Η μικρή, αλλά αναγκαία, απόσταση του χρόνου από τον απροσδόκητο όσο και πρωτοφανή για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα της μεταπολίτευσης, διορισμό της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην προεδρία του Φεστιβάλ Αθηνών, επιτρέπει στην πιο ψύχραιμη και ψυχρή προσέγγιση του θέματος, το οποίο είναι αλήθεια ότι αιφνιδίασε πολλούς, ίσως τους περισσότερους.

«Βγαίνουν συχνά, έχουν κοινές παρέες και είναι καλεσμένες σε κοινά πριβέ dinner parties» έλεγε το δημοσίευμα και κατάλαβα πόσο έχει… επικαιροποιηθεί (ή και εκφυλιστεί, δεν ξέρω) ο στίχος του Σαββόπουλου «οι παρέες γράφουν ιστορία».

Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την αλληλουχία των εξελίξεων. Τουναντίον βγάζει και νόημα αυτή η πληροφορία. Η μεν Λίνα Μενδώνη τις εκτιμάει τις παρέες – αυτές την έφεραν καίτοι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ παλαιόθεν, να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη. Η δε Κατερίνα Σακαλλεροπούλου πάντα έδινε σημασία στην παρέα της – είναι η μοναδική ένοικος του προεδρικού μεγάρου κατά την τελευταία 35ετία που αντιμετώπισε το χώρο και το αξίωμα σαν να είναι… μόνιμη κατοικία. Οργάνωνε στην Ηρώδου Αττικού βραδιές με (και για) φίλους, προτιμούσε να περνά τις νύχτες εκεί με τον (σύμβουλο) σύντροφό της αντί να τρέχει στο σπίτι της, όπως προκάτοχοί της, ενώ κυκλοφορούσε στα στέκια η πληροφορία πως είχε ζητήσει να μην χτυπούν τα πόδια τους δυνατά οι τσολιάδες της φρουράς στο προεδρικό, τις ώρες που κοιμόταν ή ξεκουραζόταν, για να μην… ταράζεται.

Όταν η σχέση με το αξίωμα είναι αυτού του είδους είναι λογικό να αποζητάς συνεχώς αξιώματα και να στηρίζεσαι στις φιλικές επαφές για να το πετύχεις: Πρακτικά αν δεν είχε αυτή τη σχέση με την Λίνα Μενδώνη θα ήταν μάλλον απίθανο να την σκεφτεί η υπουργός Πολιτισμού για την προεδρία του Φεστιβάλ Αθηνών.

Μιλάμε δηλαδή για κλασική καρεκλοθηρία. Ως πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας η κυρία Σακελλαροπούλου απολαμβάνει προνόμια της Πολιτείας (φρουρά, συνοδεία, τιμές κ.α.). Και ως πρώην πρόεδρος, στην πραγματικότητα (ειδικά αυτή) δεν θα κάνει και πολύ λιγότερα πράγματα απ’ όσα (δεν) έκανε ως εν ενεργεία πρόεδρος – γι’ αυτό και δεν έδωσε καν το περιθώριο σε καμία πολιτική δύναμη να την προτείνει για δεύτερη θητεία.

Ως πρώην λοιπόν και τις δημόσιες παρεμβάσεις της μπορεί να κάνει με το κύρος της θητείας στον ανώτατο πολιτειακό θώκο και βεβαίως να κινείται στη δημόσια σφαίρα με την επιστημοσύνη και την εμπειρία μίας ανώτατης, έστω και συνταξιούχου, δικαστικού.

Προσπάθησα πολύ να κατανοήσω την ψυχολογία ενός ανθρώπου, που δέχεται να διοριστεί σε μία θέση, παραβιάζοντας ουσιαστικά τον άτυπο κανόνα ότι όποιος διατελεί πρόεδρος Δημοκρατίας δεν τρέχει στη συνέχεια να «τσιμπήσει» θέση ή θεσούλα – δεν το κατανόησα όμως.

