Στο debate των πολιτικών αρχηγών – παραμονές των πρόσφατων εθνικών εκλογών – η δημοσιογράφος Μάρα Ζαχαρέα τόλμησε να θέσει μια πολύ εύστοχη, κατά τη γνώμη μου, ερώτηση σχετικά με τον δημόσιο τομέα στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δημήτρη Κουτσούμπα, επικαλούμενη δύο βιβλία από τη διεθνή βιβλιογραφία: το ένα ήταν «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» του Καρλ Μαρξ και το δεύτερο, το έργο του Λένιν «Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω». Η ερώτηση δεν άρεσε στον κ. Κουτσούμπα – και κυρίως το… θράσος της δημοσιογράφου να χρησιμοποιήσει τις δύο βασικές «θεότητες» του κομμουνισμού δίχως την απαραίτητη άδεια του ΚΚΕ!

Ο γενικός γραμματέας αντέδρασε ως αυστηρός θεματοφύλακας των αρχών της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας, της οποίας την επίκληση και κυρίως την ερμηνεία των ιερών κειμένων έχει ως αποκλειστικότητα. Αυτό είναι ένα ιδιότυπο κεκτημένο της εγχώριας Αριστεράς και των επίσης ιδιότυπων (και ως επί το πλείστον αδιάβαστων) εκφραστών της, οι οποίοι έχουν συρρικνώσει την επιστημονική θεωρία του μαρξισμού σε πέντε – έξι τσιτάτα… Το ίδιο ισχύει και για την εξαιρετικά λεπτή και πολύπλοκη εγχώρια ιστορική περίοδο της δεκαετίας του ’40. Το θέμα του Εμφυλίου ήταν σχεδόν μέχρι τα πρόσφατα χρόνια απαγορευμένη ζώνη σε κάθε, εκτός κόμματος, εκδοχή, ερμηνεία, αποτίμηση και αλήθεια, πράγμα που με το έτσι θέλω είχε επιβάλει η Αριστερά στην Ελλάδα. Αυτές τις πρωτόγνωρες αποκλειστικότητες, η Αριστερά τις κρατά με νύχια και με δόντια προσπαθώντας να διατηρήσει ζωντανές τις αγκυλώσεις της, αγνοώντας κάθε ιστορική τελεσιδικία. 

 

Έτσι, ένα βιβλίο γραμμένο για τον Εμφύλιο δίχως τα αναγκαία κομματικά πιστοποιητικά γνησιότητας αποτελεί μια πολεμική πράξη, η οποία θίγει το ιστορικό μονοπώλιο που διακονεί η Αριστερά με θρησκευτική ευλάβεια στήνοντας θυσιαστήρια και επικολυρικά κατορθώματα. 

Το θέμα του Εμφυλίου, ωστόσο, δεν ανήκει ούτε σε κόμματα ούτε σε παρατάξεις. Προφανώς, είναι μια ιστορική κληρονομιά που διαμορφώνει την εθνική αυτοσυνειδησία μας. Είναι μια εθνική υπόθεση που ανήκει σε όλους, νικητές και ηττημένους, που καλούνται να υπερασπίσουν την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων κι όχι την κομματική τους ύπαρξη. Ο Εμφύλιος ανήκει στην ιστορία του έθνους – όχι στις μισαλλόδοξες εκατέρωθεν των πλευρών παρατάξεις που παραχαράσσουν τα γεγονότα στον αγώνα και την αγωνία τους για κατοχή και νομή της εξουσίας. 

Διαβάζοντας το βιβλίο των Στάθη Ν. Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη πληροφορήθηκα τις εντονότατες αντιδράσεις που είχαν προκαλέσει κάποια σχετικά δημοσιεύματα των συγγραφέων πάνω στο επίμαχο θέμα από τους απόστολους της θρησκευτικής αλήθειας για τη σωτηρία του κόσμου. Με αποτροπιασμό και φρίκη έμαθα ότι ένας εξ αυτών, ο κ. Μαραντζίδης, δέχτηκε επίθεση αγανακτισμένων αριστεριστών ιεροεξεταστών, θεσμοφυλάκων της ιστορικής αλήθειας. Προφανώς δεν εξεπλάγην από την ιερά αντίδραση των εγχώριων Ταλιμπάν που επιμένουν να διαστρεβλώνουν την Ιστορία και να συγκροτούν τις επιστημονικές τους βεβαιότητες τρεφόμενοι με βιταμινούχο κομματικό σανό.

