Παράλληλα με την αξιολόγηση – και σε άμεση συνάρτηση με αυτήν – τρέχει και η διαπραγμάτευση για το επόμενο πρόγραμμα. Η γερμανική διάθεση, η οποία είναι άγνωστο αν και πώς μπορεί να ξεπεραστεί, κατευθύνει τη διαπραγμάτευση σε ένα νέο δάνειο και ένα νέο μνημόνιο.

Παράλληλα με την αξιολόγηση – και σε άμεση συνάρτηση με αυτήν – τρέχει και η διαπραγμάτευση για το επόμενο πρόγραμμα. Η γερμανική διάθεση, η οποία είναι άγνωστο αν και πώς μπορεί να ξεπεραστεί, κατευθύνει τη διαπραγμάτευση σε ένα νέο δάνειο και ένα νέο μνημόνιο. Εκεί έμεινε η ιστορία με την κυβέρνηση Σαμαρά και από εκεί θέλουν οι Γερμανοί να συνεχιστεί.

Για όσους δεν έχουν πολύ καλή μνήμη, να υπενθυμίσουμε ότι ακόμη και η ιδέα περί «πιστωτικής γραμμής» υπάκουε στην ίδια λογική, καθώς από τους δύο τύπους «γραμμής» η μία προέβλεπε μνημόνιο με τη συμφωνία για την παροχή της και η δεύτερη σε περίπτωση χρήσης της. Η Γερμανία επέμενε στη σκληρή εκδοχή «πιστωτικής γραμμής».

Τώρα, προ του κινδύνου αδιεξόδου στην εξέλιξη της αξιολόγησης από τα τεχνικά κλιμάκια, η κυβέρνηση επαναφέρει στο τραπέζι την επιδίωξή της για πολιτική διαπραγμάτευση, η οποία ενισχύεται από την έξωθεν βοήθεια – δηλαδή κυρίως τις ΗΠΑ. Ας δούμε λοιπόν τις κινήσεις που όλα δείχνουν πως συνέβαλαν τα μέγιστα και στη διατύπωση της πρόσκλησης από τη Μέρκελ στον Τσίπρα.

Τη Δευτέρα 16.3 η βοηθός σύμβουλος του Λευκού Οίκου για θέματα Οικονομίας Κάρολιν Άτκινσον συνομίλησε τόσο με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη όσο και με τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μεταδίδοντας το μήνυμα ότι κάθε αδιέξοδο στις ελληνογερμανικές σχέσεις αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Η Άτκινσον ζήτησε να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα και να επισπευσθούν οι διαπραγματεύσεις.

Την ίδια μέρα ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη Ρόμπερτ Σάντερς, αμέσως μετά τη συνάντηση που είχε με την υφυπουργό Μακεδονίας-Θράκης Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, δήλωσε:

«Είναι προς το συμφέρον της Αμερικής και το συμφέρον της Ευρώπης η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη και να συνεχίσει να παίζει έναν σταθεροποιητικό ρόλο, ούσα η ίδια σταθερή και δυνατή στην Ευρώπη και σε μια πολύ δύσκολη περιοχή, στα Βαλκάνια». Σημείωσε ακόμη ότι η υποστήριξη του Μπαράκ Ομπάμα προς τον ελληνικό λαό είναι «δεδομένη».

 

«Καταστροφή το Grexident»

Επίσης τη Δευτέρα ο Πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, μιλώντας για την ενδεχόμενη και πολυσυζητούμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη λόγω ατυχήματος, δηλαδή το περιβόητο Grexident, έκανε μια ιδιαίτερα έντονη δήλωση:

«Αδιαμφισβήτητα θα ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο. Δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό σε μία τέτοια απόφαση. Βεβαίως, απειλούμαστε κάπως από το αποκαλούμενο Grexident. Όλη η διαδικασία είναι πολύ δύσκολη και δεν έχουμε χρόνο. Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε ένα τόσο βλακώδες σενάριο; Επειδή έχουμε υπερβολικά πολλά γεγονότα στην ευρωπαϊκή ιστορία που έγιναν από ατύχημα. (…) Μέχρι και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα παρεξηγήσεων, ατυχημάτων και ηλίθιων τηλεφωνημάτων».

