Σε οριακή κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει η υγεία του Βασίλη Δημάκη, του κρατούμενου φοιτητή στο Πολιτικό της Νομικής που βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας ζητώντας να του επιτραπεί να φοιτήσει στη σχολή του με φυσική παρουσία, φορώντας «βραχιολάκι».

Το αίτημα του Β. Δημάκη έχει απορριφθεί τρεις φορές από το τριμελές πειθαρχικό συμβούλιο των Φυλακών Κορυδαλλού και πλέον θα πρέπει να υποβάλει νέο αίτημα.

Το υπουργείο Δικαιοσύνης τηρεί στάση «Πόντιου Πιλάτου», δηλώνοντας αναρμόδιο μεν, υπενθυμίζοντας όμως δε ότι στο παρελθόν είχε υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα, δικαιολογώντας κατά αυτόν τον τρόπο τη στάση των αρμόδιων αρχών.

Το απόγευμα της Τετάρτης πραγματοποιήθηκε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη οποίαν συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Φοιτητικός Σύλλογος του Πολιτικού της Νομικής, πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς και τους αντιεξουσιαστικού χώρου και πολλοί φοιτητές.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μετά από επικοινωνία που είχε με τον απεργό πείνας και δίψας, δήλωσε ότι ο Βασίλης Δημάκης είναι «εξαϋλωμένος».

Για το μεσημέρι της Πέμπτης έχει προγραμματιστεί νέα παρέμβαση ενημέρωσης για την υπόθεση του Βασίλη Δημάκη στα Προπύλαια, ενώ θα ακολουθήσει πορεία στο κέντρο της Αθήνας.

Από την πλευρά του ο ίδιος ο Βασίλης Δημάκης ευχαριστεί όσους στέκονται στο πλευρό του ενώ καταγγέλλει το υπουργείο Δικαιοσύνης, κάνοντας λόγο για «δικαστικό πραξικόπημα».

Γράφει ο Βασίλης Δημάκης:

Ευχαριστώ όλους τους αλληλέγγυους ανθρώπους που δήλωσαν συμπαράσταση στον αγώνα αυτόν, που δεν χάνουν την ελπίδα τους, που δεν δέχονται το δικαστικό πραξικόπημα που υποκινήθηκε ξεκάθαρα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

«Λένε ότι είναι θαύμα που ζω ακόμα, μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας και δίψας. “Τρώω τους μυες μου”, μεταξύ των οποίων κι η αθλητική καρδιά, κατά τους γιατρούς. Για παν ενδεχόμενο, που μάλλον είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο πια.

Ευχαριστώ πάρα πολύ τους συμφοιτητές μου που βρέθηκαν σήμερα έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης, απευθυνοντας ψήφισμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης για την εκπαίδευση και την μη εξαίρεσή μου από τη γνώση και από την επαφή μαζί τους. Που δεν υποκύπτουν στον αυταρχισμό. Μόνο οι δούλοι είναι υπάκουοι. Δεν είμαστε δούλοι. Έχουμε γνώμη και θα τη λέμε, με όποιο κόστος.

Ευχαριστώ τους συγκρατούμενούς μου στις πτέρυγες των φυλακών που αντιδρούν, παρά τα σύγχρονα freikorps που ο Φυτράκης επιβάλλει (έρευνες, ξαφνικές “αναίτιες” μεταγωγές, εκβιασμούς, και ιδίως, μελετημένη σίγαση κάθε προσπάθειας ανάδειξης ότι δεν ειναι σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και “τακτοποίησης” κάθε ακτιβιστή), ιδίως δε εξ αυτών θέλω να ευχαριστήσω τ’ αδέλφια μου, τους Αλβανούς, που με υποστήριξαν ένθερμα κι αλληλέγγυα απ’ την πρώτη στιγμή μέχρι τώρα από τις φυλακές όλης της χώρας, και ειδικά τη Δ Πτέρυγα του Κορυδαλλού, και γιατί αποδεικνύουν έμπρακτα ότι στην αλληλεγγύη δεν χωρούν ιδιοτέλειες και προσωπικά συμφέροντα.

Ευχαριστώ τους καθηγητές μου για τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, καθώς πληροφορούμαι συγκινημένος ότι απευθυνουν έκκληση για να μπορέσω να συμμετάσχω στην εκπαίδευση και όχι στην ψευδή δήλωση του Υπουργείου και των παρατρεχάμενών του -τόσο της Διοίκησης όσο και της Δικαιοσύνης- περί υλοποίησής της. Κι εκείνοι νέοι είναι, εμφανώς και ανεξαρτήτως ηλικίας, να τι κάνει η γνώση όταν της δίνεις σημασία.

Ευχαριστώ τις δασκάλες μου, τις ηρωίδες μου, που με σθένος ψυχής και δικά τους έξοδα έκαναν πράξη εθελοντικά, μαζί με τους κρατούμενους στην Πάτρα, όσα οι Κοντονής και Φυτράκης αναίσχυντα και ψευδώς διαβεβαιώνουν ότι παρέχουν.

Ευχαριστώ όλους τους αλληλέγγυους ανθρώπους που δήλωσαν συμπαράσταση στον αγώνα αυτόν, που δεν χάνουν την ελπίδα τους, που δεν δέχονται το δικαστικό πραξικόπημα που υποκινήθηκε ξεκάθαρα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ευχαριστώ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ήρθε σήμερα, ενημερώθηκε και κατάλαβε ότι πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία και δίωξη στο πρόσωπό μου, “που όμοια δεν έχουμε ξαναδεί”.

Ευχαριστώ την Δικηγόρο μου την Ηλέκτρα Κούτρα. Ξέρει εκείνη πόσο την ευχαριστώ.

Ευχαριστώ την οικογένειά μου, που έμαθε από τον τύπο ότι απεργώ, έχει σπάσει τα τηλέφωνα του Υπουργείου και των φυλακών και όλους τους φορείς που συντέλεσαν στην εξόντωσή μου, πληροφορούμενοι από παντού, από ανθρώπους που χαμήλωναν τα μάτια, ότι “δεν φταίμε εμείς, είν’ εντολή του Υπουργείου”.

Τι πειράζει κι αν χαθεί ο κόσμος αύριο; Εμείς θα συνεχίσουμε τη διεκδίκηση απ’ τον ουρανό.

Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που πνίγομαι.

Βασίλης Δημάκης»