Μόλις λίγες μέρες έχουν περάσει από την τελευταία σύνοδο Ε.Ε. – Τουρκίας στη Βάρνα, όπου εγκρίθηκαν επιπλέον κονδύλια 3 δισ. ευρώ προς την Άγκυρα για τη διαχείριση του μεταναστευτικού / προσφυγικού ζητήματος με αντάλλαγμα να παραμείνουν κλειστές οι ροές μετακίνησης ανθρώπων προς την Ευρώπη – και την Ελλάδα βεβαίως. Κι όμως, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, πολλά φαίνεται ότι βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα.

● Από τη μια η ροή μεταναστών και προσφύγων προς την Ελλάδα καθ’ όλο το πρώτο τρίμηνο του 2018 εμφανίζει σημαντική αύξηση και με την πάροδο του χρόνου υπάρχει κίνδυνος να αντιμετωπίσουμε, ακόμη μια φορά, πολύ δύσκολες καταστάσεις.

● Από την άλλη, σύμφωνα με το «Spiegel», πολλές χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, παρ’ ότι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να συγκρατηθούν μετανάστες και πρόσφυγες έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα, διαφωνούν με την καταβολή του ποσοστού τους στη χρηματική ενίσχυση της Άγκυρας.

Στην ίδια σύνοδο του ονομαστού βουλγαρικού θερέτρου ακούσαμε τις ευγενείς και έμμεσες υποδείξεις προς την Τουρκία περί αποφυγής προκλητικών ενεργειών στη Μεσόγειο και το Αιγαίο εις βάρος Κύπρου και Ελλάδας, αλλά και τη δυσφορία των Τουσκ και Γιούνκερ για την κράτηση πολιτών της Ε.Ε. σε τουρκικές φυλακές. Ε, και λοιπόν;

Από την επομένη κιόλας – παρά την έγκριση των νέων κονδυλίων – η Τουρκία φρόντισε να καταδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τα… μέζεα του στεατοπυγικού υποσυστήματος του προέδρου Ερντογάν είναι το πεδίο στο οποίο κατά κανόνα εγγράφονται αυτού του είδους οι ευρωπαϊκές υποδείξεις. Έτσι, το μεν δικαστήριο της Αδριανούπολης απέρριψε το αίτημα αποφυλάκισης των δύο φυλακισμένων Ελλήνων στρατιωτών, το δε Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας ξεκαθάρισε προς πάντα ενδιαφερόμενο ότι δεν πρόκειται να παραχωρήσει τα «δικαιώματα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, την Κύπρο και την ανατολική Μεσόγειο.

Όσο για τις επιθετικές κινήσεις στο Αιγαίο, λεκτικές ή έμπρακτες, αυτές κλιμακώνονται διαρκώς.

Ακόμη μια φορά λοιπόν η Ευρωπαϊκή (κατά φαντασίαν) Ένωση αποδεικνύει την αδυναμία της να συμπεριφερθεί ως ενιαία οντότητα, ικανή να επιβάλει τη θέλησή της. Αυτή η χαλαρή ένωση κρατών σε αμιγώς οικονομική βάση, η οποία, διά των μνημονίων και των περικοπών, αγνοώντας πλήρως τον γεωστρατηγικό παράγοντα, συνέβαλε τα μέγιστα, μεταξύ πολλών άλλων, στη μείωση της αμυντικής μας ικανότητας, τώρα αντιλαμβάνεται και η ίδια ότι αδυνατεί πλήρως να διαδραματίσει οποιονδήποτε σοβαρό – και αντάξιο του οικονομικού της μεγέθους – ρόλο.

Ακόμη μια φορά λοιπόν η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει η ίδια να σχεδιάσει την αμυντική και εξωτερική της πολιτική χωρίς να περιμένει σωτήρες.