Σαραντατρείς κροκόδειλοι έκλαιγαν προχθές στην πλατεία Συντάγματος. Εκείνον, τον βοσκό των κροκοδείλων, με την κωλοτούμπα στο κωλότσεπο δεν τον πιάνει ξόρκι. Ποζάρει στον Όργουελ και ο Όργουελ ζωγραφίζει καγχασμούς και χάχανα – οι καγχασμοί εκ δεξιών, τα χάχανα εξ ευωνύμων. Το γκάλοπ παίρνει σάρκα και οστά.

  «Τη βλακεία, φίλε μου φοβάμαι» – λέγε εσύ για την αλαζονεία και την ύβρη, για τη διαστρέβλωση και το ψεύδος – «εγώ τη βλακεία, φίλε μου φοβάμαι. Τη βλακεία».

  Κάνω τον τρελό πάνω στο κάρο, για να μην τρελαθώ ο ίδιος – οι σέλφι είναι οι μαγικοί καθρέφτες. Σου δίνουν την απάντηση που γουστάρεις, στη σέλφι είσαι πάντα ο αγέραστος Ντόριαν Γκαράιυ. «Όμως, τη βλακεία, φίλε μου, εγώ φοβάμαι τη βλακεία».

  Ξημερώματα απ’ την πλατεία Συντάγματος οι σκουπιδιάρες μάζεψαν τα πτώματα των κροκοδείλων πνιγμένα απ’ τα δάκρυα. «Τη βλακεία, φίλε μου

  να φοβάσαι. Την ημέρα που η βλακεία θα σκοτώσει τον βλάκα, θα μας σκοτώσει όλους»…

email: [email protected]