Η τελευταία εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχου κόμματος στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης ήταν στις εκλογές του 2009. Έκτοτε, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να βολευτεί στις εξελίξεις ως ένα μικρό κόμμα που αναζητά απεγνωσμένα έναν ρόλο κομπάρσου, ενώ ταυτόχρονα συμπεριφέρεται σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης. Μας φαίνεται σαν χθες, αλλά ήδη έχει περάσει μια δεκαετία κατά την οποία το κόμμα δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον του. Και ενώ στην ουσία όλα τα υπάρχοντά του λεηλατούνται, ότι το κρατά ζωντανό είναι οι αναμνήσεις όλων μας που συνδέονται με τις πιο ευτυχείς στιγμές που έζησε το νεοελληνικό κράτος στην ιστορία του.

Ναι! Με το ΠΑΣΟΚ, η χώρα έζησε τρεις δεκαετίες τα μεγάλα της όνειρα. Ναι! Με το ΠΑΣΟΚ η χώρα γνώρισε πρωτοφανείς αλλαγές που χρόνιζαν δεκαετίες και εμπεδώθηκαν ως αυτονόητες. Και, ναι: με το ΠΑΣΟΚ εξαντλήσαμε όλη μας την αχαριστία ως κοινωνία και με δική του ευθύνη. Αλλά τις κρίσιμες ώρες ήταν το ΠΑΣΟΚ που αδίκησε το έργο του, ήταν το ΠΑΣΟΚ που κρύφτηκε και κρύβεται πίσω από άλλα ονόματα, ήταν το ΠΑΣΟΚ που παραδόθηκε σε προτεσταντικές ενοχές. Κυρίως, ήταν το ΠΑΣΟΚ που παραδόθηκε στον κακό του εαυτό. Αντίθετα, η ΝΔ δεν χρεώθηκε την καταστροφική Καραμανλική περίοδο (που όψιμα θυμήθηκαν -ανέξοδα-  ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ευρωπαίοι, ο Γιούνκερ κ.α.)   ούτε τον αντιμνημονιακό αγώνα του Σαμαρά με τα Ζάππεια…  Αντίθετα, οικειοποιήθηκε την θετική για την χώρα  περίοδο της διακυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου με τις πλάτες -και πάλι- του ΠΑΣΟΚ.

Παρά την εκλογική του κατάρρευση, αυτά τα δέκα τελευταία μνημονιακά χρόνια, υπήρξε το μοναδικό κόμμα που αντιμετώπισε το ξέσπασμα της αντιμνημονιακής υστερίας κι εξαλλότητας, το κόμμα που κράτησε σταθερά την πιο πατριωτική στάση  και έλαβε τις πιο αντιδημοφιλείς αλλά σωστές για την χώρα, αποφάσεις, τις οποίες εφάρμοσαν όλοι οι άλλοι καθυστερημένα και επί τα χείρω  και το ΠΑΣΟΚ έμεινε να πληρώνει μόνο του τον βαρύ λογαριασμό. Ακόμα και στην προηγουμένη σύνθεση της Βουλής, η κοινοβουλευτική του ομάδα ήταν μακράν η καλύτερη που υπήρχε μέσα στην Βουλή. Αυτά τα σύντομα για την ιστορία…

 Η επίδοσή του στις πρόσφατες εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι στα όρια του σαδισμού. Μοιάζει να βιώνει δραματικά την υπαρξιακή αγωνία που εκφράζει  ο Καρυωτάκης με το στίχο του: «”υπάρχω;” λες, κι ύστερα “δεν υπάρχεις!”»…   

Αν χαρακτηρίζαμε την κατάσταση του ΚΙΝΑΛ (όπως τόσο …ευφυώς μετονομάστηκε – και κανείς δεν το κατάλαβε, ούτε και το αποδέχτηκε…)  με οικονομικούς όρους, θα λέγαμε ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση στασιμοχρεωκοπίας.  Καλείται να διαχειριστεί την μιζέρια του, την ψυχολογική απεμπλοκή του από τα περασμένα μεγαλεία αλλά και την τραγική έλλειψη πολιτικής ταυτότητας, ιδεολογικού προσανατολισμού και κοινωνικού ρόλου. Αποτέλεσμα της ταυτοτικής του ανεπάρκειας ήταν η ασυνάρτητη πολυγλωσσία που επέδειξε  στην προεκλογική περίοδο. Το ΠΑΣΟΚ πιέζεται ασφυκτικά – τόσο από τη μετάλλαξη της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος, αν συνυπολογίσει κανείς την πολιτικά ακατανόητη -όσο και ελεγχόμενη- απόφαση τής δραματικά κατώτερης των περιστάσεων, ηγεσίας του, να αποπέμψει τον Βενιζέλο και να εμπλουτίσει την δυναμική του πολιτικού του προεκλογικού αφηγήματος με την Βάνα Μπάρμπα και τον μέντορα της …Πετρούλας, ο οποίος μέσα στον επικοινωνιακό αντιδεξιό οίστρο του θρηνούσε για την χαμένη τιμή της Αριστεράς, δεν είναι απορίας άξιο ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει ζωντανό παντού – εκτός από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ…