26 Νοεμβρίου. Χθες ήταν η ημέρα τηλεόρασης. * Για να τη γιορτάσουμε έπρεπε να την κλείσουμε. * Να μη δούμε άλλη μια μέρα τα δολώματα που ρίχνει και τσιμπάμε.

* 26 Νοεμβρίου. Χθες ήταν η ημέρα τηλεόρασης. * Για να τη γιορτάσουμε έπρεπε να την κλείσουμε. * Να μη δούμε άλλη μια μέρα τα δολώματα που ρίχνει και τσιμπάμε. * Η Τάνια Τσανακλίδου, λέει, λίγες σελίδες πριν, πως είναι πολύ θυμωμένη με την τηλεόραση. * Συλλήβδην. * Κι έχει δίκιο. * Αυτή μας τρομοκρατεί. Αυτή μας παραπλανά. Αυτή ευθύνεται για την ανοησία και τη χαμηλή αισθητική που έχει θρονιαστεί στο σαλόνι μας. Αυτή ευθύνεται για κάθε αβυσσαλέο μπούστο, κάθε εξτένσιον και κάθε παραλήρημα χαζομάρας που προβάλλεται σαν προκλητική ανατροπή. Αυτή ευθύνεται που θα μας πνίξει το οξυζενέ των ξανθών με τα προφανή μπότοξ. * Εμείς ευθυνόμαστε που σ’ αυτή την κατά μέτωπο επίθεση δεν βρήκαμε τίποτα να προβάλουμε ως αντιπερισπασμό. * Πού είναι τα βιβλία μας, οι μουσικές μας, οι βόλτες μας, οι ψίθυροι;… * Πού είναι η περιπλάνηση και η δημιουργική δράση; * Πού είναι το κουμπί; * Κλείσ’ το. * Λέει ο Καμύ στην «Πτώση»: «Μα δεν καταλαβαίνω! Σε ποιον να αντιμιλήσεις αν όχι σ’ αυτόν που αγαπάς;». Ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, σκηνοθέτης του κινηματογράφου που κάνει στο Bios το πρώτο του θεατρικό βήμα, βασίστηκε σ’ αυτό το υπέροχο έργο κι έκανε μια παράσταση συνθέτοντας στοιχεία από διαφορετικές τέχνες, όπως συνέθεσε και διαφορετικές εκφάνσεις του χαρακτήρα που φώτισε. Τρεις ηθοποιοί ξεδιπλώνουν ένα πρόσωπο. Δύσκολο εγχείρημα, αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα. * «Να συνεχίσει κανείς! Να συνεχίσει, να τι είναι υπεράνθρωπο!». * Πάντα ένα δυνατό κείμενο δίνει άλλη διάσταση σε μια παράσταση. * Όπως δυο δυνατές φωνές απογειώνουν ένα πρόγραμμα. * Ο Κώστας Μακεδόνας και η Γιώτα Νέγκα είναι το πιο προφανές παράδειγμα. * Χωρίς τις δηθενιές που μας καταδιώκουν, χωρίς προφάσεις και αδιέξοδα σχήματα. * Απλά κι ειλικρινά. * Στο Χάραμα, ένα ιστορικό μαγαζί που κρατάει μια παλιά αίγλη λαϊκού μεγαλείου, περνάς υπέροχα μαζί τους. * Στη σημερινή νυχτερινή Αθήνα, όπου η εύκολη, ισοπεδωτική, επιφανειακή, τραγουδιστική πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για χειροτεχνήματα, ο Μακεδόνας έστησε ένα λαϊκό πρόγραμμα που δεν ορίζεται από την εύκολη συναλλαγή. Εμείς κάτω κι αυτοί επάνω, κυρίαρχοι της βραδιάς. Εδώ, η επιλογή των τραγουδιών και το αίσθημα των φωνών δεν επιτρέπουν αποστάσεις. Κανείς δεν πουλάει τίποτα. Προσφέρει. Γι’ αυτό και φεύγοντας, αργά, το κεφάλι είναι ελαφρύ κι η ψυχή ευχαριστημένη. * Αντιθέτως, η ξανθιά κυρία με τη γόβα και το στενό σακάκι καθόλου ευχαριστημένη δεν έδειχνε απ’ τη διάρκεια της τετράωρης παράστασης «Το τρίτο στεφάνι». * Μπήκε βιαστική στο ασανσέρ του Rex κι «έριξε» τη λάθος ερώτηση στην ταξιθέατρια: «Ξέρετε πού εμφανίζεται η Θεοδωρίδου;». «Όχι» απάντησε η κοπέλα χαμογελώντας… κι η ξανθιά κοίταξε με αγωνία το ρολόι της. *Πω πω, λες να μην προλάβει το πρώτο μέρος της Νατάσας; * Μετά σου λέει ο άλλος «πήγαινε και σε κανένα θέατρο!». * Μα, είναι διάρκειες αυτές… * Να μη μπορείς μετά να πας να διασκεδάσεις; * Μου θυμίζει ένα μουσικό ανέκδοτο, βγαλμένο απ’ τη ζωή. * Κάνει πρόβα ο μαέστρος και οι μουσικοί βιάζονται για να πάνε κι αλλού. * «Άντε μαέστρο, να τελειώνουμε. Έχουμε και δουλειές»! * Πενηντάχρονα γιόρταζε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά το εορταστικό αίσθημα μάλλον απουσίαζε. Γκρίνιες, καβγάδες, παραιτήσεις (με υπαναχωρήσεις φυσικά), καμιά ατμόσφαιρα γιορτής, πέρα από μια τιμητική εκδήλωση που δεν κατόρθωσε να συγκινήσει πολλούς και την παρουσίαση μιας επετειακής έκδοσης για το Φεστιβάλ. * Τελείωσε κι ήταν σαν να μην άρχισε…

Άννα Βλαβιανού