«Εμείς μπορούμε καλύτερα και πιο γρήγορα απ’ αυτούς». Σε αυτήν τη φράση αναμένεται ότι θα συνοψιστούν, τελικά, ο αντιπολιτευτικός λόγος και τα επιχειρήματα με τα οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη θα επιχειρήσει να εμφανιστεί ως η εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας.

 

Τέτοιου είδους επιχειρήματα, άλλωστε, είναι τα μόνα που έχει στη διάθεσή του ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. καθώς, ως ακραιφνής νεοφιλελεύθερος μεταρρυθμιστής και σταθερά προσηλωμένος στη λογική των προγραμμάτων διάσωσης των δανειστών, έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: Δεν έχει να προτείνει τίποτε διαφορετικό από αυτό που με συνέπεια υλοποιεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. 

 

Το μόνο, λοιπόν, σημείο διαφοροποίησης και το πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης που απομένει στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι αυτά που κάνει η κυβέρνηση (καθώς όλα αυτά προσδιορίζονται με σαφήνεια από τους δανειστές), αλλά πώς και με ποια ταχύτητα τα υλοποιεί.

 

Ακόμη κι έτσι, πάντως, ακόμη δηλαδή κι αν η μάχη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορά την καθοριζόμενη από τα μνημόνια και τους επόπτες πολιτική ουσία, αλλά περιστρέφεται στη σφαίρα της διαχείρισης, το πεδίο όπου θα μπορούν να παίξουν η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης θα είναι τόσο μεγάλο όσο οι εμφανέστατες πια αδυναμίες της κυβέρνησης που έχει σχηματίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Το «χαλί» άλλωστε είναι στρωμένο και σε κάποιες περιπτώσεις υπεύθυνη για αυτό είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο.

 

 

Ήδη το γερμανικό περιοδικό «Focus», με δεδομένες υψηλές δυνατότητες στην προβοκάτσια, την περασμένη Τρίτη ασχολήθηκε με το ευαίσθητο θέμα του νεποτισμού πιάνοντας λαβές που ανεπίτρεπτα έχει προσφέρει η κυβέρνηση.

Το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού με τον τίτλο «Για φίλους και συγγενείς» σημειώνει ότι «η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας είχε υποσχεθεί το τέλος του παλαιού νεποτισμού. Εν τούτοις αυτός εξακολουθεί να ανθεί». 

 

Το «Focus» αναφέρεται ονομαστικά σε μια σειρά συγγενών πολιτικών προσώπων που διορίστηκαν τον τελευταίο χρόνο, όπως στα δύο ανίψια της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας Σίας Αναγνωστοπούλου, υπογραμμίζοντας ότι έναν χρόνο μετά την πρώτη εκλογή του, και ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί το τέλος του νεποτισμού και της διαφθοράς των τελευταίων δεκαετιών κάνοντας λόγο για «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει γίνει πιο δίκαιη. 

 

«Ένα πράγμα όμως ανθεί, ο νεποτισμός, η διασφάλιση επικερδών θέσεων για συγγενείς και έμπιστους». Μια άποψη που μπορεί δυστυχώς να επιβεβαιωθεί από μια σειρά παραδειγμάτων, μεταξύ των οποίων και ο διορισμός του συζύγου της βουλευτή Χαράς Καφαντάρη ως υπεύθυνου οργανισμού διαχείρισης ενός αγωγού που (ακόμα) δεν υπάρχει.

 

Καθώς, όπως ορθά είναι αναμενόμενο, οι υπουργοί δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνονται άσπιλοι και αμόλυντοι, υποθέσεις όπως προβλήματα (έστω και τυπικά) με πόθεν έσχες σαν αυτά του Φλαμπουράρη ή του Σταθάκη αναμένεται να δώσουν λαβές στην κριτική της Ν.Δ.

 

 

Από εκεί κι έπειτα, ζητήματα που αναδεικνύουν έλλειψη σοβαρότητας και μη παραγωγή έργου (έστω κι αν αυτό το έργο σχετίζεται κάποιες φορές με σκληρές απαιτήσεις των δανειστών) θα αποτελέσουν το αντικείμενο της προσοχής και της κριτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και εδώ υπάρχει πεδίο δράσης.

 

♦ Από την προφανή δυσκολία του Αλέκου Φλαμπουράρη να συντονίσει το κυβερνητικό έργο ξεκινούν πολλά προβλήματα αναποτελεσματικότητας, τα οποία αποτυπώνονται στους τομείς του πολιτισμού, της Υγείας, της Παιδείας, στις υποδομές, στην ανάπτυξη, στην ενέργεια και το περιβάλλον και πάει λέγοντας.

