Όλα γύρω μας λιγοστεύουν! Και είναι μεγάλη η απώλεια του Μάνου Ελευθερίου, που πέθανε σε ηλικία ογδόντα ετών, νέος, σύγχρονος, οξυδερκής, πνευματώδης, μαζί με μια ολόκληρη εποχή, εγκαταλείποντας έναν άλλον κόσμο, όχι παλιό αλλά δημιουργικό, μια άλλη Ελλάδα, όχι μίζερη και δίχως ταυτότητα, αλλά με πρόσωπο και λόγο. Μαζί του απομακρύνεται μια ολόκληρη εποχή, γίνεται μνήμη ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος τραγούδια, τρυφερότητα, ποίηση και έμπνευση, ένας κόσμος με ασίγαστη δύναμη που προσπάθησε να δημιουργήσει σε ένα εχθρικό -για δημιουργούς- περιβάλλον. Η Αθήνα χάνει αυτήν τη γνώριμη φιγούρα του, που γλιστρούσε διακριτικά στους δρόμους της σαν μια εικαστική οπτασία, πάντα βυθισμένος στις σκέψεις του, σκυφτός και ταυτόχρονα εμπνευσμένος και σε εγρήγορση παρατηρητής της καθημερινότητας. Χάνει έναν άνθρωπο ετοιμόλογο, που κρατούσε τον συνομιλητή του σε απόσταση για να τον προστατεύσει από την κακιά στιγμή…

 

Ο Μάνος Ελευθερίου ήταν ένας εργάτης του πνεύματος, ένας μάστορας που ήξερε να χτίζει, να εκτιμά και να διαλέγει. Ήταν από κείνους τους σπάνιους αφηγητές που είχαν πάντα έτοιμη την κατάλληλη ιστορία να διηγηθούν στην κατάλληλη περίπτωση. Τίποτα στη ζωή και στο έργο του δεν πάλιωνε, ούτε ο χρόνος, ούτε τα τραγούδια του, ούτε τα γραπτά του, ούτε ο τρόπος που ζούσε – σαν ένας ήρωας του εαυτού του, μοναχικός ανάμεσα σε φίλους. Ευτύχησε να κερδίσει την αγάπη του κόσμου την οποία εισέπραττε δίχως να χάνει τον στέρεο βηματισμό του, που προστάτευε με το χιούμορ και την σαρκαστική του διάθεση:

«Δεν είμαι εδώ για αυτούς που με ζητάνε

είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε».

 

Ο Μάνος Ελευθερίου πάλεψε για να κατακτήσει το όνομά του. Υπήρξε πράγματι όνομα και πράγμα: ένας ελεύθερος άνθρωπος, ένας δημιουργός με όλη τη σημασία της λέξης, ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, που η έμπνευσή του έγινε τραγούδι στα χείλη όλων των Ελλήνων και η παρουσία του σκόρπισε συγκίνηση και απελευθέρωσε μνήμες πολύτιμες!

 

Ο Ελευθερίου υπήρξε λάτρης των ανθρώπινων καταστάσεων, ξεχωριστά ελληνικός, συνδυάζοντας την ευγένεια του Παπαδιαμάντη με την ανατρεπτικότητα του Γκάτσου, μέσα στη σύγχρονη λησμονιά μια φωνή που αναζητούσε τη δική της αθωότητα.