Τόσο ο έρωτας όσο και η ιδέα της θνητότητας δεν χορταίνουν να μας αφήνουν έκθετους και ευάλωτους. Μη αποφεύγοντας την κοινοτοπία τόσο στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση, ο άνθρωπος δείχνει να έλκεται από τη δυστυχία στην προσπάθειά του να ερωτευτεί και να ζήσει σαν αθάνατος. Η αγωνία και το πάθος για ζωή και έρωτα χαρίζουν απρόσμενες αντοχές. Και στις δύο περιπτώσεις, το υποψήφιο θύμα – είτε ως ερωτοχτυπημένος είτε ως μελλοθάνατος – έλκεται από το χάος. Οι σύντομες αυτές ιστορίες κρατούν αποστάσεις από την παράδοση των ηθών, όντας βουτηγμένες μέσα στην ηθική σύμβαση. Ωστόσο, πάντα οι ανθρώπινες καταστάσεις που παρεκκλίνουν, είναι αυτές που προκαλούν το ενδιαφέρον σε σχέση με την πλήξη της καθαγιασμένης ευτυχίας… 

 

Τα δεκαέξι σύντομα διηγήματα αυτής της συλλογής θα μπορούσε να τα εκλάβει κανείς – με μια δόση αυθαιρεσίας – ως δοκιμές μιας μυθιστορίας. Το κάθε διήγημα, όσο σύντομο κι αν είναι, υπονοεί στις λεπτομέρειές του έναν κόσμο ολόκληρο που περιμένει τη συνέχειά του. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να εκληφθούν και σαν παραλλαγές πάνω σ’ ένα θέμα. Μπορεί το μοτίβο έρωτας – θάνατος να ακούγεται πληκτικά αναμενόμενο, ωστόσο η προσωπική ματιά ξέρει να το ανανεώνει και να του χαρίζει μια μοναδικότητα. 

 

Σε όλα τα διηγήματα κυριαρχεί το σώμα σαν αντικείμενο έρωτα, σαν μια μελαγχολικά καταδικασμένη ιστορία φθοράς. Ταυτόχρονα, γύρω από τα σώματα και τον χρόνο τους, η ανθρώπινη κατάσταση μοιάζει σαν ένας παραλογισμός ματαιότητας. Η αγωνία του χρόνου που υπενθυμίζει τη φθορά εκθέτει τον αναγνώστη σε μιαν ατμόσφαιρα ελκυστικής μελαγχολίας, κυρίως γιατί οι ιστορίες είναι τρυφερά κυνικές. 

 

Όλοι οι ήρωες αυτών των σύντομων διηγήσεων βιώνουν με δημιουργική φυσικότητα μιαν ακραία στιγμή μέσα από μιαν αφήγηση που δεν εκβιάζεται από την ένταση. 

 

Οι σύντομες διηγήσεις απαιτούν συνθετότερες τεχνικές και πολλές φορές υπόσχονται συνθετότερες πλοκές. Το «Λικέρ από βατόμουρα», για παράδειγμα, είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένο, ώστε η παντελώς απρόσμενη ανατροπή να σε «πιάνει» από τα σπλάχνα σου κι όχι από το μυαλό σου, καθώς σφραγίζεται από την αυθεντικότητα των ενστίκτων! 

 

Ένα ακόμα διήγημα που ξεχωρίζει, είναι το «Γυμνός σε κοινή θέα» που χάρισε και τον τίτλο της συλλογής. 

 

Η παραληρηματική και εν τέλει συγκλονιστική ερωτική εξομολόγηση μιας αδελφής προς τον διασωληνωμένο αδελφό της λίγο πριν πεθάνει σ’ έναν θάλαμο νοσοκομείου είναι το θέμα τού διηγήματος που κρατά την ένταση ενός ανομολόγητου και ανοίκειου πάθους, δοσμένου μέσα από μια γλώσσα ανεπιτήδευτη, σχεδόν ιερουργική. Ωστόσο, το μυστικό αυτού του διηγήματος είναι ότι η αδελφή εξομολογείται την απελπισμένη αγάπη της προς τον αδελφό της στην πιο βάναυση εκδοχή του σώματός του – όταν αυτό θυμίζει περισσότερο ένα αηδιαστικό σύμφυρμα από έντερα, αίματα, εντόσθια…