 

♦ Στον τομέα του Πολιτισμού ο Μπαλτάς, όπως και κατά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας, μοιάζει χαμένος αναζητώντας θεωρητικό υπόβαθρο για ανύπαρκτες ή άστοχες πράξεις και επιλογές.

 

♦ Στην Υγεία, με διαφορετικό ύφος και ρυθμό, ο υπουργός Α. Ξανθός και ο αναπληρωτής Π. Πολάκης φαίνεται πως έχουν βρει έναν κοινό παρονομαστή αναποτελεσματικότητας: να δίνουν μεγαλύτερη βάση στη δημοσιότητα από την παραγωγή έργου σε έναν χώρο ο οποίος μοιάζει βομβαρδισμένος μετά από μια εξαετία «προσαρμογής».

 

♦ Στον χώρο της Παιδείας οι θεωρητικές – ιδεολογικές αναζητήσεις και οι συνεπακόλουθες προστριβές που έχουν να κάνουν με την αντίληψη περί των ιστορικών δεδομένων απασχολούν τους ιθύνοντες περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια η βαρύτατα τραυματισμένη παιδεία εξ αιτίας και των σοβαρότατων περικοπών στις δαπάνες τα τελευταία χρόνια.

 

♦ Στον χώρο των Υποδομών η προσαρμογή μεταξύ των απαιτήσεων των δανειστών για (ξε)πούλημα και των ιδεολογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μια αμφίσημη κατάσταση, την οποία δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί κάποιος έστω και με τις αναγνωρισμένες ισορροπιστικές ικανότητες του υπουργού Χρ. Σπίρτζη.

 

♦ Στον τομέα της Ανάπτυξης είναι πασιφανής η ανυπαρξία πρωτοβουλιών και ο αργός ρυθμός στον τομέα των επενδύσεων, παρά τις καλές επιδόσεις του Χαρίτση στο ΕΣΠΑ. Εδώ το στοίχημα έχει να κάνει με τον αναπτυξιακό νόμο και την αναπτυξιακή τράπεζα, πότε και με ποιους όρους θα εμφανιστούν.

 

♦ Στους τομείς της ενέργειας και του περιβάλλοντος ακόμη αναζητούνται η συνεννόηση και ο συντονισμός μεταξύ των Σκουρλέτη και Τσιρώνη, καθώς ο υφυπουργός Περιβάλλοντος είναι πραγματικά αυτό που λέμε «αδύναμος κρίκος».

 

♦ Στο ΥΠΕΞ η πληθωρικότητα του Κοτζιά κρατάει το μαγαζί σε μια ικανοποιητική ρότα, παρότι ο υφυπουργός για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις Δ. Μάρδας φαίνεται ότι μαθαίνει στου κασίδη το κεφάλι αγνοώντας επιδεικτικά την πείρα που έχει οικοδομηθεί στο διάστημα της πρώτης οκτάμηνης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

 

♦ Στην καρδιά της κυβερνητικής μηχανής, στο υπουργείο Οικονομικών, ο Τσακαλώτος φροντίζει να κάνει τις δουλειές έχοντας πρώτα εξασφαλίσει τις συνεννοήσεις με αυτούς που πρέπει (δηλαδή τους δανειστές), πράγμα που δεν έχει αντιληφθεί ο Αλεξιάδης, που πολλές φορές λέει το μακρύ του και το κοντό του δημιουργώντας εικόνα σύγχυσης και ασυνεννοησίας.

 

♦ Στο υπουργείο Εργασίας, που έχει στα χέρια του την καυτή πατάτα του ασφαλιστικού, οι παλινωδίες του Κατρούγκαλου ίσως να δικαιολογούνται, καθώς το πρόβλημα που έχει να διαχειριστεί είναι τόσο μεγάλο, ώστε θα μπορούσε να θάψει πολιτικούς με μεγαλύτερο ανάστημα. Όσο για την ανυπαρξία των υφυπουργών του σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, είναι μάλλον αναμενόμενη, αν σκεφτούμε ότι στη μέχρι τώρα θητεία τους το μόνο που έχουν μάθει από το υπουργείο είναι πού βρίσκονται τα γραφεία τους.

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι, αν η κυβέρνηση δεν βρει ρυθμό, σχέδιο, στόχους και τρόπο να τους επιτύχει, τότε η δουλειά Μητσοτάκη και Ν.Δ., από θέση αντιπολίτευσης, δεν θα είναι δύσκολη. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η εντολή Τσίπρα πλέον μόνο μία θα μπορεί να είναι: «Παιδιά, να οργανωθούμε», όπως λέει και το παλαιό καλό ανέκδοτο…