Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες αφ’ ενός μιας λυσσαλέας  πολεμικής έναντι της κυβερνώσας παράταξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κυρίως από τηλεοπτικούς σταθμούς[i], αφ’ ετέρου μια συζήτησης που έχει απολύτως αποπροσανατολιστεί από την πραγματική διακύβευση των «διαπραγματεύσεων» και των ανομολόγητων στόχων των δανειστών μας. Διακυβεύσεων πάντως που σποραδικώς ομολογούνται, αν όχι αμέσως, τουλάχιστον εμμέσως πλην σαφώς.

 

Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες αφ’ ενός μιας λυσσαλέας  πολεμικής έναντι της κυβερνώσας παράταξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κυρίως από τηλεοπτικούς σταθμούς[i], αφ’ ετέρου μια συζήτησης που έχει απολύτως αποπροσανατολιστεί από την πραγματική διακύβευση των «διαπραγματεύσεων» και των ανομολόγητων στόχων των δανειστών μας. Διακυβεύσεων πάντως που σποραδικώς ομολογούνται, αν όχι αμέσως, τουλάχιστον εμμέσως πλην σαφώς.

Σε περασμένο άρθρο μας στο ΠΟΝΤΙΚΙ είχαμε αναφερθεί στους λόγους που το «οικόπεδο Ελλάς» βρίσκεται, κυρίως από τον 19ο αιώνα και εξής, στο κέντρο του ενδιαφέροντος της Δύσης[ii]. Οι αναλύσεις του γεωπολιτικού Mackinder εξηγούν τα όσα  έχουν συμβεί στην ευρύτερη περιοχή τους τελευταίους δύο αιώνες και το ενδιαφέρον Ευρώπης και Ρωσίας για το χώρο της νεώτερης Ελλάδας. Μάλιστα οι  τρέχουσες εξελίξεις στην Ασία  έχουν καταστήσει τον χώρο αυτό ακόμα περισσότερο πολύτιμο.

Τούτο, τόσο για λόγους ενεργειακούς, όσο και για λόγους δημιουργίας φτηνών παραγωγικών μονάδων, γιατί οι χώρες του Βορρά σκοπεύουν να αποσύρουν τις φτηνές παραγωγικές τους μονάδες από την Ασία (και τα πλοία) και να τις μεταφέρουν στο Νότο της Ευρώπης (κάτι αντίστοιχο δείχνουν να κάνουν και οι ΗΠΑ). Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, η Ελλάδα πρέπει όχι μόνο να δεθεί με χρέη, ως προτεκτοράτο που είναι[iii], αλλά οφείλει και να ακολουθήσει τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες σε επίπεδο κόστους εργατικών χεριών. Της απαγορεύεται με άλλα λόγια να αναπτυχθεί αυτόνομα και αυτοδύναμα – και όποτε επεχείρησε κάτι τέτοιο οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες της επιτέθηκαν ανηλεώς, αυτό κάνουν και τώρα.

Μέχρι τώρα, συγκεκριμένα μέχρι τη δεκαετία του -80,  οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας λειτούργησαν εν πολλοίς έξυπνα και θετικά. Η χώρα μεγάλωσε, χάρις στον Ελ. Βενιζέλο, εξελίχτηκε με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της έφτασε αυτό των προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών, η παραγωγικότητά της εξελισσόταν ομαλώς και επί τα βελτίω. Από τη δεκαετία του -80[iv] όμως και εξής άρχισε συστηματικά η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας μας.

Η διάλυση ολοκληρώθηκε με τη είσοδό μας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα : οι επιτυχημένες παλαιές τεχνικές απότομων υποτιμήσεων  του εθνικού μας νομίσματος  και οι έντεχνες διολισθήσεις του,  για την τόνωση της παραγωγικότητας και της οικονομικής ανάπτυξης, τελείωσαν δια παντός. Είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε τον διεθνή ανταγωνισμό, αλλά και τις βιομηχανικά και τεχνολογικά προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες,  με τις οποίες δήθεν συνεταιριζόμαστε στην Ευρωπαϊκή «Ένωση» (Ε.Ε.),  δίχως τη δυνατότητα της στρατηγικής του  αναπτυξιακού πληθωρισμού και των διολισθήσεων του νομίσματος.

Η πράξη έχει περίτρανα αποδείξει ότι μετά την είσοδό μας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα διαλυόμαστε ως κράτος, ως οικονομία και συνακολούθως ως κοινωνία. Η δε τωρινή επιμονή των Γερμανών   στη στρατηγική της  «εσωτερικής υποτίμηση» – παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των διαπρεπέστερων οικονομολόγων και τον κώδωνα κινδύνου για την   εμμονή  τους στον αρνητικό πληθωρισμό- έχει αποδείξει ότι οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο. Τρεφόμαστε με λεμόνια Αργεντινής και καρύδια Γαλλίας ή Καλιφόρνιας!

Αν το βάζαμε σαν άσκηση σε πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών, θα μας υπεδείκνυαν να επιστρέψουμε στη δραχμή. Το ότι όμως δεν το κάνουμε, είναι γιατί προφανώς δεν μας αφήνουν –  το διεθνές «παίγνιο» είναι πολύπλοκο και αμείλικτο, δείτε και τι έχει αρχίσει να γίνεται στη γειτονιά μας. Το να αλλάξουμε στρατόπεδο, δηλαδή το να αλλάξουμε τη μεταπολεμική συνθήκη της Γιάλτας, προφανώς και δεν είναι εφικτό να γίνει μόνο από μάς.  Το να ενταχθούμε οικονομικά σε άλλα τραπεζικά συστήματα, ομοίως.

