Σήμερα το πρωί στο μέτρο:  στη στάση του Συντάγματος κατέβηκε στις αποβάθρες ένα νεαρό κορίτσι γύρω στα δεκαέξι με δεκαοχτώ, κουβαλώντας στον ώμο του μια θήκη μουσικού οργάνου – σχεδόν στο μπόι του. Πιθανότατα, ενός μεγάλου έγχορδου. Το κοριτσάκι που φορούσε μιαν άσπρη μπλούζα και είχε τα μαλάκια του κότσο, προχωρούσε επιφυλακτικά. Ήταν τυφλό. Τα βήματά του ακολουθούσαν τον ήχο της βακτηρίας που φέρουν οι τυφλοί.  Προσπαθούσε να πάρει θέση ανάμεσα στου επιβάτες που περίμεναν στην αποβάθρα…  Ώσπου να αποφασίσω να την βοηθήσω να σταθεί στην σωστή θέση για να επιβιβαστεί, δυο νεαρά άτομα τις ασφαλείας, ένα ψιλόλιγνο αγόρι κι ένα ωραίο κορίτσι, την προσέγγισαν διακριτικά (προφανώς την είχαν εντοπίσει προηγουμένως ανάμεσα στο πλήθος) προλαβαίνοντάς την. Η κοπέλα την πλησίασε με κινήσεις που προδίδαν εσωτερική ευγένεια δίχως καμιά προσποίηση και της έπιασε κουβέντα, σχεδόν ψιθυριστά. Όταν έφτασε ο συρμός, την τοποθέτησε στο βαγόνι, πάντα ακολουθούμενη από τον νεαρό σεκιούριτι. Τα παιδιά έμειναν μαζί της σ’ ολόκληρη την διαδρομή. Ακολούθως την συνόδεψαν προς την έξοδο βοηθώντας την να φτάσει με ασφάλεια στον προορισμό της…  

Ήταν ένα υπέροχο μικρό συμβάν της καθημερινότητας ενάντια στην γενικευμένη αγριότητα που ζούμε. Ένα συμβάν σαν αεράκι ανάλαφρο, σχεδόν άηχο, γαλήνιο, από αυτά που υλοποιούνται στην πραγματικότητα σαν όνειρο. Ένα περιστατικό που δεν είχε τίποτα να διορθώσεις!  

Απλά, άγγιζε την τελειότητα όπως μια μουσική, ένα ποίημα, ένα όραμα!