Εθνικό διάλογο επιδιώκει να αρχίσει η κυβέρνηση και όρισε ως πρώτα θέματα στην ατζέντα την Παιδεία, τη μεταρρύθμιση Συντάγματος – πολι­τικού συστήματος και το ασφαλιστικό. Θεωρητικά ο στόχος του εθνικού διαλόγου είναι η πολιτική σταθερότητα και η συντομότερη έξοδος από την κρίση στη βάση ενός εθνικού μεταρρυθμιστικού σχεδίου, το οποίο, εκτός των άλλων, θα εκσυγχρονίζει θεσμούς και πολιτικό σύστημα ώστε η Ελλάδα να περάσει σε μια νέα εποχή.

 

Εθνικό διάλογο επιδιώκει να αρχίσει η κυβέρνηση και όρισε ως πρώτα θέματα στην ατζέντα την Παιδεία, τη μεταρρύθμιση Συντάγματος – πολι­τικού συστήματος και το ασφαλιστικό. Θεωρητικά ο στόχος του εθνικού διαλόγου είναι η πολιτική σταθερότητα και η συντομότερη έξοδος από την κρίση στη βάση ενός εθνικού μεταρρυθμιστικού σχεδίου, το οποίο, εκτός των άλλων, θα εκσυγχρονίζει θεσμούς και πολιτικό σύστημα ώστε η Ελλάδα να περάσει σε μια νέα εποχή.

Κατά τους πιο υποψιασμένους, η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να λάβει θετική απάντηση στην πρόσκλησή της, ότι θα επικρατήσει το… «πνεύμα Άδωνι» και συνεπώς θα αποκτήσει το δικαίωμα να εκθέσει τους πολιτικούς αντιπάλους της στην κοινή γνώμη ως μικροκομματικώς σκεπτόμενους εν όψει των μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Κατ’ άλλους, η κυβέρνηση επιχειρεί να ανοίξει έναν προσχηματικό διά­λογο με στόχο να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τα κόμματα της κεντρο­αριστερής αντιπολίτευσης, ώστε να αποτελέσουν τις δυνάμεις που θα ενισχύσουν την κυβερνητική πλειοψηφία αν αυτή κινδυνεύσει εν όψει ασφαλιστικού ή και αργότερα.

Ό,τι και αν ισχύει από τα παραπάνω, το πρόβλημα στην αναζήτηση πολι­τικής σταθερότητας εντοπίζεται στο ότι: Πρώτον, τα ίδια τα κόμματα της δεξιάς και της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης ταλανίζονται από εσωτε­ρικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς κραδασμούς αναζητώντας είτε ηγε­σία είτε προσανατολισμό και ταυτότητα. Δεύτερον, η ίδια η κυβερνητική πλειοψηφία, παρ’ ότι περισσότερο ομοιογενής μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, είναι άγνωστο εάν μπορεί να παραμείνει συμπα­γής και σε ποιον βαθμό.

Από την άλλη πλευρά η κοινωνία, η οποία έκανε το «καθήκον της» όχι μία, αλλά τέσσερις συνεχείς φορές, αποστρατεύοντας το παλαιό πολιτικό σύ­στημα, βρίσκεται ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με ένα μνημόνιο, το πλη­ρέστερο και βαρύτερο όλων. Άρα και οι δικές της αντοχές θα πρέπει να μετρηθούν πριν καταλήξουμε σε συμπέρασμα για τη δεκτικότητά της σε μια μνημονιακή σταθερότητα που είναι άγνωστο αν θα οδηγήσει σε έξο­δο από την κρίση.

Για να υπάρξει αυτή η σταθερότητα, ομολογουμένως, θα πρέπει όλοι να υπερβούν τους εαυτούς τους: Η κυβέρνηση να νικήσει την απειρία της και την έλλειψη σχεδίου. Η Ν.Δ. να θεραπεύσει την εσωτερική διάλυση και την πολιτική παρακμή της. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι να ορίσουν τι ακριβώς είναι η Κεντροαριστερά και ποιον ρόλο διεκδικεί. Η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί ότι οι εύκολες μέρες είναι οριστικά πίσω και ότι «για να γυρίσει ο ήλιος» – με όποιον τρόπο και αν γυρίσει τελικά – «θέλει δουλειά πολλή».

Ποιος θα αντέξει να τραβήξει μέχρι το τέλος του δρόμου μένει να το δού­με.