Η επιδερμική ανάλυση του αποτελέσματος των εκλογών της Πορτογαλίας ότι ο κόσμος αποδέχθηκε τα μέτρα λιτότητας δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στον συντηρητικό συνασπισμό του Πέδρο Πάσος Κοέλιο εγκυμονεί τον κίνδυνο να θολώσει την πραγματικότητα.

Ο Κοέλιο έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης χωρίς αυτοδυναμία και με βασικό ρυθμιστικό παράγοντα τα δύο αριστερά κόμματα, των οποίων για άλλη μία φορά οι δημοσκοπήσεις δεν κατόρθωσαν να προβλέψουν τη θεαματική άνοδο.

 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Κοέλιο θα πρέπει να αναζητήσει συνεργασία με ένα από τα δύο αριστερά κόμματα, το Αριστερό Μπλοκ, το οποίο κέρδισε 10% των ψήφων, και αυτό των Κομμουνιστών, που έλαβε 8%, τα οποία έχουν ταχθεί ξεκάθαρα κατά της συνεχιζόμενης λιτότητας.

 

Κατά συνέπεια ο συντηρητικός συνασπισμός βγαίνει από τις εκλογές λαβωμένος, χάνοντας το 1/3 του εκλογικού σώματος και με την αποχή να φτάνει στο ιστορικό υψηλό του 43%.

 

Ο Κοέλιο μπορεί να πιστώθηκε την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά δεν κατόρθωσε να ανακουφίσει στο ελάχιστο τη μεσαία τάξη, που εξακολουθεί να επωμίζεται το βάρος της σκληρής λιτότητας.

 

Η ανεργία μπορεί να περιορίστηκε από το 17% στο 12%, αλλά το 20% όσων εργάζονται με το ζόρι επιβιώνουν με 411 ευρώ τον μήνα βασικό μισθό.

 

Από το 2011 έως το 2014 έχουν μεταναστεύσει 400 χιλιάδες νέοι προς αναζήτηση καλύτερης τύχης (και να αναλογιστεί κανείς ότι η Πορτογαλία έχει 10 εκατομμύρια πληθυσμό!).

 

Το χρέος είναι δυσθεώρητο καθώς έχει ξεπεράσει το 128% και οι ειδικοί εκτιμούν ότι ούτε με 1% πλεόνασμα επί 120 χρόνια δεν αποπληρώνεται.

 

Αν και ο Κοέλιο μεταχειρίστηκε πολλές φορές στην προεκλογική του ομιλία το κακό παράδειγμα της Ελλάδας και την επικράτηση της ριζοσπαστικής κυβέρνησης με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως τελικά δεν επηρέασε τους ψηφοφόρους ώστε να του δώσουν την απόλυτη πλειοψηφία.

 

Παραδόξως, το αφήγημα της κακής ριζοσπαστικής κυβέρνησης της Ελλάδας που έφερε και τρίτο μνημόνιο έπληξε περισσότερο τους σοσιαλιστές.

 

Ο κόσμος τους τιμώρησε, κατά μία εκδοχή, επειδή ο προκάτοχος του Αντόνιο Κόστα στην ηγεσία της κυβέρνησης, Χοσέ Σόκρατες, που τους έβαλε στο μνημόνιο το 2011, εξέτισε ποινή φυλάκισης 9 μηνών για φοροδιαφυγή, ξέπλυμα χρήματος και διαφθορά.

 

 

Η ερμηνεία των εκλογών, κατά συνέπεια, είναι πολύ πιο σύνθετη και καταγράφει έναν βουβό αναβρασμό στις κοινωνίες της Ευρώπης του Νότου, και όχι μόνο, ο οποίος εκδηλώνεται με ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και με ανακατατάξεις δυνάμεων.

 

Πιο απλά, στην Πορτογαλία οι πολίτες έδωσαν πίστωση χρόνου στον Κοέλιο να διαχειριστεί τη λιτότητα και μέσα σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα να επαναφέρει την αξιοπρέπεια και την ποιότητα ζωής στον χώρο της εργασίας…

 

Άλλωστε ο ίδιος υποσχέθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους ότι σε 4 χρόνια θα πάρουν πίσω τις περικοπές των απολαβών τους.

 

Σε περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, οι ψηφοφόροι προειδοποίησαν ξεκάθαρα με την ενδυνάμωση των αριστερών ριζοσπαστικότερων παικτών στην πολιτική σκακιέρα.

 

Ταυτόχρονα, και στην Ισπανία ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι εξακολουθεί να ερμηνεύει λανθασμένα την περιχαράκωση των ψηφοφόρων στα εθνικιστικά κόμματα επιλέγοντας την ανανέωση των προσώπων και όχι της πολιτικής του, εν όψει των εθνικών εκλογών του Δεκεμβρίου

 

Η αλλαγή του πολιτικού χάρτη, που καθιστά ρυθμιστές των εξελίξεων τα αριστερά κόμματα στον Νότο και τα ακροδεξιά στην Κεντρική Ευρώπη και τον Βορρά ως τρίτη πολιτική δύναμη, είναι πλέον γεγονός.

 

Η ανάδυση και παγίωσή τους ως κομμάτων εξουσίας είναι θέμα χρόνου, εάν δεν βρεθεί άμεσα το αντίδοτο της σκληρής λιτότητας ως μοναδικής θεραπευτικής αγωγής του «Ευρωπαίου ασθενούς» τη στιγμή που η τρύπα του χρέους συνεχίζει να γιγαντώνεται και η εργασιακή αξιοπρέπεια – όπου υπάρχουν ακόμα θέσεις εργασίας – συνεχίζει να καταρρακώνεται.