Ρευστότητα. Αυτή είναι η λέξη που αποτυπώνει ίσως πληρέστερα την κατάσταση που επικρατεί εν όψει των ευρωεκλογών, αλλά και των δικών μας εθνικών εκλογών. Η Ελλάδα βρίσκεται μόλις ένα βήμα μακριά από τα μνημόνια, αλλά πολύ μακριά ακόμη από ό,τι θα μπορούσε να αποκληθεί «κανονικότητα». Η Ευρώπη αφήνει πίσω της μια εποχή δεκαετιών που χαρακτηρίστηκε από ηρεμία, αύξηση των προσδοκιών και κάποια βήματα ενοποίησης, καθώς η αδυναμία της να δώσει πειστικές απαντήσεις στην πρόσφατη κρίση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και ξεπήδησαν πολλές και ποικίλες θύελλες.

Το Eurogroup ήρθε προσφάτως να μας υπενθυμίσει ότι, παρά το σχετικό περιθώριο που έχουμε να αποφασίζουμε σε επιμέρους πολιτικά μέτρα, στις σοβαρές αποφάσεις η γνώμη των δανειστών είναι η κρίσιμη. Διαφορετικά μια νέα κρίση χρέους μπορεί να μας γυρίσει πολλά βήματα πίσω. Αυτό είναι ένα ακόμη κριτήριο στο πώς πρέπει να διαβάζουμε και τις εσωτερικές προεκλογικές εξαγγελίες.

Αν όμως στην Ελλάδα η επιτήρηση παραμένει αυστηρή και η χώρα σε έναν δρόμο από τον οποίο δεν μπορεί να παρεκκλίνει σοβαρά, στη Γηραιά Ήπειρο τα πράγματα είναι ακόμη πιο σύνθετα. Η πολιτική καθεστηκυία τάξη αποσυντίθεται επί τη βάσει της λιτότητας και του μεταναστευτικού καθώς κόμματα και κινήματα – εξ αριστερών και, κυρίως, εκ δεξιών – αμφισβητούν το σημερινό ευρωπαϊκό στάτους, αλλά χωρίς κάποιο ξεκάθαρο σχέδιο.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο, αφού αποφάσισε διά δημοψηφίσματος την έξοδό του από την Ε.Ε., διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ’ όσο είχε υπολογιστεί και ψάχνει εκ των υστέρων το προτιμότερο μοντέλο εξόδου βυθισμένο σε πολιτική κρίση.

Η Γερμανία είναι χαμένη ανάμεσα στον οιονεί εμπορικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, την αποδυνάμωση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών και την απειλή δραματικής υποχώρησης του οικονομικού της μοντέλου.

Η Γαλλία αδυνατεί να αδράξει την ευκαιρία και να ανακτήσει τον πρώτο ρόλο στην Ευρώπη, καθώς συνεχίζεται η αναζήτηση πολιτικού προσανατολισμού εν μέσω παραγωγικής – κοινωνικής κρίσης και ταχείας απαξίωσης των Προέδρων της.

Στην Ιταλία ο Σαλβίνι εκμεταλλεύεται πλήρως την αποσύνθεση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος και η Ισπανία θα πρέπει να λύνει διαρκώς πολλά και δύσκολα πολιτικά «σταυρόλεξα».

Καθώς η Κίνα προβάλλει δυναμικά αξιώσεις πρωτοκαθεδρίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, το πλουσιότερο τμήμα του δυτικού κόσμου αδυνατεί να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του και να αποφασίσει τον προσανατολισμό του. Οι σπασμοί που προκαλούν η απώλεια του παγκόσμιου ρόλου της Ευρώπης και η εσωστρέφεια θα κρατήσουν πολύ ακόμη. Προσδεθείτε εν όψει αναταράξεων.