Είναι εμφανές ότι σήμερα η χώρα είναι εκτεθειμένη στον πολιτικό ευτελισμό. Από τα καμώματα του Πολάκη τον οποίο έχει τιμή και κορώνα του ο πρωθυπουργός μας, ως το βόλεμα σε υπουργικούς θώκους των απίθανων νεανικών συντρόφων του πρωθυπουργού στα τσιπουράδικα και τις κωμικές προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, η χώρα -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- κατάντησε κουρελού.  

Από την κακοπαιγμένη  μασκαράτα  του Καμμένου που περιφέρεται δεξιά κι αριστερά παριστάνοντας την προδομένη νύφη, ως τα χρέη βουλευτών που τα ξεπληρώνουν με την υποστηρικτική τους ψήφο δίνοντας ζωή σε μιαν ανύπαρκτη κυβέρνηση, η χώρα κατάντησε τσαντίρι. Η πολιτική ασκείται με όρους ξεφτίλας και το πρόβλημα πλέον είναι αν υπάρχει διέξοδος μέσα από την γενικευμένη απαξίωση  του πολιτικού και κοινωνικού ήθους.      

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό το πολιτικό μόρφωμα το οποίο περιλαμβάνει από συντρόφους του Κουφοντίνα έως και την σιωπηρή αλλά σθεναρά στήριξη των Χρυσαυγιτών του Μιχαλολιάκου, διέλυσε και αποσάρθρωσε κάθε πολιτικό αισθητήριο, κάθε δυνατότητα ορθολογικής προσέγγισης της πραγματικότητας, κάθε ηθικό φραγμό στην άσκηση της πολιτικής. Από την αποκαρδιωτική σύνθεση της Βουλής, τον ευτελισμό των θεσμών, τον ηθικό εκτροχιασμό των συνειδήσεων, την αποδοχή αδιανόητων μέχρι πρότινος εγκληματικών μεθόδων, την ασυγκράτητη χυδαιολογία, έως την επικράτηση και αποδοχή κάθε μορφής κυνισμού, η χώρα απώλεσε ιστορικές κατακτήσεις δεκαετιών και κυρίως την θέση της στον πολιτισμένο κόσμο…  Μοιάζει περισσότερο με παραπαίουσα λατινοαμερικάνικη  κοινωνία και όχι με ευρωπαϊκή χώρα.  

Βιώνουμε μιαν αποκρουστική πραγματικότητα, έναν τυφώνα ευτελισμού, μια θυσία όλων των πολιτικών  επιτευγμάτων την αξία των οποίων δεν καταφέραμε ως κοινωνία να αποτιμήσουμε, να εκτιμήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη τύχη που μας έλαχε. Το πρόβλημα πλέον που μοιάζει να κυριαρχεί ως το πιο πραγματικό είναι αν η βλάβη της κοινωνίας και της χώρας είναι μη αναστρέψιμη τουλάχιστον για τις επόμενες δεκαετίες. Η δραματική απάντηση που οφείλουμε στον εαυτό μας είναι πλέον πόσους Καρανικοπολάκηδες αντέχουμε ακόμα…