Ο τίτλος του πρώην Προέδρου είναι εξ ορισμού σημαντικός – άλλωστε δεν είναι μία ιδιότητα την οποία φέρουν αμέτρητοι άνθρωποι. Μάλιστα σήμερα μόνο δύο πρώην διαθέτει η χώρα: Την ίδια και τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Επίσης έχει Πρωτόκολλο η ιδιότητα της πρώην προέδρου της Δημοκρατίας. Για προφανείς λόγους αναγνώρισης. Είναι βέβαιη η κυρία Σακελλαροπούλου ότι αυτά ταιριάζουν;

Μπορεί να μην το κατάλαβε η κυρία Σακελλαροπούλου, αλλά στη γενική αντίληψη, η τιμητική, συμβολική και σπουδαία θεσμική θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας σημαίνει κάπως και την ολοκλήρωση/κορύφωση μίας πορείας ενός επιφανούς δημόσιου προσώπου και όχι την απαρχή για νέες καριέρες.

Δεν εκλέγεσαι, για παράδειγμα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μετά τη θητεία σου βάζεις πλώρη για… πρωθυπουργός, υπουργός, τροχονόμος στην Ομόνοια ή σέντερ φορ στον Παναθηναϊκό – «αυτό ήταν», που λένε. Το τιμάς, το σέβεται και διακονείς με την εμπειρία και το κύρος της θητείας σου, τις εθνικές θέσεις και τα ιδεώδη του Πολιτεύματος. Και ναι, παρεμβαίνοντας όπου θεωρείς ότι έχει σημασία να ακούσει κάτι η κοινωνία και ο πολίτης.

Διάβασα σε μία στήλη που ανήκει στους κύκλους που γοητεύτηκαν από την παρουσία της κυρίας Σακαλλεροπούλου στην Ηρώδου Αττικού, ότι η πρώην πρόεδρος δεν θα καθίσει να κλαίει, αποτραβηγμένη σε μία άκρη. Να μην καθίσει – συμφωνώ – ας κάνει χίλια πράγματα. Αλλά εδώ βολεύτηκε στο Κράτος από το Κράτος.

Θέλησα επίσης πολύ να καταλάβω όλο αυτό το «αφήγημα» της κυρίας Μενδώνη ότι η πρώην Πρόεδρος προσδίδει κύρος και δυναμική στο θεσμό του Φεστιβάλ Αθηνών. Δεν τα κατάφερα όμως.

Κύρος στο φεστιβάλ δίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής – φαντάζομαι ότι παρά την αγάπη της στην τέχνη, η κυρία Σακελλαροπούλου δεν θα εμπλέκεται σε αλλότρια πεδία. Εκτός αν οι «κολλητές», έχουν στο νου τους κάποιο είδος δυαρχίας και γίνει στο Φεστιβάλ το σύστριγγλο. Αλίμονο δε, αν ένας θεσμός όπως το Φεστιβάλ Αθηνών περιμένει μία πρώην πρόεδρο Δημοκρατίας, για να αποκτήσει κύρος.   

Στη θέση του προέδρου στο Φεστιβάλ είναι αλήθεια πως τοποθετούνται νομικοί, ώστε να χειρίζονται και τα αντίστοιχα θέματα, για τα οποία οι καλλιτέχνες έχουν συχνά μία εκ φύσεως απέχθεια – πολύ πεζά και ορθολογικά για το ταλέντο τους και την ελευθεριότητα έκφρασης που πρεσβεύουν. Και βεβαίως… δουλεύουν, ίσως μάλιστα και πολύ σκληρά.

Δεν φαντάζομαι την κυρία Σακελλαροπούλου να επιδίδεται σε σκληρούς ρυθμούς εργασίας – άλλους θα βάλει να κάνουν τη δουλειά. Και ουσιαστικά παίρνει και τη θέση από κάποιον που πράγματι θα επιτελούσε έργο.

Προφανώς για κάποιες και κάποιους το καλύτερο είναι να μοιράζονται οι θέσεις μεταξύ «κολλητών» και να μένουν όλα στην «παρέα», ώστε να έχουν κάτι να συζητήσουν και στα dinner parties ε;

Διαβάστε επίσης:

Νέο – το μεγαλύτερο στην ιστορία – πρόγραμμα επιδότησης εργασίας: 50.000 νέες θέσεις εργασίας

Στουρνάρας: Η οικονομία βρίσκεται σε δυναμική πορεία, παρά την άνευ προηγουμένου αβεβαιότητα

ΕΛΤΑ: Σφοδρή επίθεση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε κυβερνήσεις και διοικήσεις για την απαξίωση του Οργανισμού – Ζητεί Εξεταστική Επιτροπή