Στη διάρκεια της κρίσης, της χρεοκοπίας και των μνημονίων ένα πολύ σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων έριξε μαύρη πέτρα στο πολιτικό σύστημα και στην ίδια τη χώρα. Άλλοι οργισμένοι, άλλοι ηττημένοι, άλλοι κατειλημμένοι από την «εθνική κατάθλιψη», για την οποία πολλοί μιλούσαμε από την εποχή του πρώτου μνημονίου.

Από τις εκλογές του 2009 έως αυτές του Σεπτεμβρίου του 2015 οι ψηφίσαντες μειώθηκαν κατά περίπου 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους και η αποχή, από τους 2.884.459 ψηφοφόρους (29,05% του συνόλου), εκτινάχθηκε στους 4.274.230 (43,43%). Την ίδια περίοδο οι υπολογισμοί για τους μεταναστεύσαντες, κυρίως νέους, πλήρεις προσόντων, οι οποίοι αποφάσισαν να ψάξουν κάπου αλλού την τύχη τους, κυμαίνονται από 350 έως 500.000. Πολύ μεγάλοι οι αριθμοί για τον πληθυσμό της χώρας και για τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Μια κοινωνία που είχε να επαίρεται ότι είναι κατ’ εξοχήν πολιτικοποιημένη, με θερμό ενδιαφέρον για τα κοινά, μετατράπηκε σε αυτό που η ίδια κορόιδευε επί δεκαετίες: λίγο περισσότεροι από τους μισούς φτάνουμε στην κάλπη και μένει να δούμε τι θα γίνει στις προσεχείς εκλογές, οι οποίες πλέον, ανεξαρτήτως σεναρίων, δεν αργούν.

Σε επίπεδο διακήρυξης υποτίθεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα συμπεριλαμβάνουν στις προτεραιότητές τους την επιστροφή των ξενιτεμένων νέων, στους οποίους έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια, αλλά και την αναθέρμανση της οικονομίας ώστε να βγουν από το περιθώριο και την επιδοματική – και τη γενικότερη – μιζέρια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, τα οποία έχουν εγκλωβιστεί εκεί.

Την ίδια ώρα τα ίδια κόμματα, μαζί και κάποιοι… δορυφόροι, έχουν επιδοθεί σε μια διαρκή λασπομαχία, η οποία το επόμενο διάστημα, καθώς θα πλησιάζουμε στις κάλπες, αναμένεται να κορυφωθεί. Το έχουμε πει πολλές φορές, και δεν είμαστε οι μόνοι, ότι στον πολιτικό καυγά εμφανίζεται εξαιρετικά υποβαθμισμένη η «επόμενη μέρα». Ποια θα είναι αυτή και πώς θα πορευτούμε. Η κοινωνία το γνωρίζει και δυσανασχετεί.

Όσο μάλιστα η λασπομαχία κλιμακώνεται, όσο περισσότερο συμπεριλαμβάνει άκαιρες και χυδαίες εμφυλιοπολεμικές ιαχές και όσο το πολιτικό σύστημα απαξιώνει τον εαυτό του, η κοινωνία γίνεται όλο και πιο βέβαιη ότι το πραγματικό ενδιαφέρον των κομμάτων εξουσίας – μεγάλων και μικρότερων – αποσκοπεί αποκλειστικά στην ικανοποίηση και το μπετονάρισμα των κομματικών στρατών. Αυτών δηλαδή που βλέπουν το μέλλον τους στα πελατειακά δίκτυα του κράτους και στα ωφελήματα που αυτά μπορούν να προσφέρουν.

Ας είναι βέβαιοι όσοι εισηγούνται και όσοι διεκπεραιώνουν τη λασπομαχία – από το πολιτικό προσωπικό έως τους μιντιακούς του υπαλλήλους – ότι στο τέλος όλοι αυτοί, τους οποίους αγνοούν, ενδέχεται να τους γυρίσουν την πλάτη. Ας ελπίσουμε όχι κάνοντας τις χειρότερες δυνατές επιλογές στην κάλπη…