Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα έργα του Θανάση Τριαρίδη ζωντανεύει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Noūs – Creative Space σε σκηνοθεσία του Χρήστου Καρασαββίδη, το «Lacrimosa».

Ο τίτλος, δανεισμένος από τη νεκρώσιμη ακολουθία του Μότσαρτ, γίνεται αφετηρία για μια παράσταση που αγγίζει το πένθος, την ενοχή, την οδύνη και την ελπίδα που αναδύεται μέσα από τη σκοτεινότερη στιγμή.

Η παράσταση, με την Κάτια Νεκταρίου και τον Βασίλη Τριανταφύλλου να πρωταγωνιστούν, μετατρέπει τη θεατρική αίθουσα σε χώρο τελετουργίας, όπου ο θεατής δεν μένει αμέτοχος. Ο μύθος περνά από γενιά σε γενιά. Κι αυτή η επίκτητη αποστολή πρέπει να ολοκληρωθεί.

Η υπόθεση. Ένα ζεύγος επιτυχημένων δικηγόρων εξαφανίζεται μυστηριωδώς, αφήνοντας πίσω του τα εντεκάχρονα τότε παιδιά του (ένα αγόρι και ένα κορίτσι), καθώς και κάποιους ακατάληπτους στίχους σε ένα μωβ τετράδιο. Έντεκα χρόνια μετά, τα δύο παιδιά, που πια είναι γύρω στα είκοσι δύο, αποφασίζουν να ξανασκεφτούν εκείνη τη νύχτα – να την αναπαραστήσουν – με μια αυτοσχέδια τελετή.

Το παιχνίδι ρόλων ξεκινά. Ο Κ (το αγόρι) και η Ρ (το κορίτσι) επιλέγουν να υποδυθούν τους γονείς τους εκείνη τη νύχτα. Με αυτή την πράξη προσπαθούν να κατανοήσουν τι συνέβη, ποια ήταν τα αίτια της εξαφάνισης, ποιοι ήταν οι γονείς τους – και τι σχέση είχαν με τα παιδιά που ήταν τότε.

Ο συγγραφέας. Ο Θανάσης Τριαρίδης σημειώνει: «Δεν γράφω το ‘‘Lacrimosa’’ για να παρηγορήσω. Το γράφω για να ταράξω. Για να μας θυμίσω πως κάτω από τον καθωσπρεπισμό μας, τις βεβαιότητες και τα συστήματα, υπάρχει πάντα μια πληγή ανοιχτή. Και αυτή η πληγή – όσο κι αν την κρύβουμε – είναι το μόνο μας κοινό έδαφος».

Ο σκηνοθέτης. Λέει ο Καρασσαβίδης: «Είναι ένα κείμενο-κραυγή· μια ακραία ελεγεία πάνω στη θυσία, το σώμα, την ενοχή και την ατέρμονη βία που μας πληγώνει σαν ξύστρα της ιστορίας. Η γραφή του αποδομεί κάθε παρηγορητική αφήγηση, εγκλωβίζοντας τον θεατή σε μια τελετουργία αίματος και δακρύων, όπου η οδύνη δεν γίνεται ποτέ κάθαρση, αλλά διαρκές αιμάτωμα. Η δική μου σκηνοθετική ματιά επιχειρεί να ανασκάψει αυτό το οίδημα. Δεν επιζητούμε μια κειμενική αναπαράσταση, αλλά μια ζείδωρη εμπειρία: έναν μηχανισμό θεάματος που δεν εξαντλείται σε ρεαλιστικούς μιμητισμούς, αλλά ενεργοποιεί τον θεατή ως συμμέτοχο, ως μάρτυρα, ως συνένοχο».

INFO

Δραματουργική επεξεργασία: Δανάη Δημοπούλου, Χρήστος Καρασαββίδης. Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Δημοπούλου. Σκηνογραφία: Στέφανος Λώλος. Σχεδιασμός φώτων: Χρήστος Καρασαββίδης, Βασίλης Κοντογιάννης. Σχεδιασμός Αφίσας, βίντεο, φωτογραφίες: Βαγγέλης Ευαγγελίου

Διαβάστε επίσης:

«Κάπου περνούσε μια φωνή»: Μια μουσική παράσταση της bijoux de kant στο HOOD για την αισθητική της ερωτικής επιθυμίας (Video)

Διεθνής διάκριση για την Ελληνίδα φωτογράφο Θαλασσινή Δούμα

Η Μόνικα Μπελούτσι επιστρέφει στην Αθήνα – Η ταινία για τη ζωή της Μαρίας Κάλλας στο Θέατρο Παλλάς