήσει να έχει τον διττό ρόλο, της κορυφαίας επιστημονικής ένωσης και ταυτόχρονα του υπερασπιστή των δημοκρατικών δικαιωμάτων ή θα μεταβληθεί σε ένα κλειστό club μίας επαγγελματικής ομάδας.

Και σε αυτή την χρονική περίοδο που δοκιμάζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί, αλλά και το κύρος της Δικαιοσύνης, η επιλογή του εκλογικού σώματος των δικηγόρων θα είναι κρίσιμη.

Αυτή τη φορά όμως, όχι μόνο για τα μέλη του.

*O Άγης Τάτσης είναι Δικηγόρος – Οικονομολόγος, υποψήφιος σύμβουλος ΔΣΑ

Διαβάστε επίσης

Το εκλογοδικείο και οι «Σπαρτιάτες»: Οι αλλεπάλληλες ερμηνευτικές ακροβασίες και το ανοιχτό ζήτημα των αναπληρωτικών εκλογών

«Βόλτα» του Τραμπ στην αυλή του Σι

Ηλιακή Ενέργεια και Εθνική Ανεξαρτησία: Ο ήλιος είναι το νέο νόμισμα της Ελλάδας