Πότε μια κυβέρνηση αναλαμβάνει τις ευθύνες της;

Πότε επιτρέπεται να ζητούμε ευθύνες από την κυβέρνηση;

Πότε φταίει ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός, ένας περιφερειάρχης και δήμαρχος;

Έως πότε το φαύλο παρελθόν  θα αποτελεί άλλοθι για ένα φαυλότερο παρόν;

Πόσους νεκρούς μπορεί να αντέξει η αριστερή ευθιξία της κας Δούρου ή του πρωθυπουργού; Της κυρίας Δούρου που σε έξη μήνες θα διόρθωνε όλες τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος, και του αριστεροδέξιου πρωθυπουργού που έχει εξαντλήσει κάθε επικοινωνιακή απάτη σε βάρος της χώρας;

Πόσο ανίκανο, κυνικό και απάνθρωπο μπορεί να αποδειχτεί ένα υπουργικό συμβούλιο στη διαχείριση μιας κρίσης;

Έως πότε καραμπινάτα πολιτικά εγκλήματα θα καλύπτονται από επικοινωνιακές μπαρούφες, γενικότητες και παρελθοντολογίες;

Έως πότε θα ευθύνεται  επί τέλους η κλιματική αλλαγή (όταν πρόκειται για αριστερή  κυβέρνηση) και το φαύλο παρελθόν (όταν πρόκειται για δεξιά κυβέρνηση);

Ζούμε σε μια χώρα  σε παρελθόντα χρόνο. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει έρθει ακόμα – είναι αποκύημα του μεταχρόνου.  Κάθε στιγμή του παρόντος μας ανήκει στο παρελθόν. Ζούμε σε μια χώρα έκτος παρόντος: όπως και η φονική πυρκαγιά στο Μάτι , όπως και οι νεκροί που άφησε πίσω της ανήκουν στο παρελθόν.  Δεν ζουν στην ιδανική κοινωνία της μεταχρονικής διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, όπου δεν υπάρχουν νεκροί, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν καν, μόνο ζουν σε μια διαρκή κατάσταση Συριζανελικής ευωχίας. 

Βιώνουμε μια Συριζανελική διάσταση του χρόνου… που πάει να πει ότι δεν υπήρξε πρωθυπουργός ανίκανος να διαχειριστεί την κρίση, δεν υπήρξε υπουργικό συμβούλιο που εγκλημάτησε όσον αφορά στη διαχείρισή της, δεν υπάρχουν αρμόδια υπουργεία που δεν έπραξαν απολύτως τίποτα , δεν υπήρξε κράτος που να δείξει μια στοιχειώδη κινητικότητα, ότι, ναι, υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες αλλά εμείς με τα μεγάλα λόγια και το ηθικό πλεονέκτημα, ήμασταν εδώ και δώσαμε την μάχη μας με το παρόν …κι όχι με το παρελθόν…