Χαρακτήρα «ψήφου εμπιστοσύνης» παίρνει μοιραία η διαδικασία της ψηφοφορίας επί του πολυνομοσχεδίου, καθώς το διακύβευμα που προβάλλει το Μαξίμου, το «εξιτήριο» από τα μνημόνια, είναι «στρα­τηγικής σημασίας» για τη χώρα και «δευτερευόντως» για την πολιτι­κή επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Από το επιτελείο του πρωθυ­πουργού εκτιμούν ότι το πολυνομοσχέδιο θα περάσει χωρίς παραφωνίες και απώλειες από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο αριθ­μός 153 σε κάθε περίπτωση θεωρείται πως διασφαλίζεται από το ότι οι βουλευτές, α­κόμη κι εκείνοι που κατά καιρούς διατυπώ­νουν κριτική, συμφωνούν με την κυβερνη­τική επιταγή της παραίτησης και παράδο­σης της έδρας (αν και αυτό ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι σαφές αν ισχύει και για τους ΑΝΕΛΛ). Πάντως, από το Μαξίμου δι­αμηνύουν ότι δεν περιμένουν εξελίξεις που μπορεί έστω να χαλάσουν το κλίμα, ακόμη κι αν δεν επηρεάζουν τη δεδηλωμένη.

Το Μαξίμου έχει φροντίσει να μπετονάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με δύο κεντρικά επιχειρήματα:

♦ Όποιος δεν στηρίξει τη συμφωνία για το κλείσιμο της αξιολόγησης ουσιαστικά στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τη Ν.Δ. και όσα συμφέροντα προσβλέπουν σε «ανα­τροπή» του Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥ­ΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ.

♦ Τα μέτρα για τη μεσοπρόθεσμη ελάφρυν­ση του χρέους επέχουν χαρακτήρα εξιτηρίου από το πρόγραμμα, οπότε αν δεν υπάρ­ξει αυτή η ρύθμιση, την οποία ζητά το ΔΝΤ για να παραμείνει στο πρόγραμμα με ρόλο χρηματοδότη, όπως απαιτεί το Ταμείο, δεν υπάρχει λόγος εφαρμογής των μέτρων του 2019 και του 2020 που ψηφίζονται σήμε­ρα. Κάτι που ακόμη και η Λαγκάρντ βρήκε «λογικό», σύμφωνα με τις διαρροές για την αντίδραση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ στη σχετική δήλωση του πρωθυπουρ­γού κατά τη συνάντησή τους στο Πεκίνο. Στο μεταξύ, εν είδει ακόμη ισχυρότερης δι­αβεβαίωσης, κυβερνητικές πηγές έλεγαν ότι αν δεν υπάρξει εδώ και τώρα η απάντηση στο χρέος, η κυβέρνηση δεν θα περιμέ­νει έναν χρόνο να δει τι θα γίνει, αλλά θα ξηλώσει τα μέτρα άμεσα.

Ωστόσο, ενδεχομένως πιο δεσμευτική συνθήκη για την υπερψήφιση της συμφωνί­ας είναι το ότι βρισκόμαστε κοντά σε λύση, γεγονός στο οποίο συνηγορούν οι αγορές κατ’ αρχάς, αλλά και δηλώσεις από πλευράς Κομισιόν ή και του Σόιμπλε ακόμη.

Τα παραπάνω ενισχύουν:

– αφενός την εκτίμηση ότι η αισιοδοξία στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα και δεν αποτελεί απλώς κυβερνητική προπα­γάνδα,

– αφετέρου το επιχείρημα ότι όποιος δεν στηρίξει τη συμφωνία και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση, ανακόπτει την πορεία ε­ξόδου στις αγορές και υλοποίησης του ο­δικού χάρτη για έξοδο από το πρόγραμμα, προς τέρψιν της αξιωματικής αντιπολίτευ­σης.

Με άλλα λόγια, την ώρα που η κυβέρ­νηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ό­τι φτάνει στην πηγή, ποιος θα ρισκάρει να την εμποδίσει να πιει νερό;

Από την άλλη, στο εσωτερικό της κοινο­βουλευτικής πλειοψηφίας τα παραπάνω επιχειρήματα ουσιαστικά φαίνεται να έχουν αφομοιωθεί.

Στις τάξεις των βουλευτών φαίνεται να επικρατούν διαφορετικές προσεγγίσεις, α­πό το «ψηφίζω και με τα δύο χέρια» γιατί «ο Τσίπρας είναι η ελπίδα» μέχρι το «ψηφίζω με βαριά καρδιά» για να μην ευοδωθούν τα σχέδια των αντιπάλων για αριστερή παρέν­θεση.

Με όποιο τρόπο κι αν το βλέπουν, όμως, οι βουλευτές, το διά ταύτα είναι ένα: θα υπερψηφίσουν. Ανεξαρτήτως, βέβαια, της βεβαιότητας που εκπέμπει το Μαξίμου, λόγω και του γενικότερου κλίματος, πάντα υπάρχει η πιθανότητα του απρόβλεπτου.

Η ομάδα της εσω­κομματικής αντιπολί­τευσης με τις αποχρώ­σεις της και όσοι «συ­νομιλούν» πολιτικά με τον χώρο αυτό, οικοδομεί το δικό της αφήγημα για μετά τη συμ­φωνία.

Εκτιμά ότι εφόσον η έκβαση της συμφωνίας εκτυλιχθεί σύμφωνα με κυβερνητικές προσδοκίες, τότε ανακτά­ται κρίσιμος πολιτικός χρόνος και χώρος ώς τις εκλογές του 2019, κα­τά τον οποίο η κυβέρνη­ση θα έχει την ευκαιρία να επικεντρώσει στο «παράλληλο πρόγραμμα». Επομένως, κατά τη συλλογιστική αυτή, το στοίχημα για να αφήσει η κυβέρνηση «αριστερό στίγμα» παραμένει ανοιχτό.

Η συζήτηση μετατίθεται στον απολο­γισμό για τη μέχρι σήμερα διακυβέρνηση και την προετοιμασία για τον δρόμο που ανοίγεται α­πό δω και πέρα, στον ο­ποίο συμπεριλαμβάνεται και η τρίτη αξιολόγηση. Από την πλευρά της εσω­κομματικής αντιπολίτευσης υπο­γραμμίζεται ότι αυτό που δεν πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να υιοθε­τήσει μια ρητορική «success story» αλά Σαμαρά και να στρέψει την προσοχή της στην επανασύνδεση με την κοινωνία αφενός, μέσα α­πό δράσεις που θα επουλώσουν τις πληγές της, στην αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ αφετέ­ρου.

Βεβαίως στο τοπίο της με­τά τη συμφωνία ημέρας δεν θα λείψει και η πορεία προς τις εκλογές, αν κι εφό­σον δεν υπάρξουν γεγονότα που θα ε­πισπεύσουν την πο­ρεία αυτή.