 

Παρεμπιπτόντως, είναι τραγικό το ότι αυτή η συγκρουσιακή λογική παραμένει ζωντανή στη χώρα μας με όλους τους πολίτες πρόθυμους ανά πάσα στιγμή και ώρα και για κάθε θέμα, σοβαρό ή γελοίο, να διχαστούν σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς – μια φούσκα που έσκασε από ειρωνεία της ιστορίας στα αντιμνημονιακά χέρια της Αριστεράς!…

Πριν από όλα, οι συγγραφείς του έργου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια διαστρέβλωση: την παγιωμένη και ισχυρή «επιστημονική» πεποίθηση, που απευθύνεται στο εθισμένο σε ωραιοποιημένους μύθους θυμικό, όπου το ιστορικό συμπέρασμα έχει προεπιλεγεί, με κομματικούς – ιδεολογικούς όρους, και αυτό που απομένει είναι η εύρεση σχετικών στοιχείων που να επιβεβαιώνουν το κομματικό συμπέρασμα. 

Με αυτή την κομματικά επιβεβλημένη γελοιότητα, που βασίστηκε πάνω σε λαϊκίστικους ηθικισμούς και συναισθηματικές σαπουνόπερες, πλάστηκε ένας παραμορφωτικός μύθος βασισμένος στο πιο παράδοξο συμπέρασμα: να θρηνούμε για την ήττα μιας παράταξης ευγνωμονώντες ταυτόχρονα την τροπή που πήραν οι ιστορικές εξελίξεις που οδήγησαν σ’ αυτήν την ήττα και την αποτυχία της επικράτησής της! 

Οι συγγραφείς ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους – ορθώς – ότι τα συμπεράσματά τους δεν αποτελούν τελεσίδικες αποφάνσεις για τα ιστορικά γεγονότα. Οι βεβαιότητες του χθες εύκολα ανατρέπονται από τις αποκαλύψεις του σήμερα. Γενικά η Ιστορία είναι ένα πιάτο που όσο πιο κρύο τρώγεται τόσο πιο αυθεντική είναι η γεύση του. Κάθε τόσο, νέα αρχεία έρχονται στο φως και ανατρέπουν βεβαιότητες, αυθαιρεσίες και μύθους… Κυρίως, όμως, διαλευκαίνουν τη σύγχυση που προκαλεί η εμπλοκή της ιδεολογίας στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων. Η υπόθεση του Εμφυλίου αποτελεί μια ανοικτή πληγή, η οποία δεκαετίες τώρα αδυνατεί να βρει το φάρμακο που θα τη γιατρέψει… Είναι μια εθνική και όχι παραταξιακή υπόθεση και δεν μπορεί να αποτελεί ταμπού ούτε μονότονο θρησκευτικό ρεπερτόριο δογματικών τελετουργικών μνημόσυνων. Ο Εμφύλιος είναι ανοικτός στην ιστορική έρευνα και στις νεότερες ερμηνείες, όπως αυτές προκύπτουν από νέα δεδομένα. 

Οι συγγραφείς διατρέχουν τη δύσκολη ιστορία του Εμφυλίου με τη διαλεκτική διαδικασία των ερωταπαντήσεων. Έτσι, μέσα από είκοσι τρεις ερωτήσεις συγκροτούνται τα αντίστοιχα κεφάλαια του βιβλίου με χρονολογική συνέπεια. Ωστόσο, κάθε κεφάλαιο αποτελεί και ένα ξεχωριστό αυτοτελές θέμα που μπορεί να διαβαστεί και να κατανοηθεί ανεξάρτητα από τα άλλα. 

Πρόκειται για ένα έργο ολοκληρωμένο, απαλλαγμένο από τα πάθη που εγκαλεί, γραμμένο από δυο ανθρώπους που αγαπούν την κατά τεκμήριο αλήθεια των γεγονότων. Ένα βιβλίο γραμμένο δίχως πάθος από παθιασμένους πολιτικούς επιστήμονες!