Τελικώς φαίνεται πως πράγματι «δεν δικαιούμεθα διά να ομιλούμε», όπως έλεγε ο Κουτσόγιωργας τις ένδοξες ημέρες του ΠΑΣΟΚ. Αν τώρα αυτή την μοίρα μας του προτεκτοράτου την αναμείξουμε με τις ιδιοτέλειες των κομματικών σχηματισμών, τότε το αποτέλεσμα σκοτώνει.

 

Τελικώς φαίνεται πως πράγματι «δεν δικαιούμεθα διά να ομιλούμε», όπως έλεγε ο Κουτσόγιωργας τις ένδοξες ημέρες του ΠΑΣΟΚ. Αν τώρα αυτή την μοίρα μας του προτεκτοράτου την αναμείξουμε με τις ιδιοτέλειες των κομματικών σχηματισμών, τότε το αποτέλεσμα σκοτώνει.

Ας δούμε μερικές αλήθειες, που εντέχνως αποκρύπτονται και διαστρέφονται από τα φιλότιμα εξυπηρετούντα τους χρηματοδότες τους τηλεοπτικά κανάλια:

Το περίφημο «mail Χαρδούβελη» ήταν πρόταση του Κου Χαρδούβελη, της τότε κυβέρνησης δηλαδή. Ουδέποτε αυτό έγινε δεκτό, ίσως και να μη διαβάστηκε παρά μόνον από μας. «Διέρρευσε» για να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης, ο Κος Βενιζέλος, που πάντα βιάζεται, διακήρυξε πρώτος πως θα είναι «παιδική χαρά» μπροστά σε αυτά που θα έρθουν.
Ο Κος Σαμαράς είχε πει σε αποστροφή του λόγου του, για την οποίαν μάλλον μετάνιωσε, πως κάθε φορά που προτείνει κάτι και αρχικώς συμφωνούν οι δανειστές, αμέσως μετά προτείνουν άλλα χειρότερα. Είναι έτσι σαφές πως η επιτάχυνση της διαδικασίας παράδοσης της εξουσίας έγινε για να απαλλαγεί ο ίδιος από αυτό το αδιέξοδο. Δεν εξηγείται διαφορετικά η βιασύνη του.
Ο Κος Τσίπρας έπεσε στην παγίδα του «mail Χαρδούβελη» και στήριξε την προεκλογική του επιχειρηματολογία σε αυτό.

Από εκεί και πέρα τώρα: ο προφανώς άπειρος αλλά και θρασύς – με την καλή έννοια του όρου, γιατί μόνον έτσι εξελίσσεται η Ιστορία – νεαρός πρωθυπουργός μας, συνεπικουρούμενος από έναν επίσης θρασύ – πάλι με την καλή έννοια του όρου – υπουργό Οικονομικών, που γνωρίζει άριστα τον επικρατούντα «παγκόσμιο μινώταυρο», προσπάθησε και εξακολουθεί να προσπαθεί να αλλάξει το ευρωπαϊκό οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο. Δαβίδ έναντι Γολιάθ. Τα αποτελέσματα δεν τα ξέρουμε ακόμα, έχουμε όμως ενδείξεις:

Ο Ιταλός πρωθυπουργός δηλώνει πως κάποιοι στην Ευρώπη θέλουν να διώξουν την Ελλάδα.
Σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, γίνονται διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας. Δεν είμαστε πλέον οι τεμπέληδες και παρίες.
Οι περισσότεροι αναγνωρισμένοι επιστήμονες οικονομολόγοι – συμπεριλαμβανομένων κατόχων βραβείων Νόμπελ – τάσσονται υπέρ της Ελλάδας (ίσως δούμε οσονούπω και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάζουν στάση: ήδη η Γαλλία ζητά με εμφανή ανησυχία συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ενώ η πρόταση που οδήγησε στο «ώς εδώ και μη παρέκει» απεσύρθη αμέσως).
Αυτή τη στιγμή το ευρωπαϊκό κατεστημένο βλέπει τον κίνδυνο και δρα ενισχυμένο από τον (αιτιολογημένο λόγω του παρελθόντος του) πανικό των Ελλήνων, με σκληρότητα και επιστρατεύοντας κάθε Μπάμπη και κάθε άλλο μέσο.

Είναι απολύτως προφανές πως η σημερινή κυβέρνηση αντέδρασε σε αυτό που είχε πει και ο Κος Σαμαράς ως πρωθυπουργός, ότι «σε κάθε μας πρόταση που αρχικώς συμφωνούν, μας φέρνουν κάτι άλλο» και αντέδρασε με υπερηφάνεια. Όπως θα έκανε ο Μιαούλης που πυρπόλησε την ναυαρχίδα, αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι προφανές πως το ζήτημα δεν είναι χρηματικό: μιλάμε ότι η συμφωνία χάλασε όχι για το 2% που αντιπροσωπεύει η ελληνική οικονομία εντός της ευρωπαϊκής, αλλά για 2-3 δισ. ευρώ, που προφανώς αντιπροσωπεύουν το 0,000…2% (τυχαία η αναγραφή του αριθμού, αλλά δεν νομίζω να απέχει πολύ από την πραγματικότητα). Άρα κάτι άλλο «παίζεται». Ερωτώ: «Δικαιούμεθα διά να ομιλούμε»;

 

[i] Πρώτος γρήγορος σχολιασμός των τεκταινομένων

Νικήτας Χιωτίνης, Δρ Αρχιτέκτων/Msc Φιλοσοφίας Πολιτισμού, Καθηγητής ΤΕΙ