Πριν ήταν όλοι διεφθαρμένοι, τώρα είναι όλοι συκοφάντες: αυτή είναι η απλοϊκή, χυδαία και φασιστική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι καταγγέλλει, συγκροτεί την μοναδική κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια και για ότι καταγγέλλεται, αποτελεί προϊόν  συνωμοσίας. Αυτός ο χύδην πρωτόγονος λαϊκισμός που αποτελεί ευθεία προσβολή απέναντι σε κάθε πολιτική και πολίτη, συγκροτεί την βασική αρχή της φιλοσοφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Παρότι αυτή η πολιτική τακτική δεν μπορεί να πάει μακριά και ταυτόχρονα έχει ανυπολόγιστο κόστος, διαβρώνει, ωστόσο, δηλητηριάζει και καταστρέφει ηθικά την κοινωνία, την αποσαρθρώνει και την εκχυδαΐζει.

Πριν λίγες ημέρες, ο πρωθυπουργός κος Τσίπρας έκανε λόγο για τον κατάπτυστο νόμο περί ευθύνης υπουργών και πριν αλέκτωρ λαλήσει είναι οι δικοί του υπουργοί που τον επικαλούνται για να κρυφτούν πίσω από την ασυλία! Αυτή η πολιτική ανηθικότητα να καταγγείλεις έναν νόμο ως κατάπτυστο και αμέσως μετά να τον χρησιμοποιείς, είναι πρωτοφανής για τα κοινοβουλευτικά -προ ΣΥΡΙΖΑ- ήθη. Αυτό, δε, που συνέβη με την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, να ψηφίζουν υπέρ της άρσης ασυλίας του Λοβέρδου (την οποία ζήτησε ο ίδιος όπως και το ΚΙΝΑΛ στο οποίο ανήκει) και ταυτόχρονα να καταψηφίζουν αντίστοιχες δικών τους βουλευτών, δεν εκχυδαΐζει τα κοινοβουλευτικά ήθη αλλά και την βουλευτική ατομική συνείδηση. Με δυο λόγια, περιφρονεί και κακοποιεί το πολίτευμα και την αξιοπιστία της δημοκρατίας. Βέβαια, με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά. Το γεγονός ότι δεν τηρούνται  και τα πλέον στοιχειώδη προσχήματα στην άσκηση της πολιτικής, έχει σαν συνέπεια να μετακυλύεται ο πολιτικός ευτελισμός στην ίδια την κοινωνία…  

Θλιβερό σύμπτωμα της έκπτωσης των πολιτικών ηθών είναι και το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα  -και τα δυο απαράδεκτα για πρωθυπουργό- αποδίδει το νόμο περί ευθύνης υπουργών στον Ευάγγελο Βενιζέλο με εμφανή πρόθεση να τον στοχοποιήσει. Έτσι κι αλλιώς, ο Βενιζέλος αποτελεί τον αγαπημένο στόχο του πρωθυπουργού και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αναρωτιέται κανείς  σε τι να οφείλεται αυτή η εμμονή. Για χιλιοστή φορά, η περιώνυμη αυτή ειδική ρύθμιση, όπως σημειώνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, «είναι μια συνταγματική διάταξη που βρίσκεται μονίμως στα ελληνικά συντάγματα από το 1844 έως σήμερα». Με την αναθεώρηση του 2001, η σχετική ρύθμιση του Συντάγματος του 1975 έγινε από πολλές πλευρές αυστηρότερη και  υπερψηφίστηκε το 2001 από τους 268 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Δύο χρόνια αργότερα, ήλθε ο εκτελεστικός νόμος «Περί ευθύνης υπουργών» (νόμος 3126/2003) με εισήγηση του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης και τότε Προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου, και υπερψηφίστηκε από τους βουλευτές και του ΚΚΕ και του Συνασπισμού.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο «κατάπτυστος» κατά τον κο Τσίπρα, νόμος που το ίδιο του το κόμμα υπερψήφισε. Τον αποδίδει δε στον Βενιζέλο, μετατρέποντάς τον σε …Χαϊλάντερ, αφού τον κατέθεσε προς ψήφιση το …1844!

Από την άλλη, δεν υπάρχει κάποια άλλη επιστημονική γραπτή σχετική τοποθέτηση για τον σχετικό νόμο που να έχουμε υπόψη μας από τον κο πρωθυπουργό, παρά μόνο προφορικές πομφόλυγες, λαϊκισμοί που λέγονται και ξελέγονται ανέξοδα από τον ίδιο – αλλά με βαρύ τίμημα για την κοινωνία των πολιτών.