Όσο στην Αθήνα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθούν να ξεμπλέξουν από το τσουνάμι που έχει δημιουργήσει στο πολιτικό σύστημα της χώρας η συμφωνία των Πρεσπών και κάποιοι πατέρες του έθνους μελετούν τις κινήσεις τους προς την (επόμενη) καρέκλα, η Άγκυρα συνεχίζει τις… δραστηριότητες γύρω από το Καστελόριζο. Προφανώς οι έμπρακτες τουρκικές αμφισβητήσεις δεν ανησυχούν τόσο την πολιτική ηγεσία του τόπου όσο η διανομή των θώκων…

Ενώ, λοιπόν, στην ελληνική Βουλή τα εκλεκτά της μέλη βυθίζονται σε προσωπικούς υπολογισμούς και μελετούν κινήσεις για την (πολιτικής τους) επιβίωση, η Τουρκία δέσμευσε την περασμένη Κυριακή με τη NAVTEX 0079/19 για το διάστημα 13-19 Ιανουαρίου μια τεράστια περιοχή που επικαλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας στη Μεσόγειο για σεισμογραφικές έρευνες του «Barbaros».

Στόχος προφανής της Τουρκίας είναι να αμφισβητήσει εμπράκτως τόσο με τη NAVTEX όσο και με το «πέρασμα» του «Barbaros» πρωτίστως από την ελληνική υφαλοκρηπίδα στην κρίσιμη περιοχή του Καστελόριζου και νοτίως της Ρόδου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συνολική δραστηριότητα της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα προβάλλει τη θέση ότι όλη σχεδόν η υφαλοκρηπίδα της Ανατολικής Μεσογείου (πλην εκείνης της Αιγύπτου) ανήκει στην Τουρκία.

Πέρα από τη χαρακτηριστική αφασία των βουλευτών, οι οποίοι εμφανίζονται να μην ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από τις καρέκλες τους, εντύπωση προκαλεί η τακτική την οποία έχει επιλέξει η Αθήνα να μην δίνει απαντήσεις στις έμπρακτες τουρκικές αμφισβητήσεις, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο να παγιώνονται οι τουρκικές απόψεις.

Αξίζει, επίσης, να υπογραμμιστεί ότι στην περιοχή περί το Καστελόριζο η τουρκική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2012 και μάλιστα στην προεκλογική τότε περίοδο στην Ελλάδα. Τότε, η τουρκική κυβέρνηση είχε δημοσιεύσει στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως περιοχές εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας τις οποίες είχε προσφέρει προς έρευνα και εκμετάλλευση στην κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίου.

Και τότε, το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του είχε αγνοήσει την καταγεγραμμένη με τον πιο επίσημο τρόπο τουρκική απειλή και διεκδίκηση. Αν και από τότε η τουρκική κυβέρνηση ξεκίνησε την έμπρακτη αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι ελληνικές κυβερνήσεις αναζητούσαν απλώς τρόπους κατευνασμού της Άγκυρας και δικαιολογίες αποδίδοντας την επιθετική συμπεριφορά σε υποτιθέμενα εσωτερικά της προβλήματα και ζόρια.

Έκτοτε παρακολουθούμε καθημερινά την κλιμάκωση των τουρκικών δραστηριοτήτων και την αδυναμία ή (και) αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων να αναζητήσουν τρόπους αντίδρασης ξεκινώντας από το αυτονόητο: τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων σε μια στρατηγική αντιμετώπισης των τουρκικών επιδιώξεων.

Τώρα, λοιπόν, σε μια στιγμή ομφαλοσκόπησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος, η Άγκυρα «μετρά» τις πιθανότητες προκειμένου να επιχειρήσει το αποφασιστικό βήμα: να τρυπήσει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έχει άραγε σημασία αν ο Τέρενς Κουίκ (για παράδειγμα) θα είναι στην κυβέρνηση ή σε ποιο κόμμα θα βρίσκονται (για παράδειγμα πάντα) οι Αμυράς και Ψαριανός;