Τα παιδιά στη Συρία, είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Θυμίζουν πεινασμένα παιδιά από τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ανυπεράσπιστα και πεθαίνουν μαζικά σε έναν πόλεμο που δεν κάνει διακρίσεις. 

 

Τα παιδιά στη Συρία, είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Θυμίζουν πεινασμένα παιδιά από τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ανυπεράσπιστα και πεθαίνουν μαζικά σε έναν πόλεμο που δεν κάνει διακρίσεις.

Οι φριχτές φωτογραφίες από την πόλη Ντέιρ Αλζόρ είναι γροθιά στο στομάχι. Η πόλη των 200.000 κατοίκων πολιορκείται από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους. Βομβαρδίζεται ανελέητα, οι δρόμοι που οδηγούν έξω από την πόλη έχουν γίνει μονοπάτια θανάτου. Κανείς δεν βγαίνει και κανείς δεν μπαίνει.

Οι κάτοικοι δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες σε τροφή και τα παιδάκια, σωριάζονται στους δρόμους και τα χαλάσματα από την ασιτία και αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Έχουν γίνει ανθρώπινοι σκελετοί. Ένα πακέτο ρύζι κοστίζει κάτι περισσότερο από 60 ευρώ. Ένα κιλό ζάχαρη 80 ευρώ.  Και όποιος είναι τυχερός μπορεί να το αγοράσει.

Τα ζώα δεν κυκλοφορούν πια στη Ντέιρ Αλζόρ. Οι πεινασμένοι κάτοικοι τα έχουν φάει όλα για να επιβιώσουν. Γαιδούρια, σκύλοι, γάτες, δεν υπάρχουν στην πόλη. Και εάν κάποιος εντοπίσει μια γάτα, την κυνηγάει όπως μπορεί για να τη φάει.

Πριν τον πόλεμο η πόλη ευημερούσε, αφού βρισκόταν στην καρδιά της βιομηχανίας πετρελαίου της χώρας. Τώρα το Ισλαμικό Κράτος την πολιορκεί βάναυσα. Τα περισσότερα από τα παιδάκια που θα δείτε στις φωτογραφίες δεν ζουν πλέον. Όπως ο Αμπαμπ που πέθανε 3 μηνών. Είχε γίνει ένας σκελετός από την ασιτία, μέχρι που η καρδούλα του σταμάτησε να χτυπά. Όπως ο παχουλούτσικος Ραφίφ, που ήταν 18 μηνών και ήταν ένα καλοζωισμένο μωρό. Πέθανε από ασιτία. Μόνο τα μεγάλα του μάτια θύμιζαν τον Ραφίφ.

Και όσα παιδάκια ζουν ακόμη στην υπό πολιορκία πόλη, δεν έχουν δυνάμεις να κουνηθούν και περιμένουν ανάμεσα στα χαλάσματα, είτε να τα αποτελειώσει κάποια βόμβα των τζιχαντιστών, είτε να αφήσουν την τελευταία τους πνοή από την ασιτία. Τα νοσοκομεία είναι και αυτά γεμάτα με παιδάκια. Παρουσιάζουν διάρροια και δυσαπορρόφηση. Το δέρμα τους έχει γίνει σκούρο και λεπτό σαν χαρτί και μοιάζει κολλημένο επάνω στα κοκαλάκια τους.

Όταν κάποια φορά με κίνδυνο ζωής καταφέρει να περάσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια, οι κάτοικοι σχηματίζουν ατελείωτες ουρές για μια μπουκιά ψωμί.

Για την ακρίβεια για μια χούφτα μακαρόνια, για 200 γραμμάρια ζάχαρης και 100 γραμμάρια μαργαρίνης και για δυο φέτες αποξηραμένο πορτοκάλι.

Έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις που γονείς προκειμένου να επιβιώσουν τα παιδιά τους τα έδωσαν στην κυριολεξία σε κάποιον που πιστεύουν ότι έχει περίσσευμα τροφής. Και μαζί του έδωσαν και χρήματα.