Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Ντίκενς (1843), που επαναλαμβάνεται στο Εθνικό Θέατρο, γίνεται για άλλη μια φορά επίκαιρη.

Η παράσταση του Γιάννη Μόσχου, βασισμένη στη διασκευή του Τζακ Θορν για το Old Vic του Λονδίνου (μετάφραση Γιώργου Δεπάστα) αλλά και εμπλουτισμένη με δικές του δραματουργικές επεμβάσεις, παρουσιάζει το αλληγορικό παραμύθι του Βρετανού συγγραφέα ως μιούζικαλ υψηλών προδιαγραφών.

Είναι αξιοσημείωτο πως ο σκηνοθέτης πετυχαίνει να δώσει το δικό του στίγμα σ’ αυτήν την πασίγνωστη νουβέλα (πρωτότυπος τίτλος «A Christmas carol») που έδρεψε δάφνες τόσο στην κινηματογραφική εκδοχή της από τον Ρόμπερ Ζεμέκις όσο και στα κινούμενα σχέδια του Ντίσνεΐ με τον περίφημο θείο Σκρουτζ Μακ Ντακ σε μορφή πάπιας, αλλά και σε πολλές άλλες μεταφορές της στο θέατρο και στη μεγάλη οθόνη.

Η ιστορία του άπληστου, δύστροπου, σκληρού Εμπενίζερ Σκρουτζ, που κακομεταχειρίζεται τους υπαλλήλους του, υποτιμά τους φτωχούς, αντιπαθεί τα παιδιά και τις γιορτές, διαδραματίζεται μια παραμονή Χριστουγέννων στη βικτωριανή Αγγλία.

Εκείνη τη νύχτα τρία φαντάσματα τον επισκέπτονται, υποδεικνύοντάς του καθοριστικά γεγονότα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον που τον συγκλονίζουν. Και κάπως έτσι ο γερο-τσιφούτης τοκογλύφος αναθεωρεί τη στάση του και μεταμορφώνεται σε έναν καλό και γενναιόδωρο άνθρωπο.

Αυτή η συναισθηματική περιπέτεια του Ντίκενς, αντικατοπτρίζοντας την κοινωνική αδικία και τη συνακόλουθη φτώχεια της εποχής του, γράφτηκε σε μια περίοδο που ο ίδιος βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση.

Το μουσικό θέαμα του Μόσχου στην προκειμένη περίπτωση, ακροβατώντας ανάμεσα στην πρόζα και στο τραγούδι – με την έξοχη, πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου σε στίχους Σταύρου Σταύρου – ερμηνεύτηκε εξαιρετικά τόσο από τους ηθοποιούς όσο και από τη μικρή ορχήστρα που συνόδευε ζωντανά τα δρώμενα.

Ο πολυπρόσωπος θίασος ανταποκρίθηκε με υποδειγματική πειθαρχία στις φωνητικές και υποκριτικές επιταγές της σκηνοθεσίας. Ξεχώρισαν οι: Αλίκη Αλεξανδράκη, Κώστας Βασαρδάνης, Χρήστος Στέργιογλου, Χριστίνα Μαξούρη, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Βασίλης Παπαδημητρίου και βέβαια ο Λαέρτης Μαλκότσης (ένας θαυμάσιος αφηγητής με αιλουροειδή κίνηση) και η Ευαγγελία Καρακατσάνη, που, ιδιαίτερα στο τελευταίο τραγούδι της, συγκίνησε με την υπέροχη φωνή της.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς (Σκρουτζ), τέλος, σε μία από τις καλύτερες στιγμές του, άμεσος, ανεπιτήδευτος και ουσιαστικός, στήριξε τον ρόλο του με ρεαλιστική ακρίβεια προσδίδοντάς του τρυφερότητα και χιούμορ.

Εντυπωσιακά τα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής της Τίνα Τζόκα, όπως και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, που δημιούργησαν την αίσθηση ενός μαγικού παραμυθιού. Απόλυτα συντονισμένη στο πνεύμα της σκηνοθεσίας και η κινησιολογία της Ζωής Χατζηαντωνίου.

Μια ευφρόσυνη παράσταση για μικρούς και μεγάλους, που τιμά το Εθνικό Θέατρο, παρασύροντας τους θεατές στον φανταστικό αλλά και τόσο αληθινό κόσμο του Ντίκενς, ενώ ταυτόχρονα δίνει ένα ηθικό δίδαγμα:

«Είναι στο χέρι μας να γίνουνε τα θαύματα

Τον εαυτό μας να κοιτάξουμε κατάματα

Γιατί στον κόσμο όσα μοιάζουνε αδύνατα

Είναι στο χέρι μας να γίνουν δυνατά…».

Εθνικό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24