Απαιτούνται  συνεννοήσεις μεταξύ των υπερδυνάμεων, που καταδήλως γίνονται, διεθνείς αποφάσεις, τις οποίες προφανώς δεν μπορούμε να καθορίσουμε, ενδεχομένως δεν μπορούμε καν να συμμετάσχουμε στις συζητήσεις αυτές. Η πλειονότητα των μελών του κοινοβουλίου φαντάζομαι (και ελπίζω) να το υποψιάζεται αυτό, αλλά  εμφανίζεται απορροφημένη, όπως και όλοι οι  περισπούδαστοι σχολιαστές των «διαπραγματεύσεων», από τη μάχη για την εντός της χώρας κατανομή  των «καρεκλών».  

Τι μπορεί να κάνει η πολιτική ηγεσία, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία και οι εκάστοτε πολιτικοί; Κατ’ αρχάς να μην εξαπατούν το λαό.  Αναφέρομαι στο «λεφτά υπάρχουν» και στις υπόλοιπες χαριστικές βολές από τα έργα Παπανδρέου του νεωτέρου. Αναφέρομαι και στις διακηρύξεις περί «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη, αυτού που τη στιγμή που ο παραγωγικός ιστός της χώρας διαλυόταν διαβεβαίωνε πως η ελληνική οικονομία ακμάζει. Αναφέρομαι σε αυτούς που αποχαύνωσαν το λαό με διακοποδάνεια για τις Μπαχάμες και με τα τύπου κλίκ περιοδικά life style, οδηγώντας τον έτσι ασφαλώς στην καταστροφή του.

Οφείλουν οι πολιτικές ηγετικές ομάδες να πάψουν να λειτουργούν ως εντολοδόχοι – με το αζημίωτο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους – των μεγάλων ευρωπαϊκών και αμερικανικών κρατών.  Οφείλουν να προσπαθούν για ένα αποτέλεσμα κοντά στο win-win, όπως δηλαδή έκαναν οι μέχρι τώρα μεγάλοι πολιτικοί μας. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να βάζει κάποιες προϋποθέσεις που αφορούν στην ίδια την ύπαρξη της χώρας μας, στο μέτρο που της είναι δυνατόν βεβαίως. Αιτείται και αναπτυξιακή ενίσχυση της χώρας[v], θέτοντάς την ως προτεραιότητά της (η «εσωτερική υποτίμηση» είναι σαφώς αντιαναπτυξιακή, ακόμα και το ΔΝΤ το έχει ομολογήσει).

Ας την βοηθήσουμε, αντί να την πετροβολούμε ακρίτως, όταν αδυνατεί μάλιστα να ομολογήσει το πραγματικό παιχνίδι και την πραγματική διακύβευση   – παρότι  ενίοτε προσπαθεί  δημόσια και δειλά να την υπονοήσει[vi]. Κάνω έκκληση  ιδιαίτερα σε αυτούς που, έστω ανεπιτυχώς, προσπάθησαν ειλικρινώς τον τελευταίο καιρό για κάτι καλύτερο[vii] ….….   

  

[i] Που καταλαβαίνουν πως χάνουν την πολιτική παντοδυναμία τους (με την συνακόλουθη απομύζηση  δημοσίου χρήματος).

[ii] «Η δύσκολη αλήθεια και το δράμα του έντιμου πολιτικού», Νικήτας Χιωτίνης,  https://www.topontiki.gr/article/129264/i-dyskoli-alitheia-kai-drama-toy-entimoy-politikoy

[iii] Ως προτεκτοράτο  άλλωστε δημιουργήθηκε το νεώτερο ελληνικό κράτος και με χρέη και χρεοκοπίες ελεγχόταν πάντοτε, δεν είναι σήμερα η πρώτη φορά. 

[iv] το γιατί μέχρι τότε είναι άλλο θέμα συζήτησης, πάντως και ο λιγότερο πληροφορημένος πολίτης εύκολα το διαπιστώνει αυτό.

[v] Άκουσα από έναν πολιτικό ότι η σημερινή (δήθεν) Ε.Ε. λειτουργεί χειρότερα από τη μαφία. Πράγματι η μαφία σε άφηνε να βγάλεις λεφτά για να την πληρώσεις, η σημερινή Ε.Ε. δεν μας αφήνει να αναπτυχθούμε, γιατί προφανώς δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει.

[vi] Αναφέρομαι και στην τελευταία συνέντευξη του Τσίπρα στη LE MONDE, όπου σαφώς   τονίζει ότι «το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης»,Δες και  https://www.topontiki.gr/article/63017/i-eyropaiki-dielkystinda-anagki-amesis-epilogis-politikis, «Η ευρωπαϊκή διελκυστίνδα: Ανάγκη άμεσης επιλογής πολιτικής», Νικήτας Χιωτίνης

[vii] Και νομίζω πως αυτό κάνουν ή θα κάνουν

 

Νικήτας Χιωτίνης, Δρ Αρχιτέκτων/Msc Φιλοσοφίας Πολιτισμού, Καθηγητής ΤΕΙ