Ο συρμός σταμάτησε στη στάση, οι αυτόματες πόρτες άνοιξαν κι οι επιβάτες του μετρό αποβιβάστηκαν και επιβιβάστηκαν μέσα στις εμπεδωμένες ταχύτητες της εποχής, με μηχανικές κινήσεις όπως αυτές αποτυπώνουν σε γενικές γραμμές την κουλτούρα της ευγένειας και της αγένειας συνθέτοντας μια χορογραφία μικτής τεχνικής.

Η αγέλη λειτουργούσε μηχανικά μέσα στα παραδεκτά πλαίσια της κοινωνικότητας δίχως να λείπουν οι ιδιοτελείς αυτοσχεδιασμοί, κάποια δήθεν αθέλητα σπρωξίματα, μια βιάση να ιδιοποιηθούν μια κενή θέση στο βαγόνι ή να πλασαριστούν σε μια βολική γωνιά. Να καταλάβουν έναν προνομιακό χώρο για τα τρία-τέσσερα λεπτά της διαδρομής. Όλες οι κινήσεις, ωστόσο, ήταν ενταγμένες στην αντίληψη της τάξης, την οποία αρκετοί, ανάλογα με το προσωπικό τους ταπεραμέντο, έμπαιναν στον πειρασμό να διαταράξουν ελαφρώς προς χάριν τους, παραχωρώντας στον εαυτό τους ένα μικρό προνόμιο εξαίρεσης. Ο καθένας, εξ’ άλλου είχε μια επαρκή δικαιολογία για να αιτιολογήσει την αθώα παραβατικότητά που θα του απέδιδε αυτό που δικαιούται ως εξαιρετέα περίπτωση.

Η σκηνή της επιβίβασης – αποβίβασης κρατά δευτερόλεπτα, ωστόσο, ικανά να διασταυρωθεί πλήθος κόσμου και αυθόρμητα να εκδηλωθούν συμπεριφορές και αντιλήψεις που θα μπορούσαν να φωτίσουν την γενικότερη εικόνα της κοινωνίας.

Στην αποβάθρα εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή η κίνηση ήταν μέτρια. Ανάμεσα στο πλήθος, ένας νέος άντρας καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι είχε καταλάβει μια θέση ανάμεσα στους άλλους, πλάγια που μαρτυρούσε ευγένεια και κυρίως αξιοπρέπεια. Δεν είχε πρόθεση να κάνει χρήση της εξαίρεσης που του αναλογούσε αυτοδικαίως. Βασιζόταν στη αυτονόητη κατανόηση των συνανθρώπων του. Περίμενε στην άκρη πιστεύοντας ότι όταν έρθει η σειρά του θα επιβιβαστεί και οι καλοί του συνάνθρωποι θα φροντίσουν να του χαρίσουν λίγο χώρο για να τοποθετηθεί το αμαξίδιο.

>Ωστόσο, η βιασύνη, η γενικευμένη αδιαφορία, η εσωστρέφεια και η αντίληψη της ταχύτητας όπου η αργοπορία, η εκδήλωση όποιας κοινωνικότητας ή προσφοράς είναι απλώς χάσιμο χρόνου, κυριάρχησαν με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουν τον συνάνθρωπό τους σαν ένα εμπόδιο που έπρεπε απλώς να προσπεράσουν. Δεν του χάρισαν μερικά βήματά τους, λίγο αμελητέο χρόνο, τη δυνατότητα να μην τον πληγώσουν περισσότερο. Δεν ήταν ότι αδιαφορήσαν πλήρως, δεν λειτούργησαν τα αντανακλαστικά τους. Απλά ο ένας περίμενε από τον άλλον να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει ο ίδιος – έτσι που δεν έγινε τίποτα κι έμεινε ο άνθρωπος καθηλωμένος να κοιτά το μετρό να απομακρύνεται, απελπιστικά μόνος μέσα σε μια ερημιά – ωστόσο, λιγότερο άγρια δίχως ανθρώπους…