της Ιωάννας Λιούτα*

Η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη πόρων∙ πάσχει από έλλειψη πολιτικής ντροπής. Για δεκαετίες, η εξουσία λειτουργεί με τον ίδιο κώδικα, λόγια στο λαό, έργα στα δίκτυα συμφερόντων. Οι σύγχρονοι «Μαυρογιαλούροι» δεν είναι καρικατούρες του παρελθόντος∙ είναι οι διαχρονικοί φορείς ενός πολιτικού συστήματος που ζει από την ψηφοθηρία και επιβιώνει χάρη στη χαμηλή προσδοκία των πολιτών.

Και σε αυτό το σύστημα,οι «Γκρούεζες» δεν είναι απλώς γελοιογραφικές φιγούρες. Είναι οι
άτυποι οικονομικοί πράκτορες της εξουσίας, εργολάβοι, μεσάζοντες, «σύμβουλοι», κομματικοί μηχανισμοί που γνωρίζουν καλά πως οι κρίσεις είναι ευκαιρίες και οι ανάγκες του κράτους χρυσές ευκαιρίες κερδοφορίας.Εκεί που ο πολίτης βλέπει πρόβλημα αυτοί βλέπουν προϋπολογισμό.

Και κάπως έτσι,η χώρα κυβερνιέται με την ίδια λογική επί δεκαετίες:

-αναθέσεις εξπρές με αδιαφάνεια,
-σκανδαλώδη έργα που γίνονται «κατεπείγοντα»,
-θεσμικές ανεξαρτησίες που καταντούν διακοσμητικές,
-δημόσιο χρήμα που αντιμετωπίζεται σαν ταμείο κερδών για τους «δικούς μας».

Όλα αυτά ενώ η κοινωνία ασφυκτιά.Με μισθούς που δεν επαρκούν,με νέους που φεύγουν, με οικογένειες που ζουν στα όρια, με μεσαία τάξη σε διαρκή αποσύνθεση.Και όμως, το πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί να εμφανίζεται κάθε προεκλογική περίοδο ως σωτήρας, ζητώντας για άλλη μια φορά «εντολή μεταρρύθμισης», μεταρρύθμισης που ποτέ δεν φτάνει στον πολίτη.

Αυτό δεν είναι «λάθος πολιτική». Είναι διαχρονική πολιτική επιλογή.

Είναι το μοντέλο διακυβέρνησης που ενώνει κυβερνήσεις κόμματα, χρώματα και δεκαετίες. Ένα κράτος φτιαγμένο να εξυπηρετεί τους λίγους, με κόστος που πληρώνουν οι πολλοί.

Η πολιτική στόχευση λοιπόν δεν πρέπει να είναι ενάντια σε έναν Υπουργό, έναν Πρωθυπουργό ή ένα κόμμα.Πρέπει να είναι ενάντια στο ολόκληρο οικοδόμημα της ατιμωρησίας και της πελατειακής κουλτούρας. Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που θεωρεί φυσιολογικό να λειτουργεί χωρίς έλεγχο και χωρίς συνέπειες.Ενάντια σε ένα πολιτικό περιβάλλον όπου το «πλιάτσικο» γίνεται κανόνας και η κοινωνική δικαιοσύνη εξαίρεση.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέους σωτήρες.Χρειάζεται πολίτες που δεν ανέχονται άλλο την κοροϊδία.Και πολιτικές δυνάμεις που θα συγκρουστούν με εκείνους που φυλάνε τις κλειδαριές της διαπλοκής.

Το μήνυμα είναι σαφές.

Ή θα αλλάξει το πολιτικό μοντέλο,ή η χώρα θα συνεχίσει να ζει με 800€ μέσα σε ένα κράτος που
κοστίζει δισεκατομμύρια.

*Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Καλός συνταξιούχος, ο νεκρός συνταξιούχος…

Η Ιθάκη του Τσίπρα καθορίζει τις εξελίξεις σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά

Κυβέρνηση: Η επανεκκίνηση έχει… πονοκεφάλους – Γιατί η ΝΔ είναι στάσιμη στις δημοσκοπήσεις