Τίτλος ταινίας: «Για τον Κρίστι» («Christie»)
Σύνοψη: Ο Κρίστι, ένα παιδί ορφανό, με δυσοίωνο μέλλον, εξορίζεται από την ανάδοχη οικογένεια, λόγω νεανικής παραβατικότητας. Ο αδελφός του, ο Σέιν, με παρόμοιο παρελθόν, αλλά αποκαταστημένος πλέον, προσπαθεί να τον νουθετήσει, κόντρα σε μια συμμορία της γειτονιάς, η οποία τον εποφθαλμιά για συνεργάτη. Ποιός θα κερδίσει, τελικά;
Σκηνοθεσία: Μπρένταν Κάντι
Παίζουν: Ντάνι Πάουερ, Ντιαρμούιντ Νόιες

Πρόκειται για ένα σινεμά το οποίο εγκαινίασε, θα λέγαμε, ο Κεν Λόουτς, και το συνεχίζουν κάποιοι νεότεροι σκηνοθέτες, όπως ο Μπρένταν Κάντι, με τη ρεαλιστική καταγραφή του αποκλεισμού και του αδιέξοδου της νέας γενιάς στη Μ. Βρετανία. Ο Κάντι μπορεί να μην έχει αφήσει κινηματογραφικά ίχνη ακόμη, ωστόσο πρόκειται για τον σκηνοθέτη του βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Take me to church» του Χόζιερ. Κι αν εξ αρχής οφείλουμε να καταγράψουμε μια διαφορά με τον «δάσκαλό» του, είναι το γεγονός του διαφορετικού δρόμου που επιλέγει ο καθένας τους ως σωτήριο για τους ήρωες τους. Ο Λόουτς αποτελεί έναν άκρως πολιτικοποιημένο δημιουργό, με τη λύση να βρίσκεται στην απόκτηση κοινωνικής συνείδησης από τα άτομα. Ο Κάντι υιοθετεί τη θρησκευτική πίστη ως ανακούφιση για τον ταραγμένο ψυχισμό των νεαρών πρωταγωνιστών του. Κι ακόμη παραπέρα, ο «παλιός» βλέπει πολύ ομίχλη στο μέλλον των παιδιών αυτών, με μόνο κάποια ξέφωτα. Αντιθέτως, ο «νέος» φωτίζει άπλετα το θολό τοπίο με την τελική του επιλογή.

Η ουσία είναι πως ο Κάντι, στην ιστορία ενός παραβατικού ορφανού νέου που προσπαθεί να διακρίνει το παρακάτω της ζωής του, γνωρίζει τον τρόπο να αναπαραγάγει το ρεαλιστικό κλίμα των συνοικιών του Κορκ, στην Ιρλανδία. Πρόκειται για τη δεύτερη, μετά το Δουβλίνο, πόλη της χώρας, διόλου τυχαία επιλεγμένη. Μεσοαστικό κέντρο, με περιφερειακές, υποβαθμισμένες συνοικίες, και μια εμβληματική γέφυρα, η οποία μοιάζει να συνδέει τις περιοχές. Συγχρόνως, φιλμικά, συνδέει αντίθετες ηλικίες, αντίθετους κόσμους, διαφορετικές αντιλήψεις. Από τη μια, ο παραβατικός Κρίστι δέχεται τις νουθεσίες του αδελφού του Σέιν. Έχοντας διαβεί τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια, ο Σέιν, οικογενειάρχης πλέον, αναλαμβάνει να υποδείξει «την οδό της αρετής». Απέναντί του, μια συμμορία νέων στην περιοχή προσπαθεί να προσελκύσει τον Κρίστι , όχι τόσο για να τον κάνει συνεργάτη της, όσο για τον θρίαμβο του κακού, σε θέση αυτοσκοπού.

Από το φιλμ μένει στη μνήμη η ικανότητα του Κάντι να αποδώσει το κλίμα μιας κοινωνικής τάξης και κυρίως των νέων ανθρώπων της τάξης αυτής. Παρακολουθώντας ανάλογες ταινίες, έχεις την εντύπωση ότι η κάμερα βρίσκεται συνεχώς στους δρόμους, στις παρέες, στις οικογένειες, στην καθημερινότητα των ηρώων, οι οποίοι μοιάζουν πραγματικοί, σα να αποτελούν προϊόν δειγματοληπτικής επιλογής. Και σαν οι σκηνές από την καθημερινότητά τους να αποτελούν τυχαία δείγματα στην εξέλιξή τους.  Αν δεν είναι ο Κρίστι και ο Σέιν θα είναι κάποιοι άλλοι… Πάντως, υποκριτικά, ο Ντάνι Πάουερ αποδίδει ακριβώς την τυχαιότητα, με τον καλύτερο τρόπο. Είναι  πολύ καλός ηθοποιός, επειδή καταφέρνει να παρακολουθήσει με ακρίβεια την ανάγκη να περάσει «απαρατήρητος» όπως συμβαίνει με όλες τις νεανικές, συμπιεσμένες υπάρξεις. Κατασκευασμένες από το υλικό της κοινωνικής οργής, απόλυτα δικαιολογημένη, ψάχνουν τον τρόπο να την εκτονώσουν, επιθυμούν «κάπου ν’ ανήκουν». Η κινηματογράφηση του μέσου όρου, με ισχυρές δόσεις ρεαλισμού (εκτός από μια- δυο «μεταφυσικές» σκηνές, μάλλον αποτυχημένες), αποτελούν το ισχυρότερο όπλο του δημιουργού, στον πόλεμό του να αναδείξει το φως στις ζοφερές ζωές των πρωταγωνιστών. Χάρη στη σκηνοθετική του ικανότητα, πείθει για την αλήθεια της ιστορίας του. Κρατάμε μια επιφύλαξη για την αισιόδοξη κατάληξη της, αλλά -αλίμονο- το σινεμά είναι υπόθεση του φωτός.

Αξιολόγηση: ***

Διαβάστε επίσης:

Sarah Paulson: Η ηθοποιός τιμήθηκε με αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ για τη συμβολή της στην τηλεόραση (photos/video)

«Mother Mary»: Η Anne Hathaway μεταμορφώνεται σε ποπ σταρ στη νέα ταινία του David Lowery (photos/video)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Η σπαρακτική φωνή της Χιντ, Κάρολος Ντίκενς αλά ελληνικά και «Η Μεγάλη Απόδραση» (Videos)