Βάζοντας δε καθαρά τον παράγοντα της πολιτικής και της διπλωματίας στο πεδίο της ελληνογερμανικής διαπραγμάτευσης, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Κορυφής σημείωσε ότι η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη δεν είναι μόνο ζήτημα χρημάτων, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί στο γεωπολιτικό πλαίσιο.

Όπως συμπλήρωσε, λόγω της κρίσης στη Λιβύη, της εύθραυστης κατάστασης στα Βαλκάνια, στη Μολδαβία, στην Τρανσδνειστερία και στην Κύπρο, «μια τόσο δραματική πράξη, όπως η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα ήταν καταστροφή. Οι συνέπειες δεν θα ήταν μόνο οικονομικές. Μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν το δραματικότερο κεφάλαιο σε ολόκληρη την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρέπει να βοηθήσουμε την Ελλάδα, αυτό είναι αναμφισβήτητο».

Ο Τουσκ, να σημειωθεί, είχε συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα στις 10 Μαρτίου για το θέμα της Ουκρανίας – προφανώς εν όψει της σημερινής και αυριανής συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – και, παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ, είχε δηλώσει: «Θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα και ό,τι άλλο μπορεί να γίνει για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, η οποία προφανώς υστερεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά – οκτώ χρόνων και καταλήγει να έχει αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομία και την οικονομία των ΗΠΑ».

Σύμφωνα με πληροφορίες που υπήρχαν έως χτες το βράδυ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ήταν ο αποδέκτης του αιτήματος του Αλέξη Τσίπρα για τη διάσκεψη με συμμετέχοντες τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, την Άνγκελα Μέρκελ, τον Φρανσουά Ολάντ, τον Μάριο Ντράγκι, τον Γερούν Ντάισελμπλουμ και τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σήμερα το βράδυ στις 9, στο περιθώριο της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ενδεικτικό της διάθεσης του Τουσκ ήταν ότι ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημα του Τσίπρα για τη διάσκεψη και το προώθησε πάραυτα αποσπώντας τη συμφωνία και των ηγετών στους οποίους απευθύνθηκε.

 

Αμερικανική… κομψότητα

Την Τρίτη το απόγευμα η Βικτώρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ με αρμοδιότητα τις σχέσεις με Ελλάδα, Τουρκία, Ευρώπη και τα ενεργειακά ζητήματα, συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο.

Οι δηλώσεις αποφεύχθηκαν, ώστε να μην εμπλακεί επισήμως η αμερικανική κυβέρνηση στην εύθραυστη διαδικασία διαπραγμάτευσης της Ελλάδας με τους δανειστές της, ωστόσο το μήνυμα, σε γενικές γραμμές, ήταν ότι η Ουάσιγκτον επιθυμεί να δει την Ελλάδα, μία χώρα παραδοσιακή σύμμαχο, να εξέρχεται από την κρίση πιο σταθερή.

Κατά τις εκτιμήσεις, η Νούλαντ, διατηρώντας την αμερικανική θέση ότι η λιτότητα δεν αποτελεί λύση για την ευρωζώνη, άσκησε πίεση και στην ελληνική κυβέρνηση ώστε να κάνει βήματα συνεννόησης με τους εταίρους και δανειστές της.

Πάντως, υπό το φως αυτών των – συνολικά ευνοϊκών για την κυβέρνηση Τσίπρα – παρεμβάσεων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο γεωπολιτικός παράγοντας, παρά το μεγάλο ειδικό βάρος του, δεν είναι ο μόνος που θα κρίνει τη διαπραγμάτευση. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο θα πρέπει να αντιμετωπίζει τα… θηρία σε κάθε της βήμα, αλλά ταυτοχρόνως οφείλει το επόμενο διάστημα να καταθέσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η απουσία του τα προηγούμενα χρόνια ήταν αυτή που κυρίως μετέτρεψε κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς σε υποτακτικούς του Βερολίνου.